ตอนที่ 1. เป็นอีกหนึ่งวันที่ฉันเศร้าสุดขีด

1298 Words

ตอนที่ 1. เป็นอีกหนึ่งวันที่ฉันเศร้าสุดขีด พอใจนั่งกำแท่งตรวจครรภ์ในมือแน่น สิ่งที่เธอเห็นอาจเกิดจากความผิดพลาด มันไม่ควรเกิดขึ้นสิ เธอระวังตัวอย่างดีที่สุดแล้วนะ เธอพยายามไม่คิดถึงวันคืนแสนเศร้าที่เกิดขึ้นกับตัวเองเมื่อหนึ่งเดือนก่อน ภาพความทรงจำนั่นตามหลอกหลอนไม่หยุดหย่อน เธอตื่นขึ้นมาในสถานที่ไม่คุ้นเคยสักนิด เป็นบ้านของใครสักคนหนึ่ง บ้านที่สวยถูกใจที่สุด แม้เธอจะเห็นผ่านตาตัวเองแค่...ครั้งเดียว เธอนั่งอยู่บนเตียง ที่นอนที่สภาพเหมือนถูกระเบิดลง!! ผ้าปูที่นอนหลุดลุ่ย ผ้าห่มกองอยู่ข้างเตียง หมอนขนเป็ดแตกปริ มีขนเป็ดติดค้างอยู่บนเพดาน และกระจายเต็มพื้นไปหมด พอใจผวาไปคว้าผ้าห่มมาคลุมตัว เธอไม่ได้ดัดจริตหรอกนะ แต่เพราะทั้งเนื้อทั้งตัวเธอตอนนี้ ไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้น เธอนอนโป้อยู่ท่ามกลางสมรภูมิรบที่ไม่ต้องเดาเลย เธอผ่านค่ำคืนเหล่านั้นมา กับใครบางคน ที่นึกเค้าหน้าไม่ออกสักนิด รู้แค่ว่า...บางสิ่งที่สู้เก็บรักษาอย่างดีกระจุยไปหมดแล้ว เพราะฝีมือของเขาผู้นั้น สิ่งแรกที่เธอทำหลังตั้งสติได้ เธอรีบลนลานลงจากเตียง ฉวยเสื้อยืดตัวหนึ่งที่หล่นอยู่บนพื้นมาสวมลวกๆ และกวาดตามองหากางเกงของตนเอง แต่พยายามหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ พอใจเม้มปากช่างใจ เธอเสียเวลานานเกินไปสำหรับการอยู่ที่นี่ ในเมื่อเสื้อผ้าของเธออันตทานหายไปจนหมด ดังนั้นเสื้อหรือกางเกงของใครก็ได้ เธอควรรีบคว้าไว้ และไปจากที่นี่ เธอไม่มีความกล้ามากพอที่จะอยู่เผชิญหน้ากับใครคนนั้นตอนนี้หรอก พอใจฉวยกางเกงตัวหนึ่งที่แน่ใจว่าเล็กที่สุดเท่าที่หาได้ในตู้เสื้อผ้าใบนั้น ไม่มีเวลาคิดทบทวนอะไรอีกเลย นอกจากรีบเผ่นออกไปจากขุมนรกนี่ให้เร็วที่สุด แต่เธอแทบไม่มีอะไรติดตัวเลย โชคดีที่เจอธบัตรสีเทาหนึ่งแบงก์ตกอยู่ที่พื้น ช่วงที่กระโดดหย็องแหย็งเพื่อสวมกางเกงตัวนั้น เธอกำธนบัตรเผ่นออกจากบ้านหลังนั้นทันที พอใจชะงักเล็กน้อย เมื่อโผล่พ้นประตูบ้าน สิ่งแรกที่เห็นคือท้องทะเลกว้างสุดลูกหูลูกตา เธออยู่ในผับ เมามายไร้สติ หลังทะเลาะกับบิดาครั้งใหญ่ พ่อที่บอกว่ารักเธอมากกว่าอะไรทั้งหมดบนโลกใบนี้ แต่พ่อคนนี้แหละ ที่พาผู้หญิงคนใหม่เข้าบ้านทันที หลังแม่เธอตายยังไม่ครบหนึ่งอาทิตย์ พร้อมกับลูกติดเพศหญิงที่มีอายุน้อยกว่าเธอ....แค่สองเดือน นับจากวันนั้น ระยะห่างระหว่างเธอกับพ่อ ก็ขยายเพิ่มขึ้นทุกๆ วัน พอใจพยายามไม่สนใจ ทำตัวเหมือนอยู่คนเดียวในบ้าน มองสามคนนั้นเหมือนอากาศธาตุ เธอทำสำเร็จ แต่คนที่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟคือพ่อของเธอเอง “ต้องให้พ่อกราบแกเลยไหมหะ แกถึงจะยอมฟังพ่อพูดสักที” เสียงพ่อกระแทกโสตประสาทเธอ แต่พอใจก็ยังแสร้งทำเป็นหูทวนลม แสร้งไม่ได้ยินสิ่งที่ท่านพูด “คุณพี่คะใจเย็นๆ ค่ะลูกสาวคุณพี่ แค่กำลังน้อยใจ” เสียงหวานแหลมเหมือนเสียงแม่มด กับสีหน้าผสมความเยาะเย้ยนั่นทำให้มือของพอใจสั่นระริก “ใช่ค่ะคุณพ่อ พี่พอแค่น้อยใจ ที่คุณพ่อไม่รักเธอ เท่ากับที่รักแป้ง” เสียงหวานที่พอใจแค่นว่าในใจมาตลอด น้องสาวของเธอแอ๊บเป็นสาวน้อยแสนซื่อเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่น แต่เมื่อใดที่หล่อนถอดหน้ากากดัดจริตนั่นออก พ่อัเธอ หรือผู้ชายที่มาติดพันหล่อนอาจไม่เชื่อ ว่านั่นคือผู้หญิงคนเดียวกัน เธอเคยเห็นโฉมหน้าของหล่อนมาแล้ว น้องสาวเธอชื่อ แป้งร่ำ ส่วนแม่ของเธอชื่อ เดือนฉาย ส่วนพ่อผู้โง่เง่าของพอใจชื่อ พร้อม “ยัยแป้ง พูดอะไรแบบนั้นละลูก คุณพี่รักลูกและหนูพอเท่าๆ กันเลยนะ” เดือนฉายแย้ง และแอบยิ้มเยาะลูกเลี้ยง “หยุดพูดเถอะค่ะ พอสะอิดสะเอียน” พอใจตวาด เบือนหน้าหนี เธอเกลียดพวกเขา รวมทั้งเกลียดขี้หน้าพ่อตัวเองด้วย ผู้ชายที่ทรยศแม่เธอ ตั้งแต่ที่แม่ยังไม่ทันตาย “ยัยพอ ให้เกียรติคุณเดือนหน่อยสิ เขาเป็นแม่แกนะ” พอใจเหยียดยิ้ม “พอมีแม่แค่คนเดียวค่ะ อย่าพยายามยัดเยียดคนอื่นมาเป็นแม่พออีกเลย” “แกยังเด็ก แกไม่มีทางเข้าใจฉันหรอก” พ่อพูดเสียงแหบแห้ง แววตาร้าวราน “พอโตพอจะเข้าใจความมักมากของผู้ชายแล้วค่ะพ่อ พ่อทรยศแม่พอ พ่อสวมเขาให้แม่ตั้งแต่แม่ยังไม่ตาย!!” พอใจตะโกนเสียงดัง จ้องหน้าบิดาไม่คิดหลบ “หนูพอ ไม่ใช่แบบนั้นนะ น้า ฮืออออออ!!” เดือนฉายแสร้งยกมือปิดหน้า แสร้งทำท่าฟูมฟาย “ยัยพอ ขอโทษคุณเดือนเดี๋ยวนี้เลยนะ” พ่อพอใจตะคอกใส่ “ให้พอขอโทษผู้หญิงที่เป็นเมียน้อยคุณพ่องั้นเหรอคะ” พอใจเถียงกลับ จ้องหน้าบิดาตาขวาง เพี้ยะ!! พร้อมตวัดมือใส่ใบหน้าบุตรสาว เขารู้สึกผิดทันที หลังแววตาของพอใจเปลี่ยนไป ในแววตาคู่นั้นไร้ความกริ่งเกรง มีแต่แววตาชิงชัง เขาเสียบุตรสาวไปแล้ว เพราะการกระทำของตนเองแท้ๆ “เชิญเสวยสุขกันไปเถอะค่ะ พอขอไม่มีส่วนร่วมด้วย” พอใจเค้นคำพูดออกมาจากส่วนลึก หนึ่งเดือนที่พยายามทนในการใช้ชีวิตแบบที่ตัวเองกลายเป็นแค่ส่วนเกินในบ้านสิ้นสุดลง... เธอเตลิดออกมาจากที่นั่น แล้วก็มีจุดจบแบบที่คาดไม่ถึง “ฉันต้องซวยแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่นะ?” พอใจถอนใจ คิดทบทวนไปร้อยแปด ‘เด็ก’ ไม่มีความผิด คนที่ผิดคือเธอเอง เธอประมาทเกินไป เธอควรรู้สิ ยาคุมฉุกเฉินไม่ได้ช่วยให้เธอปลอดภัยได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ “เอาวะ มาลองกันสักตั้ง มันไม่แย่หรอก ฉันมีงานทำ มีกำลังในการเลี้ยงเด็กสักคนหนึ่งให้ดีได้” พอใจปลอบใจตัวเอง เธอไม่ใช่เด็กเหมือนเมื่อก่อน เธอเรียนจบ มีงานทำ มีสังคมใหม่ๆ เธอแค่ต้องยอมรับความผิดส่วนหนึ่ง แม้อาจทำให้เธอลำบากบ้าง สายตาคนรอบข้างคงเปลี่ยนไปไม่น้อย หากวันหนึ่งเธอต้องอุ้มท้อง ทั้งที่ยังไม่แต่งงาน อันดับแรกที่เธอต้องทำ คือการย้ายตัวเองออกมาจากบ้านหลังนั้น ไม่อย่างนั้นเธอคงอารมณ์เสียทุกครั้ง สองแม่ลูกนั่นจ้องจะทำลายเธอทุกเวลาอยู่แล้ว ในเมื่อพอใจมีจุดอ่อนให้ถูกโจมตีได้ หญิงแพทยาสองคนนั้นคงไม่รีรอที่จะทำให้เธอเสียใจ “ยัยเบน ฉันขอไปอยู่กับแกสักพักได้มั้ยหะ?” เพื่อนสมัยเรียน ที่ยังคบค้ากัน แม้จะแยกย้ายไปเริ่มต้นชีวิตใหม่กันแล้ว กระเบนคือเพื่อนสนิทคนเดียวที่พอจะไว้ใจได้ “แกทะเลาะกับพ่ออีกแล้วเหรอยัยพอ?” กระเบนย้อนถาม “มากกว่าที่แกคิดอีก แต่ครั้งนี้ไม่ใช่เพราะฉันทะเลาะกับพ่อหรอกนะ” พอใจตอบโต้ด้วยความสิ้นหวัง จากนี้ไปชีวิตเธอจะไม่เหมือนเดิม “แกอยู่ที่ไหนหะ ให้ฉันไปรับมั้ย?” เพราะรู้ใจกันเป็นอย่างดี กระเบนรู้ปัญหาของพอใจทุกเรื่อง ยกเว้นความลับในค่ำคืนนั้น ที่เธอยังไม่ปริปากบอก แต่วันนี้ เธอคงไม่สามารถอมพะนำไว้ได้อีกแล้ว พอใจถอนใจแรงๆ ก่อนจะบอกจุดที่นั่งทำใจอยู่ให้กระเบนรู้

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more