12.

1110 Words

เมี้ยนจับตัวกุ้งนางหมุนไปมาหาร่องรอยบาดแผล ทำให้คนที่ยืนมองอย่างจ่อย รู้สึกหมั่นไส้ เอา! โอ้กันเข้าไป แบบนี้ซิคุณหนูของเมี้ยนถึงเอาแต่ใจ “ พี่กุ้งนางเขาไม่เป็นอะไรหรอกป้า แต่อีกฝ่ายซิท่าจะหนักไม่ใช่เล่น โดนเข้าไปเต็มๆ แบบนั้น ” จ่อยชิงตอบเสียเอง “ เอ็งรู้ได้ไง ไอ้จ่อย! พูดเหมือนอยู่ในเหตุการณ์แบบนี้ทำให้ข้าชักจะสงสัย เมื่อเช้าเอ็งออกไปกับกำนันไม่ใช่หรือ ? ”เมี้ยนถามหลานชาย “ ก็ฉันตามไปทีหลังเลยทันได้เห็นเหตุการณ์ ” “ แล้วทำไมเอ็งไม่ช่วย ปล่อยให้คุณหนูของข้าถูกหมาฟัดมาแบบนี้ ” เมี้ยนยกมือขึ้นท้าวเอวหนาหันไปเล่นงานหลานชายของตน เพราะเลี้ยงดูกุ้งนางมาตั้งแต่เด็ก ความใกล้ชิดทำให้เกิดความรัก เอ็นดู และสงสารหญิงสาวที่กำพร้ามารดาตั้งแต่เล็กมากกว่าหลานชายแท้ๆ ของตนที่น้องสาวเอามาทิ้งไว้ให้เลี้ยงทีหลัง “ จริงด้วยซิ! เพราะเอ็งแท้ๆ เลยเจ้าจ่อย ที่ดันพากันตามไปจนเป็นเรื่องขึ้นมาได้ ” เมื่อนึกขึ้นได้ว่าต้องเป็นเจ้าจ่อยแน่ๆ ที่เป็นคนทำให้เรื่องแตก ไม่อย่างนั้นบิดาของตนคงไม่มีทางรู้อย่างแน่นอน นิ้วเรียวก็ดีดที่ติ่งหูจ่อยเสียงดังเพี้ยะ! คนที่ถูกดีดหูถึงกับสะดุ้งโหยง “ โอ๊ย! เจ็บๆๆ จ๊ะพี่กุ้งนาง จะมาโทษฉันคนเดียวก็ไม่ได้นะ ถ้าพี่ไม่ไปบ่อน ก็คงไม่โดนไล่จับกลับมาแบบนี้ ” จ่อยกระโดดเหยงยกมือขึ้นกุมหูตัวเอง “ ยังจะมาเถียงอีก อยากโดนอีกสักทีไหม ? ” นิ้วเรียวกำลังจะง้างไปที่หูเจ้าจ่อยอีกครั้งต้องชะงัก เมื่อได้ยินเมี้ยนอุทานขึ้น “ ตายแล้ว! อย่าบอกนะว่าที่ออกไปธุระข้างนอกแล้วกลับมาในสภาพแบบนี้ ที่แท้ก็ไปบ่อนมา…ตาย!.ตาย!. ถ้ากำนันรู้ เมี้ยนตายแน่ๆ ใครๆ เขาก็รู้กันทั้งนั้นว่ากำนันเกลียดเรื่องแบบนี้ ไหนคุณหนูรับปากกับป้าก่อนไปไม่ใช่หรือว่าจะไม่ก่อเรื่องหรือทำอะไรพิเรนทร์ๆ ทีนี้จะทำอย่างไงดีล่ะ ? ” เมี้ยนหันมาโอดครวญกับหญิงสาวที่ยืนทำหน้าเมื่อย “ เรื่องนั้นป้าเมี้ยนไม่ต้องห่วง เพราะลุงกำนันเขารู้เรื่องหมดแล้ว ” จ่อยชะโงกเข้าใกล้หูเมี้ยนชิงตอบเสียเอง “ หา! รู้หมดแล้ว ทีนี้จะทำไงดี กำนันกลับมาไม่แหกอกข้าหรือไอ้จ่อย ” ป้าเมี้ยนยกมือขึ้นทาบอกเต้นหย็อยๆ “ ก็ไม่รู้สินะ.. ได้แต่บอกให้ฉันกับพี่กุ้งนางรีบกลับมา เห็นว่าจะรีบกลับมาชำระความใครหรืออะไรนี่แหละ ” จ่อยเหล่มองไปที่เมี้ยน มีความสุขที่ได้แกล้งคนแก่ “ จริงหรือค่ะ ? งานนี้สงสัยกำนันคงจะโกรธไม่น้อย ป้าโดนดุนะไม่เท่าไหร่ ห่วงแต่คุณหนูนี่สิ คราวนี้จะโดนอะไรบ้าง ” “ ใจเย็นๆ น่าป้า กุ้งนางซะอย่าง แค่ทำเป็นอ่อนข้อให้พ่อนิดหน่อยๆ เดี๋ยวก็ใจอ่อน ป้าไม่ต้องห่วง ” อย่างมากก็แค่ถูกริบรถหรือกักบริเวณแค่อาทิตย์สองอาทิตย์ ถึงมันจะน่าเบื่อก็ตามเถอะ กุ้งนางถอนใจทำหน้าเมื่อย ทั้งหมดนี่เป็นเพราะปลัดคนนั้นคนเดียว “ อ้อ! อีกอย่างหนึ่ง ลุงบอกว่าให้ป้ารีบเข้าครัวเตรียมสำรับไว้ให้ด้วย วันนี้จะมีแขกคนสำคัญมากินข้าวที่บ้าน ” จ่อยบอก “ แล้วทำไมเอ็งพึ่งมาบอกอะไรตอนนี้ เย็นป่านนี้แล้ว ข้าจะเข้าครัวทันกะเขาไหมเนี่ย ของสดอะไรข้าก็ยังไม่ได้เตรียมสักกะอย่าง ” เมื่อได้ยินดังนั้นเมี้ยนก็ลืมเรื่องของหญิงสาวในบัดดล รีบวิ่งเข้าไปในครัว เปิดตู้เย็นก็เห็นแต่ไข่ กับปลากระป๋อง ปากยังบ่นว่าเจ้าจ่อยไม่เลิก “ จ่อยนะไอ้จ่อย แทนที่จะบอกกันตั้งแต่เนิ่นๆ ดูสิในครัวก็เหลือแค่ไข่กับปลากระป่อง สงสัยคงต้องต้มยำปลากระป๋องเลี้ยงแขกกันบ้างล่ะ ” หลังจากที่ยืนฟังเมี้ยนบ่นเป็นกระบุง กุ้งนางก็ยิ้มหวานเมื่อนึกอะไรออก รีบอาสาจะไปหาอาหารสดมาให้แม่ครัวเอก “ เรื่องนั้นป้าไม่ต้องห่วงนะ แขกของพ่อเขาไม่เรื่องมาก..อะไร..อะไรก็กินได้ เห็นบ่นว่าอยากกินของแซบๆ ยิ่งเป็นเมนูแปลกๆ ยิ่งดี เดี๋ยวฉันจะหาของสดให้ป้าเอง ป้าเข้าไปรอในครัวก็แล้วกัน ” กุ้งนางจับบ่าเมี้ยนให้หันเดินเข้าครัว สายตาก็ตวัดมองไปที่จ่อยที่กำลังจะย่องหลบออกไป “ ส่วนเอ็ง เจ้าจ่อย จะไปไหน ? ” “ จ้า! พี่กุ้งนางจะไปไหนอีกหรือจ๊ะ ” จ่อยสะดุ้งขานรับเสียงหวาน มองหน้าสวยๆ ของลูกพี่มีแววตาเจ้าเล่ห์ฉายชัดออกมา ในใจก็หวั่นเพราะอยู่ด้วยกันมานานจนรู้ใจ ‘ คงไม่คิดจะเล่นพิเรนทร์อะไรอีกหรอกนะ ’ “ มากับข้าเดี๋ยวนี้ ไปช่วยหาของสดมาให้ป้าเมี้ยนทำกับข้าวรับแขกของพ่อกันนะสิ ถามได้ ” รถของแสนเลี้ยวเข้าบ้านหลังจากที่กุ้งนางกลับมาไม่นาน แต่ก็พบว่าบ้านเงียบผิดปกติ คนที่เป็นแขกสำคัญจึงถูกเชื้อเชิญให้ขึ้นไปรอบนบ้าน ส่วนแสนเดินเข้าไปในครัว จึงเห็นแต่เมี้ยนที่กำลังวุ่นวายในการเตรียมอาหาร เมี้ยนถึงกับสะดุ้งเมื่อเห็นสายตาขุ่นๆ ของเจ้าบ้าน เพราะกลัวว่าจะถูกตำหนิ แต่กำนันกลับถามหาบุตรสาว พอรู้ว่ากุ้งนางและจ่อยอาสาไปจ่ายตลาด นั่นแหละสีหน้าของกำนันจึงดีขึ้นนิดหน่อยแต่ยังไม่วายสั่งความ คนที่เป็นแขกถูกปล่อยให้นั่งรอหลังจากเจ้าของบ้านขอตัวไปอาบน้ำ ธนาจึงได้มีโอกาสสำรวจบ้านหลังใหญ่ที่ทำด้วยไม้สักทั้งหลัง ข้าวของและเฟอร์นิเจอร์แต่ละชิ้นส่วนใหญ่ทำจากไม้อย่างดี บ่งบอกถึงฐานะของเจ้าของ กรอบรูปบนหลังตู้ไม้ลวดลายโบราณทำให้เขาต้องหยิบขึ้นมาพินิจ รูปของหญิงสาวในชุดพยาบาลสีขาวในวันรับปริญญาที่ถ่ายคู่กับแสน ทำให้ธนาไม่อยากเชื่อว่ากุ้งนางจะเรียนจบด้านพยาบาล ซึ่งเป็นอาชีพที่ต้องมีความอ่อนโยน สุภาพเป็นระเบียบและเรียบร้อย ซึ่งสิ่งเหล่านั้นธนายังมองไม่เห็นในตัวหญิงสาวเลยสักนิด ‘ เรียนพยาบาล ? ตอนสอบเข้าสงสัยจะจับฉลากได้! ’

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more