“ เมี้ยน!! เอ็งพายัยหนูไปนอน ” แสนตะโกนเรียกพี่เลี้ยงของกุ้งนาง เขาเดาได้ว่านังเมี้ยนคงแอบฟังเขาทะเลาะกับเมียนานแล้ว และนี่ก็คือเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ต้องใจแข็ง เพราะกลัวจะเสียหน้าหากใครจะรู้ว่าผู้ชายอย่างเขาเกรงใจเมีย
“ เมี้ยน!! กูเรียกมึงไม่ได้ยินหรือไง ? ” แสนตะโกนเรียกพี่เลี้ยงสาวอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าเมี้ยนยังทำกล้าๆ กลัวไม่ยอมมาแยกเด็กหญิงออกจากอกแม่
“ เอ่อ..ค่า คุณหนูขาไปนอนกับเมี้ยนนะคะ มาค่ะเดี๋ยวเมี้ยนเล่านิทานให้ฟัง ” เมี้ยนตรงเข้าหาสองแม่ลูกที่กอดกันกลม ทั้งเห็นใจทั้งสงสารทั้งนายหญิงและคุณหนูของตัวเอง
“ ไม่เอา..ไม่ไป จะอยู่กับแม่..จะนอนกับแม่ ” เด็กหญิงส่ายหน้าร้องลั่น แขนเล็กโอบกอดคอของมารดาแน่น
“ กูบอกให้เอายัยหนูไปนอนไงหละ! ใครก็ได้เอาลูกกูไปนอนทีเถอะ ”
แสนไม่อาจทนได้ยินเสียงร้องไห้ของลูก เขาเมินหน้าไปอีกทาง
