บทที่ 8
1173 Words
“เออ...แม่งคออ่อนฉิบหาย กูให้ดื่มแชมเปญแค่สองแก้วเอง ยัยบ้านนอกถึงกับคอพับคออ่อน”
จักรินตอบคำถามขณะช่วยกันกับภูริศประคองร่างบางที่ทรงตัวไม่อยู่เพราะฤทธิ์น้ำเมาจากแชมเปญให้เข้ามาในห้องชุดสุดหรูของคิวากร
และเพราะมีชื่อคิวากรเป็นเจ้าของโรงแรมห้าดาวแห่งนี้ ทั้งจักรินทั้งภูริศจึงสามารถหิ้วฟ้าครามขึ้นมาบนห้องพักของผู้เป็นเจ้าของโรงแรมได้โดยไม่มีใครกล้าทักท้วง เพราะพวกเขาบอกกับพนักงานต้อนรับตรงเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ว่า...คิวากรสั่งให้พาแฟนมานอนพักที่ห้องพักนั่นเอง
ภูริศช่วยจักรินหิ้วฟ้าครามมาทิ้งตัวลงบนเตียงกว้าง ให้หญิงสาวนอนแผ่หรารอถูกคิวากรเชือดแล้ว ก็ยิ้มเยาะขณะเค้นเสียงบอกผู้เป็นเจ้าของโรงแรม
“ยัยบ้านนอกคออ่อนจริงๆ สงสัยไม่เคยดื่มเหล้ามาก่อน แต่ยาที่พวกกูใส่ลงไปกำลังจะทำให้ยัยบ้านนอกกลายเป็นนางแมวป่าแล้ว”
“นี่! พวกมึงใส่ยาให้ยัยฟ้าครามดื่มด้วยหรือวะ”
คิวากรถามเสียงห้วนด้วยความไม่พอใจ แน่นอนว่าลูกชายมหาเศรษฐีอย่างเขาที่เพี้ยบพร้อมไปทุกอย่าง ไม่จำเป็นต้องใช้ยาเสียสาวกับผู้หญิงคนไหน แค่เพียงกระดิกนิ้วเรียก พวกเธอเหล่านั้นก็กระโจนเข้าสู่กรงเล็บของเขาแล้ว พอรู้ว่าเพื่อนทั้งสองใส่ยาเสียสาวให้ฟ้าครามดื่ม ก็เต็มไปด้วยความโมโหและหงุดหงิดใจ
ภูริศและจักรินมองหน้ากัน รู้ว่าคิวากรกำลังโกรธและอาจยกเลิกคำท้าได้ นั่นก็หมาย
ความว่าพวกเขาจะไม่มีทางหาเงินก้อนโตจากการแบล็คเมล์เพื่อนคนนี้ จึงรีบโกหกให้คิวากรหายโกรธและทำตามแผนเดิม
“นิดเดียวเองน่า...คิวา กูหยดยาลงไปแค่หยดสองหยดให้ยัยฟ้าครามยอมเป็นของนายง่ายๆ ก็เท่านั้นเอง”
ภูริศรีบเอ่ยแก้ต่างและจักรินก็ไม่รอช้าเช่นเดียวกัน เขาเดินไปรินแชมเปญให้คิวากรพร้อมกับเอ่ยบอกให้เพื่อนได้คิดตามว่า
“กูใส่ยาแค่ไม่กี่หยดเหมือนที่ไอ้ภูบอก ถ้าหากพวกกูไม่ใส่ยาให้นังนี่เลย เกิดมันแหกปากตะโกนร้องโวยวายขึ้นมาก็จบเห่สิวะ”
“เออ...ช่างมันเถอะ ยังไงๆ พวกมึงก็ใส่ยาให้นังบ้านนอกกินแล้ว กูคงทำอะไรไม่ได้ พวกมึงออกไปได้แล้ว กูจะจิ้มๆ ให้เสร็จ จะได้เป็นฝ่ายชนะพวกมึงยังไงละ”
“กูเชื่อแล้วว่าคิวากร พิพัช เป็นคนจริงมากแค่ไหน ดื่มให้กับคิวาเพื่อนรัก”
จักรินชูแก้วแชมเปญขึ้นสูงแล้วยื่นไปชนกับแก้วของคิวากร ตามด้วยภูริศที่รีบเอ่ยเยินยอสรรเสริญและชนแก้วกับคิวากรอีกคน
“ดื่มให้กับคนจริงอย่างคิวาเพื่อนรักของพวกเราตลอดกาล”
คิวากรไม่ได้ปลื้มกับคำเยินยอของเพื่อนทั้งสอง ชายหนุ่มกระดกแชมเปญรวดเดียวจนหมดแก้วจากนั้นก็ออกคำสั่งกับทั้งสองเสียงห้วน
“พวกมึงออกไปได้แล้ว ล็อกห้องให้กูด้วย”
“ได้ๆ พวกเราจะกลับไปที่งานเลี้ยงต่อ คอนเสิร์ตกำลังมันส์เลย”
ปากนั้นเอ่ยบอกเช่นนั้น แต่ภูริศกับจักรินกลับแสยะยิ้มอย่างรู้กัน ทำทีท่าว่าเดินออกจากห้องชุดของคิวากรและปิดประตูห้องให้ด้วย
ทว่า...พวกเขาทั้งสองไม่ได้ไปไหนไกล ยังคงยืนอยู่หน้าห้องเช่นนั้นอีกหลายสิบนาที เพื่อนชั่วทั้งสองกำลังรอเวลา...รอเวลาที่จะแอบเข้ามาถ่ายวีดีโอคลิปในขณะที่คิวากร ลูกชายมหาเศรษฐีกำลังเผด็จศึกฟ้าคราม...หญิงสาวผู้น่าสงสารที่สุด...
คิวากรไม่ได้สนใจมองว่าเพื่อนทั้งสองเดินออกจากห้องหรือยัง ดวงตาที่เริ่มแดงก่ำเพราะฤทธิ์ของแชมเปญ จับจ้องมองร่างเล็กที่นอนแผ่หราอยู่กลางเตียงใหญ่ ทว่าไม่ได้จ้องมองด้วยแววตาพิศวาส แต่คิวากรกำลังมองด้วยแววตาชิงชังและรังเกียจหญิงสาวจากบ้านนอกที่กำลังตกเป็นเหยื่อในเกมท้าทายของพวกตน
“บ้าชะมัด จะจูบนังนี่ลงไหมเนี่ย”
คิวากรยังสบถไม่มีหยุด กระดกแชมเปญอีกอึดใหญ่ ก่อนจะบอกกับตัวเองอย่างไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว
“ปิดไฟดีกว่า จะได้ไม่ต้องทนเห็นหน้านังบ้านนอก แล้วก็หลับหูหลับตาจิ้มๆ ไป”
คิวากรพึมพำบอกตนเองพร้อมกับหยิบรีโมทปิดไฟในห้องนอน ซึ่งแน่นอนว่าห้องชุดสุดหรูภายในโรงแรมของเขา ควบคุมระบบไฟภายในห้องด้วยรีโมทสุดล้ำเทคโนโลยี
ห้องชุดหรูหราตกอยู่ในความมืดแค่เพียงบางส่วน มีแสงไฟจากหัวเตียงสลัวๆ พอให้มองเห็นแบบเลือนลาง จากนั้นผู้เป็นเจ้าของห้องก็เริ่มปลดกางเกงของตนเองออก
กางเกงราคาแพงที่สวมใส่ถูกปลดลงมาถึงแค่หัวเข่า ไม่คิดถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกเพราะคิวากรตั้งใจแค่เพียงปลดปล่อยแก่นกายให้เป็นอิสระ แล้วพุ่งพรวดมอบความเป็นสามีให้กับฟ้าครามและสำเร็จความใคร่ของตนเองก็ถือว่าจบเกมแล้ว
และขณะกำลังจะก้าวขึ้นบนเตียงเพื่อทำตามแผน ฟ้าคราม...เหยื่อผู้น่าสงสารที่ตกเป็นแค่หมากในเกมของลูกชายมหาเศรษฐี ก็ค่อยๆ ปรือตาขึ้นมอง พร้อมกับยกมือขึ้นทึ้งเสื้อผ้าของตัวเอง
หญิงสาวกำลังถูกฤทธิ์ของยาเสียสาวแล่นงานทั่วร่าง พอมองเห็นคนที่กำลังก้าวขึ้นมาบนเตียงนั่งคร่อมทาบทับร่างของเธออยู่ ก็เอ่ยเรียกเสียงกระเส่า แถมยังยกมือขึ้นขยุ้มเสื้อดึงร่างของคิวากรให้โน้มเข้าหาตัวเธอด้วย
“คุณ...คิวา...ร้อน...ฉันร้อน...ช่วยฉันด้วย”
“ได้! แล้วผมจะมอบความเป็นผัวให้กับคุณเอง”
ทั้งๆ ที่รู้ว่าฟ้าครามครางร้องขอเพราะฤทธิ์ของยาเสียสาว แต่กระนั้นคิวากรก็รับคำเสียงห้วน ไม่คิดจูบเล้าโลมปลุกเร้าอารมณ์ของหญิงสาว เขาต้องการแค่เพียงมอบความเป็นสามีชั่วคราวให้กับเธอเท่านั้น จึงกระชากกางเกงยีนส์สีซีดออกจากร่างบาง ไม่ปลดเปลื้องเสื้อผ้าไปมากกว่านี้
แต่คนที่ถูกฤทธิ์ของยาเสียสาวแล่นงานทั่วทุกอณูของเส้นเลือด เสื้อผ้าที่สวมใส่เสียดสีกับร่างกายจนร้อนรุ่มไปหมด ได้ถอดเสื้อยืดคอกลมตามด้วยบราเซียร์ผ้าลูกไม้สีขาวของตนเองทิ้ง แถมยังยกสะโพกขึ้นเพื่ออำนวยความสะดวกให้คิวากรถอดกางเกงยีนส์รัดรูปออกจากสะโพกได้อย่างง่ายๆ ด้วย
- Writer
