19.

913 Words

“ สวัสดีจ๊ะพี่กุ้งนาง ”เด็กสาวรีบสะบัดมือจากอุ้มมือของจ่อยยกมือไหว้หญิงสาวทันที แต่กุ้งนางก็ยังตาไหวทันได้เห็น ถึงว่าสิเจ้าจ่อยมันถึงได้หายหัวไปตั้งแต่มาถึงวัด ที่แท้ก็กำลังคิดจะเลี้ยงต้อยนี่เอง ระวังเถอะไอ้จ่อย! เด็กยังไม่ถึงสิบแปดมีหวังได้นอนคุกกันมั้งล่ะ “ เห็นจ้ะพี่ ลุงกำนันกำลังคุยอยู่กับพวกผู้ใหญ่บ้านบนกุฏิของหลวงพ่อ พี่ถามหาลุงทำไมหรือจ๊ะ ” จ่อยยกมือเกาหัวตัวเองอย่างแก้เขิน “ ถามได้ ก็อยากจะกลับแล้วนะสิ แต่ถ้าลองแบบนี้แล้วคงต้องรออีกนาน อย่างนั้นไปไหว้พระในโบสถ์ก่อนดีกว่า ”พูดจบก็เดินลิ่วจากไปจนจ่อยถึงกับงง “ อะไรของพี่กุ้งนางเขาเนี่ย มาเร็วเคลมเร็วยังกับประกันภัยอย่างนั้นแหละ น้ำหวานเนอะ ” จ่อยหันไปบ่นกับแฟนสาว แต่แล้วก็ถึงบางอ้อเมื่อป้าเมี้ยนตามลงมาพร้อมกับปลัดหนุ่ม ‘ ที่แท้ก็คิดจะหลบหน้าคุณปลัดนี่เอง ชักยังไงๆ เสียแล้วลูกพี่ ’ “ ไอ้จ่อย! เห็นกำนันกับคุณหนูบ้างไหม ? ” เมื่อมองไม่เห็นคนเป็นนาย เมี้ยนก็ถามหาทันที “ เห็นจ๊ะป้า! ทั้งสองคนเลยแต่อยู่คนละที่ จะให้บอกใครก่อนดีหละ ” คำตอบโยกโย้ของหลานชายทำให้เมี้ยนนึกคันไม้คันมือ “ เดี๋ยวเถอะมึง! ทำมาเป็นยอกย้อน ข้าไม่ใช่เพื่อนเล่นของเอ็งนะโว้ย ” มือเหี่ยวง้างกำลังจะลงมะเหงกบนหัวเจ้าหลานตัวดี หน็อย! หายหัวตั้งแต่มา ที่แท้ก็แอบนัดเจอนังน้ำหวานนี้เอง “ เดี๋ยวก่อนสิป้า! ใครจะกล้าคิดอะไรแบบนั้น ฉันไม่กล้ามีเพื่อนเล่นแก่ปานนี้หรอกน่า! ” จ่อยคว้ามือของเมี้ยนก่อนที่มะเหงกจะลงกะบาล ยิ้มทะเล้นใส่เมี้ยน “ ไอ้จ่อย! เอ็งว่าใครแก่..ปะเดี๋ยวเถอะ ” เมี้ยนยกนิ้วชี้หน้าหลานตัวดีอย่างเคืองเรื่องล้อว่า ’ แก่ ’ “ พี่จ่อย เขาไม่ได้ตั้งใจว่าป้าเมี้ยนแก่หรอกจ้ะ จริงไหมพี่จ่อย ? ” น้ำหวานออกรับหน้า “ จริงจ้า..น้ำหวานจ้า ” คนชื่อจ่อยขานรับเสียงหวาน จนเมี้ยนทำหน้าเลี่ยนด้วยความหมั่นไส้ แต่ยังไม่ลืมถามหาเจ้านาย “ ทีนี้เอ็งจะบอกข้าได้หรือยัง ว่ากำนันกับคุณหนูไปไหน ” “ อ้อ..บอกได้แล้วจ้ะ ลุงกำนันกำลังคุยกับหลวงพ่อบนกุฏิ ส่วนคุณหนูของป้าเห็นว่าจะหนีไปไหว้พระในโบสถ์นู้น! ” “ เอ่อ..ก็แค่นั้นเสือกทำเล่นลิ้นหวิดเจ็บตัวแล้วไหมล่ะเอ็ง คุณปลัดคะ! ไหนบอกจะมาไหว้พระจะให้เมี้ยนไปเป็นเพื่อนไหมคะ ” เมื่อได้คำตอบเมี้ยนก็หันไปถามปลัดหนุ่ม “ ไม่ต้องหรอกป้า! โบสถ์อยู่แค่นั้นเอง คุณปลัดเขาไม่หลงหรอก ฉันว่าป้าตามกำนันขึ้นไปบนกุฏิดีกว่าเห็นว่ากำลังคุยกับผู้ใหญ่บ้านเรื่องจัดงานประจำปีในเดือนหน้า เผื่อว่ากำนันเขาจะขอความเห็นจากป้าบ้าง ผมว่าเชิญปลัดไปไหว้พระก่อนดีกว่า ถ้าเจอน้าพร้าวจะบอกให้รอปลัดอยู่แถวๆ นี้ ” เจ้าจ่อยชิงตอบหยิบตาให้ธนา “ ก็ดีเหมือนกันนะจ่อย ”ธนาพยักหน้ายิ้มให้จ่อยแล้วเดินตรงไปที่โบสถ์ “ ไอ้จ่อย! เอ็งแน่ใจเหรอว่ากำนันเขาต้องการคำปรึกษาจากคนอย่างข้า ” เมื่อเห็นปลัดเดินไปแล้วเมี้ยนจึงหันมาถามหลานชายตัวดี “ โธ่เอ่ยป้าเมี้ยน..ช่างไม่รู้อะไรมั้งเลย ถามจริงเถอะไม่เห็นอะไรแปลกๆ ตอนตักบาตรบ้างเหรอ ” คำพูดของจ่อยทำให้เมี้ยนต้องยืนคิด “ อะไรของเอ็งที่ว่าแปลกๆ ข้าก็เห็นคนเขาเดินตักบาตรหรือว่ามีใครเขาตีลังกาใส่บาตรกันหรือว่ะ..ไอ้จ่.. อ้าว..มันหายไปไหนทั้งคู่ ” เมื่อหันมาก็ไม่เห็นทั้งจ่อยและน้ำหวาน ปากที่อ้าจะถามให้หายสงสัยจึงต้องค้างไว้อย่างนั้น “ เดี๋ยวๆ..พี่จ่อยจะพาฉันไปไหน ? ปล่อยแขนน้ำหวานก่อน ” สาวน้อยนามว่าน้ำหวานประท้วงขึ้นเมื่อถูกจ่อยกึ่งลากกึ่งจูงไปด้านหลังของโบสถ์ “ ตามมาเถอะน้ำหวาน เดี๋ยวก็ไม่ทันเห็นฉากเด็ดกันพอดี ” “ อะไรเหรอพี่จ่อย ? ฉากเด็ดที่ว่านะ ” “ เถอะน่า.. เงียบๆ ไว้เราแอบไปทำอะไรสนุกๆ กันดีกว่า ” จ่อยบอก แต่ไอ้แววตาเป็นประกายอย่างมีเลิศนัย ทำให้น้ำหวานคิดเตลิดนึกระแวงขึ้นมาทันใด “ จะบ้า!เหรอ คงไม่ได้คิดทำมิดีมิร้ายกับฉันกลางวันแสกๆ ทั้งๆ ที่กำลังอยู่ในวัดแบบนี้หรอกนะ นี่แน่! ขึ้นชื่อว่าผู้ชายไว้ใจไม่ได้สักคน” เมื่อเห็นท่าทีของจ่อย น้ำหวานก็เกิดไม่ไว้ใจ มือเล็กจึงทั้งหยิกทั้งทุบไปที่ตามผอมกะล่องของจ่อย “ โอ้ย!! เดี๋ยวก่อนซิอยู่ๆ ก็มาทุบพี่จนน่วมไปหมดแล้ว พี่ไม่ใช่กระท้อนนะน้ำหวานจ้า ” จ่อยรวบกำปั้นน้อยๆ ไว้ในมือ พวกผู้หญิงที่เขารู้จักช่างเหมือนกันทุกคน เอะอะอะไรก็ใช้กำลัง เห็นจ่อยเป็นกระสอบทรายหรือยังไง ?โดยเฉพาะแม่หน้าหวานตรงหน้าเห็นตัวนิดเดียว แต่มือหนักเป็นบ้า ถ้าไม่ติดว่าอยู่ในวัดล่ะก็...พ่อจะฟัดซะให้ร้องไม่ออกเลยเชียว

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more