EP.2 วิวาห์เหาะ

1236 Words

EP.2 วิวาห์เหาะ สราวุธทำท่าจะวิ่งเข้าไปชิงตัวเจ้าสาวแต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นปลายกระบอกปืนชี้มาทางตนอีกครั้ง เขาก็รีบถอยหลังด้วยความรักตัวกลัวตายทันที ซึ่งกิริยาขี้ขลาดเช่นนั้นทำให้เจ้าสาวถึงกับน้ำตาคลอ แต่อีกคนกลับหัวเราะร่วนอย่างดูแคลน “เผอิญฉันไม่ได้อยากได้อย่างอื่น แต่อยากได้เจ้าสาวของแก” พูดพลางฉุดกระชากหญิงสาวให้เดินตาม ลูกน้องอีกสี่คนเดินตามอย่างคุมเชิง ป้องกันโดยการกระชับปืนเป็นมั่นเหมาะแล้วหันปลายกระบอกปืนกราดไปทั่ว บ่งชัดว่าหากใครกล้าขัดขืน พวกมันก็พร้อมยิงอย่างไม่ลังเล “แก้ว! แก้ว!” สราวุธร้องเรียกดังลั่น แล้ววิ่งตามออกไปห่างๆ ด้วยเกรงกลัวลูกกระสุนที่อาจแล่นมาปลิดชีพตนก่อนที่จะวิ่งไปถึงตัวหญิงสาว “คุณวุธช่วยแก้วด้วยค่ะ ช่วยด้วย” หญิงสาวทั้งร้องทั้งพยายามดิ้นรนขัดขืนเพื่อเป็นอิสระ เมื่อหญิงสาวดิ้นนักชายตัวโตเสียงเหี้ยมก็อุ้มเธอพาดไหล่แล้วออกเดิน “ยำบาทาชุดใหญ่ จัดมันให้น่วมหน่อยสิ เอาให้หน้าหล่อๆ ของมันดูไม่ได้” ชายที่แบกร่างของหญิงสาวเอาไว้สั่งเสียงเฉียบ ดูท่าจะเป็นหัวหน้าชายอีกสี่คน เมื่อหันไปสั่งลูกน้องที่เหลือ พวกมันก็ตรงเข้าไปจับตัวสราวุธ แล้วทั้งต่อยทั้งกระทืบจนหนำใจ “โอ๊ย! กลัวแล้ว อย่าทำฉันเลย แกอยากได้อะไรเอาไปเลย เอาไปให้หมด แต่อย่าทำร้ายฉัน ฉันขอร้อง...พอได้แล้ว...” สราวุธพยายามป้องกันตัวเป็นพัลวัน แต่ก็โดนเสยเข้าที่ปลายคาง และเตะเข้าที่ซี่โครงจนหมอบลงไปกองกับพื้น แก้วมุกดาร้องไห้โฮ ไม่ได้สงสารเจ้าบ่าวที่โดนรุมยำสหบาทา แต่สงสารตัวเองที่ตัดสินใจแต่งงานกับผู้ชายเฮงซวยแบบนี้ได้อย่างไร เขาตะโกนบอกให้คนร้ายทำอะไรกับเธอก็ได้ ยกเว้นทำร้ายตัวเอง นี่หรือคำรักที่เขาพร่ำบอก น้ำคำของพวกเศรษฐีมันไม่น่าเชื่อตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เธอไม่น่าโง่เลยจริงๆ “พวกเรากลับ!” ชายชุดดำที่อุ้มหญิงสาวหัวเราะอย่างสมเพชเมื่อเห็นสภาพของเจ้าบ่าว เขาแบกร่างเล็กบอบบางของเจ้าสาวไปที่รถตู้ที่จอดไว้หน้าบ้านทรงไทยราคาหลายสิบล้าน “ปล่อยลูกฉันเดี๋ยวนี้นะ” โดยที่ไม่มีใครคาดคิดหญิงวัยกลางคนร่างเล็กตัดผมสั้นประบ่าก็วิ่งมาขวางชายหนุ่มเอาไว้ ท่าทางพร้อมสู้ยิบตาหากใครมาทำอันตรายลูกของตน ทั้งที่ปกติทับทิมเป็นคนไม่มีปากมีเสียง ไม่เคยคิดสู้หรือทุ่มเถียงกับใครเลยสักครั้ง “จะเอาลูกสาวของฉันไปไหน ปล่อยแก้วลงเดี๋ยวนี้นะ” “แม่ถอยไปก่อน พวกมันมีปืน” แก้วมุกดามิได้หยุดดิ้นรนเพื่อพยายามหนี เธอร้องตะโกนบอกมารดาด้วยความเป็นห่วง เพราะเห็นแล้วว่าชายชุดดำเหล่านี้นั้นโหดเหี้ยมสักเพียงไร “แก้วทำใจดีๆ ไว้นะลูก แม่ต้องหาทางช่วยลูกให้ได้” ทับทิมวิ่งไปหยิบถ้วยจานบริเวณนั้นขว้างใส่กลุ่มชายชุดดำ เธอพยายามสู้สุดชีวิต แต่กลับไม่เป็นผลเมื่อพวกมันหลบหลีกแล้วจับเธอเอาไว้ “แม่ ไอ้พวกบ้าปล่อยแม่ฉันนะ ฉันบอกให้ปล่อยยังไงเล่า” ปัง! เสียงปืนดังขึ้นอีกนัด เลนส์กล้องของนักข่าวที่แอบอยู่ใต้โต๊ะไม่ไกลถูกเจาะเป็นรู “อย่าคิดสั้นด้วยการพยายามจะถ่ายรูปฉันหรือแจ้งตำรวจ เพราะคราวต่อไปฉันจะไม่ยิงที่กล้อง แต่จะยิงกลางกบาลของแก” ชายหนุ่มเลื่อนปลายกระบอกปืนเล็งไปที่กลางหน้าผาก นักข่าวหนุ่มหน้าซีดเป็นไก่ต้ม มือสั่นเทายกขึ้นไหว้ร้องขอชีวิต “ฉันไม่ชอบพูดอะไรซ้ำซาก คราวต่อไปฉันจะไม่เตือนอีก” ชายหนุ่มอุ้มหญิงสาวไปยังรถตู้ไม่ติดป้ายทะเบียนซึ่งจอดอยู่หน้าประตูรั้วไม้หน้าบ้านทรงไทยแบบล้านนา ชายชุดดำอีกสองคนปล่อยร่างทับทิมแล้ววิ่งไปขึ้นรถ ทับทิมใจเด็ดวิ่งตามรถตู้ไปอย่างไม่คิดชีวิต เธอยอมไม่ได้ที่จะเห็นบุตรสาวถูกจับตัวไปทั้งที่ไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย แก้วมุกดาพยายามดิ้นรนทว่าชายหนุ่มกลับใช้เชือกมัดข้อมือของหญิงสาวไว้ “ปล่อยฉันไอ้พวกชั่ว แม่! แม่!” หญิงสาวเรียกมารดาที่ยังวิ่งตามรถอย่างไม่ลดละ “แม่!” หญิงสาวร้องเรียกอีกครั้งเมื่อเห็นมารดาล้มลงไปกับพื้น ในขณะที่รถตู้แล่นออกไปไกลจนท้ายที่สุดเธอก็มองไม่เห็นมารดาอีกต่อไป “ไอ้พวกคนเลว แกทำอย่างนี้ทำไม” หญิงสาวหันมาถามชายชุดดำทั้งน้ำตา สไบสีอ่อนเลื่อนตกลงมาที่ท่อนแขนเผยให้เห็นไหล่กลมกลึงทั้งสองข้าง ผิวสวยเนียนละเอียดทำให้ชายหนุ่มมิอาจปฏิเสธได้ว่าผู้หญิงที่เขาลักพาตัวมานั้น งดงามกว่าผู้หญิงคนเก่าของสราวุธมากโข “ฉันไปทำอะไรให้พวกแก แกถึงได้จับฉันมาแบบนี้” หญิงสาวยังคงตะโกนถามทั้งน้ำตา เธอโผเข้าหาชายหนุ่ม พยายามที่จะทำร้ายเขาแม้ว่ามือทั้งสองข้างของเธอจะถูกมัดไขว้ไว้ก็ตามที โป๊ก! หญิงสาวใช้หน้าผากของเธอโขกเข้ากับปลายคางของอีกฝ่ายเต็มแรง “โอ๊ย!” ชายหนุ่มชุดดำจับที่ปลายคางด้วยความเจ็บ ไม่คิดว่าจับมัดมือเอาไว้ขนาดนี้ เธอยังมีฤทธิ์ทำร้ายเขาได้อีก “ฤทธิ์มากนักนะ” ชายเสื้อดำกัดฟันกรอด ใช้ผ้ามัดปากหญิงสาวเอาไว้ แล้วใช้เชือกรัดข้อเท้าทั้งสองให้ติดกันผลักเธอล้มลงนอนไปกับเบาะรถ “อยู่เฉยๆ ถ้าไม่อยากตายนังแพศยา” ชายหนุ่มจ่อปืนที่ขมับของหญิงสาว แก้วมุกดาได้แต่บอกตัวเองว่าเธอยังตายไม่ได้ หากเธอเป็นอะไรไปแล้วมารดาของเธอจะอยู่อย่างไร บิดาก็เสียไปร่วมสิบกว่าปีแล้ว ทั้งเธอยังเป็นบุตรเพียงคนเดียวที่มารดาหวังฝากผีฝากไข้ เมื่อคิดได้ดังนั้นหญิงสาวจึงนิ่งเงียบ ทว่าดวงตากลับจ้องมองชายหนุ่มอย่างโกรธแค้น ทว่าโลกสว่างได้ไม่นานเมื่อชายคนเดิมใช้ผ้าผูกตาของหญิงสาวเอาไว้อีกครั้ง คราวนี้เธอไม่สามารถพูด ไม่สามารถมองเห็น และไม่สามารถขยับตัวได้อีกต่อไป ชายชุดดำทั้งหมดถอดโม่งออกด้วยความอึดอัด หน้าตาโจรแต่ละคนภายใต้โม่งนั้นไม่ได้เหี้ยมโหดอย่างที่ใครจินตนาการ ก็ชาวบ้านชาวสวนธรรมดานี่เอง... “พ่อเลี้ยง...เอ่อ...นายครับจะให้ผมขับไปที่ไหนครับ” คนขับรถหันมาถามเจ้านายหนุ่ม ‘พ่อเลี้ยงรึ’ แก้วมุกดาดิ้นไปมาอย่างพยศ เมื่อรับรู้ว่าพวกมันไม่ใช่โจรธรรมดาแต่เป็นถึงพ่อเลี้ยง ทว่าเธอยังสงสัยว่าคนระดับนี้ทำไมต้องปลอมตัวเป็นโจร เพื่อเข้าไปชิงเจ้าสาวของคนอื่น หากว่าเธอร่ำรวยเกิดในตระกูลเก่าแก่ เธอจะไม่แปลกใจเลย แต่นี่เธอเป็นเพียงเจ้าสาวจนๆ ที่มีหนี้สินรัดตัว

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more