Love โปรดปราน

ตัวก่อกวน #3

“คอร์สนี้แพงนะอวบ กินสักทีสิมันจะหายอุ่นแล้ว” สิรดนย์พยักเพยิดไปยังจานสีขาวสะอาดที่ถูกตกแต่งอย่างสวยงามจนโปรดไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงด้วยซ้ำ และแน่นอนว่าราคาของมันไม่ได้เหมาะสมกับปริมาณที่ได้รับสักนิด

“แล้วทำไมต้องมาที่นี่ด้วยล่ะ ฉันไม่มีเงินจ่ายหรอกนะ” โปรดปรานว่า กำส้อมมองอีกฝ่ายหน้าตึง เธอน่ะหิวก็หิว และปฏิเสธไม่ได้เลยว่ากลิ่นของหอยเชลส์ตรงหน้าที่ถูกกริลและราดด้วยซอสสูตรพิเศษนี่หอมจนเธอท้องร้องโครกคร่ากไปหมด หากแต่เธอก็จำได้ดี ว่านอกจากที่นี่จะค่อนข้างจองยากแล้ว ราคาต่อคอร์สยังเฉียดหมื่นเห็นจะได้

“ฉันเลี้ยงไง ฉันรวย”

“จ้ะพ่อคนรวย ถ้ารวยก็กลับไปทำงานที่บริษัทแล้วเลิกมาที่กองบ้างนะ” สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะค่อนแขวะอีกคนเมื่อเธอน่ะเบื่อแสนเบื่อหน้าอีกฝ่ายที่ปรากฎตัวให้เห็นทุกวันไม่คิดจะพัก บางวันก็แบกเอาโน้ตบุคราคาหลักแสนมานั่งกดพิมพ์ต๊อก ๆ ในกองถ่ายหาได้สนใจสิ่งที่กำลังถ่ายอยู่สักหน่อย แต่พอบอกให้อีกฝ่ายไปเท่าไหร่คนตัวสูงก็ยังคงดื้อแพ่ง

ด้วยเหตุผลเดียว คือต้องการจะจับตามองไม่ให้เธอนั้นเบี้ยวนัดเขาในเย็นวันศุกร์

และแน่นอน พอเลิกงาน สิรดนย์ก็รีบลากแขนเธอเดินไปบอกลาพี่นัทธาและคนอื่น ๆ ทันที พลางพูดอย่างแสนเต็มปากเต็มคำอีก

‘โปรดต้องใช้หนี้ผมครับ วันนี้ขอยืมตัวไปไวก่อนวันหนึ่ง แล้วจะเลี้ยงขนมนะทุกคน’

คิดว่าทุกคนจะตกลงไหมล่ะ

แน่นอนว่าตกลงตั้งแต่ได้ยินคำว่าเลี้ยงขนมแล้วกระมัง

เธอถึงได้ถูกจับนั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถคันหรูที่ชีวิตนี้ไม่เคยใฝ่ฝันว่าจะได้นั่งมายังโรงแรมแห่งหนึ่งไม่ไกลจากที่ทำงานของเธอนัก เธอจำหน้าร้านได้อย่างแม่นยำ เพราะเป็นหนึ่งในที่ที่เพจสวรรค์นักชิมเคยเขียนรีวิวเอาไว้ว่าหากมีคะแนนให้ 10 ดาว ร้านนี้ก็ได้ไปเลย 11 ดาว แม้ราคาจะแพงจนเรียกได้ว่าแทบจะกรีดเลือดมาจ่ายก็ตาม

และด้วยเหตุผลทางด้านราคานั่นล่ะที่ทำให้เธอยังคงได้แต่มองและคิดไปวัน ๆ ใครจะรู้กันว่าอยู่ดี ๆ ไอ้เพื่อนบ้าสมัยมัธยมจะมัดมือชกแล้วพามายังที่นี่กันล่ะ

“กินเถอะน่า อยากกินไม่ใช่หรอ” สิรดนย์พูดขึ้นมาอีกครั้งเมื่อใบหน้าน่ารักของโปรดปรานยังคงจ้องเจ้าหอยชิ้นนั้นเขม็งราวกับต้องการสะกดจิตมันให้ลอยเข้าปากแทนตักมาทานเองง่าย ๆ โปรดเงยหน้ามองเขาทันที

“นี่นายรู้ได้ไงว่าฉันอยากกิน?”

“ก็ร้านนี้สวรรค์นักชิมรีวิวไม่ใช่หรือ ฉันเห็นเธอติดตามในอินสตาแกรม” ร่างสูงมีท่าทางเลิ่กลั่ก อ้อมแอ้มบอกคนตรงหน้าด้วยท่าทีที่โปรดรู้ดีว่านี่มันไม่เนียนสุด ๆ

“แล้วนายมีไอจีฉันด้วยหรือไง”

“อืม เห็นจากไอจีแพรวไง”

“อ่อ...โอเค ไว้เดี๋ยวไปติดตามกลับละกัน” ท้ายที่สุดโปรดปรานก็เหนื่อยจะถามหรือเซ้าซี้ต่อ อย่างน้อยสิรดนย์ก็เป็นเหมือนเพื่อนสนิทคนหนึ่งของเธอสมัยที่เรียนที่โคราชด้วยซ้ำ ถึงแม้อีกฝ่ายจะใช้เธอทำการบ้านสารพัดแต่ท้ายที่สุดเขาก็เป็นคนที่เธอสบายใจที่จะอยู่ด้วยมากที่สุดในโรงเรียนอยู่ดี

คิดแล้ว...ก็รู้สึกเสียดายไม่น้อย ที่ต้องย้ายออกมากะทันหันแบบนั้น

ไม่รู้ว่าสิรดนย์ในตอนนั้นจะโกรธเธอบ้างหรือไม่เหมือนกัน

แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ต้องยอมรับอย่างตรงไปตรงมากับตนเองจริง ๆ ว่าถ้าหากที่เธอและสิรดนย์ได้กลับมาพูดคุยกัน ทานข้าวด้วยกัน เจอเรื่องวุ่นวายอะไรก็ไม่รู้แต่กลับแต่งแต้มสีสันชีวิตจืดชืดของเธอให้สดใสขึ้นได้อย่างนี้มันเป็นเพราะทุกอย่างที่เกิดขึ้นในอดีต

เธอก็ไม่อยากให้เปลี่ยนแปลงไปเลย สักวินาทีเดียว