และในช่วงบ่าย เยว่จือมาบอกว่าเห็นแจ็คสันขี่รถจักรยานยนต์ออกไปข้างนอก
“เขาสั่งอะไรไว้หรือเปล่า”
“ไม่นะมาดาม เห็นกินกาแฟดำแก้วหนึ่ง ไข่ลวกสองฟอง หนูบอกว่ามีขนมปังลูกเกดอบใหม่ ๆ และข้าวอบสับปะรด แต่เขาบอกว่ายังไม่หิว”
“มีท่าทีผิดสังเกตไหม ฉีดน้ำหอมฟุ้งหรือเปล่า ทรงผมล่ะ เธอเห็นว่าใส่ครีมแต่งผม เซตเป็นทรงยังไง เสื้อด้วย ชุดเก่า ๆ หรือว่าใส่ยีนกับเสื้อยืดสีขาวทับด้วยเสื้อหนัง”
“โอ้ มาดาม ถ้าหนูเป็นคนอื่นคงคิดว่ามาดามกำลังจับผิดลุงผีอยู่แน่ ๆ”
“เอ๋... ฉันถามมากเกินไปหรือยังไง”
“เป็นชุดเลยค่ะ อย่างกับตามจับผิดคนรักเหมือนในละครช่วงบ่ายที่แม่บ้านชอบดูกัน แล้วก็โวยวายใส่สามี ว่าเขานอกใจพวกเธอ!”
ม่านอวี้อันยกมือขึ้นทาบหน้าอกตน เธอกำลังทำให้เยว่จือเข้าใจผิด
“แต่หนูรู้นะคะ คนเราอยู่บ้านหลังเดียวกัน ย่อมต้องห่วงใยกันเป็นธรรมดา อีกอย่างลุงผีหน้าตาดีขนาดนั้น ไม่หวงสิแปลก!”
“เธอหมายความว่
