บทที่11
“คุณหนูเจ้าคะ องค์ชายจ้าวเยว่ชิงงมาเจ้าคะ”
หลิวชิงชิงถอนหายใจอย่างรำคาญใจ นี่เป็นครั้งที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้ที่อีกฝ่ายมาขอพบนาง นางอ้างจนไม่รู้จะอ้างอะไรแล้ว แต่องค์ชายผู้นี้ก็ช่างไม่ละความพยายามเสียจริง ๆ
“ไปบอกคุณหนูรอง” คำของหญิงสาวทำให้สาวใช้มีสีหน้าสงสัย
“หากเจ้าไปบอกเดี๋ยวเจียลี่ก็ออกไปต้อนรับเองนั่นแหละ ส่วนข้าช่วงนี้อากาศไม่ดี กินยาแล้วก็ว่าจะนอนพักสักครู่”
“แต่คุณหนูยังไม่ได้กินยา แล้วอากาศช่วงนี้ก็ออกจะดี”
หลิวชิงชิงปวดหัวกับสาวใช้ของนาง “ข้าว่าเช่นไรก็ไปบอกเช่นนั้นเถอะ” หลิวชิงชิงมองสาวใช้ที่ไปจัดการอย่างที่นางว่า แต่ทำเช่นนี้จะหลบได้อีกนานเท่าใดกัน อย่างไรองค์ชายจ้าเยว่ชิงก็ไม่มีทางปล่อยนางไปง่าย ๆ เป็นแน่
“เช่นนั้นก็แต่งกับหลงเจี้ยนกั๋วก็หมดเรื่องแล้ว” คำของหญิงสาวที่เอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มทำให้สาวใช้ที่เดินกลับมามีสีหน้าสงสัย
และก็อย่างที่รู้แม้ว่าหลงเจี้ยนกั๋ว
