INTRO
545 Words
“เคลียร์สินค้าเรียบร้อยรึยัง”
“เรียบร้อยแล้วครับนาย”
บุหรี่ที่คีบเอาไว้ในมือถูกยกขึ้นมาคาบไว้ในปาก ออกแรงดูดเพียงแค่นิดเดียว ก็สามารถพานิโคตินเข้าไปในร่างกายได้แล้ว ควันสีเทาลอยฟุ้งในอากาศ หลังจากถูกปล่อยออกมาทางปาก มาเฟียหนุ่มหลับตาลงอย่างรู้สึกผ่อนคลาย เมื่อนิโคตินเข้ามาในร่างกาย ทลายอารมณ์โกรธให้บรรเทาลง
ดวงตาคมกริบมองไปยังลูกน้องคนสนิท อย่างเริ่มรู้สึกดีขึ้นมา
“เอาตัวต้นเรื่องออกมาหากู”
สิ้นคำสั่งของคนเป็นเจ้านาย ‘ตัวต้นเรื่อง’ ถูกลากเข้ามาข้างใน ต่อให้ดิ้นแรงแค่ไหนก็ไม่สามารถหลุดออกมาจากพันธนาการ คนที่มีรูปร่างหนาใหญ่กว่าได้
“ปะ...ปล่อยกู!!”
ผลัก!
ชายคนนั้นถูกผลักลงต่อหน้ามัจจุราช ที่มีหน้าตาประหนึ่งเทพบุตรรูปงาม หากแต่นิสัยสวนทางโดยสิ้นเชิง
“วะ…ไว้ชีวิตผมเถอะนะครับ”
“รู้ไหมว่า คนที่ร้องขอชีวิตจากกู ไม่เคยรอดออกไปแบบมีลมหายใจสักคน” ใบหน้าคมคายโน้มลงไปหาชายคนนั้น แขนทั้งสองวางค้ำลงขาแกร่ง พอพูดจบพลันแสยะยิ้มอย่างน่ากลัว
“รวมถึงมึงด้วย”
“ยะ…อย่าฆ่าผมเลยนะครับ ผมผิดไปแล้ว”
ใช่แล้ว… คนผิดต้องยอมรับว่าตัวเองทำผิดสิถึงจะถูก
อ้อนวอนเยอะๆ ชอบเวลาที่มีคนอ้อนวอนร้องขอชีวิตด้วย มันดูสะใจดี โดยเฉพาะพวกคนทรยศแบบนี้
แต่! อ้อนวอนให้ตายก็ไม่มีวันได้เป็นอิสระ
“มึงขอผิดคนแล้ว กฎของกูมีไว้ให้ทำตาม คนไหนทำไม่ได้ก็ออกไป แต่ออกไปแบบตายเท่านั้น”
ใครทำผิดกฎ = ตาย
กฎของที่นี่มีเพียงข้อเดียว ใครทำไม่ได้ เตรียมบอกลาโลกนี้และไปได้เลย
“ดะ…ได้โปรด ผมมีครอบครัวที่ต้องดูแล เมตตาผมด้วยนะครับนาย”
“คนเหี้ยๆ อย่างมึงน่ะเหรอ ดูแลครอบครัว?” เขาแค่นยิ้มอย่างเย้ยหยัน
“กูว่าเมียมึงคงดีใจมากกว่า ที่กูช่วยทำให้มึงหายไปจากชีวิต”
“ได้โปรดครับนายฮึก วะ..ไว้ชีวิตผมด้วยนะครับ ผมสัญญาว่าผมจะไม่หักหลังนายอีก ให้โอกาสผมอีกครั้งเถอะนะครับ”
ประโยคยอดฮิต ฟังแล้วจำได้ขึ้นสมอง
“กูให้โอกาสได้อยู่แล้ว แต่เป็นโอกาสไปลงนรกนะ”
ชายคนนั้นเกือบดีใจ นึกว่าเจ้านายยอมไว้ชีวิต ทว่ามันกลับไม่ใช่อย่างที่คิดเอาไว้
ปัง!
กระสุนพุ่งผ่านตัดขั้วหัวใจ ชายคนนั้นนอนแน่นิ่งท่ามกลางสายตาเย็นชา ริมฝีปากหยักเหยียดยิ้มไปด้านข้าง ก่อนจะทิ้งปืนลงศพของลูกน้องที่หักหลังตัวเอง
ภาคิน ไม่เคยปรานีใครก็ตามที่ทำผิดกฎ โหดเหี้ยม และเลือดเย็น จนใครต่อใครต่างเกรงกลัว ยืนมองร่างไร้วิญญาณของลูกน้องที่ทำผิดกฎ หยิบบุหรี่มวนใหม่ออกมาคาบไว้ในปาก แล้วใช้ไฟแช็คลนปลายกระบอกจนควันคลุ้งกระจาย
สายตาคมเข้มเหลือบมองเห็นเงาใครบางคนที่เพิ่งหายไปจากประตูที่แง้มอยู่ รอยยิ้มบนใบหน้าพลันเผยขึ้น
มีเรื่องให้สนุกอีกแล้ว…
- Writer
