“เพราะคนที่ฉันชอบ มันคือเธอยังไงล่ะโปรดปราน”
เธอดีใจราวกับว่าร่างกายจะลอยอย่างไรอย่างนั้น แต่ถึงเป็นเช่นนี้ มนุษย์เรานั้นต่างรู้ดีว่าแท้จริงแล้ว ความสุขที่สุดไม่เคยจีรังยั่งยืน
โปรดปรานเบิกตากว้างจากประโยคที่เพิ่งหลุดออกจากปากของสิรดนย์ หัวใจของเธอทั้งสั่นไหวและปวดหนึบอย่างบอกไม่ถูก แต่ถึงอย่างนั้นก็รู้สึกโล่งใจเมื่อท้ายที่สุดแล้ว เขาไม่ได้จากไปไหน
เธอไม่อยากต้องจากเขาไปอีกแล้ว
เธอและเขานั่งมองตากันสักพักราวกับใช้ความคิด หากแต่สายตาของสิรดนย์ไม่ได้ทำให้เธออึดอัดหรือรู้สึกถูกเร่งเร้าแม้แต่น้อย ใบหน้าแสนดูดีราวกับประติมากรรมส่งยิ้มให้เธอน้อย ๆ เพื่อเป็นการบอกว่า ไม่เป็นไร เขาจะไม่ไปไหน
“ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนเป็นอีหนูของนายเลย” สุดท้ายโปรดปรานก็พูดทำลายความเงียบออกมา พร้อม ๆ กับตัวสิรดนย์เองที่หัวเราะขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เหมือนกับตลกร้ายที่ทำเราแสนเจ็บปวดหากแต่ก็ต้องยอมรับว่ามันยังคงเป
