บท 19
โค้ชเสียหลัก
ฉลามมองแผ่นหลังของกำแก้วค่อย ๆ จากไป เขาไม่มีแม้แต่สิทธิ์จะรั้งเธอไว้ด้วยซ้ำ นัยน์ตาเศร้าหมองมองสร้อยเกียร์ของเขาถูกกำแก้วทิ้งไว้อยู่ที่เบาะ มือหนาสั่นเทาหยิบมันกลับคืนมาใส่ด้วยความหวงแหน สร้อยนี้เขาใส่มานานเกือบแปดปีแต่กำแก้วกลับไม่เห็นคุณค่าของมันเลย
ใช่สิ! เขาไม่ใช่สเป็กของกำแก้วแบบไอ้ภูมินี่…
ฉลามขับกลับอะพาร์ตเม้นต์ของตัวเองด้วยสภาพจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เกิดมายี่สิบเจ็ดปีเสียตัวครั้งแรกก็โดนหลอกฟันเสียแล้ว หลอกฟันไม่เท่าไหร่แต่ไปชอบเพื่อนเขาตอนไหนนี่สิ?
ทั้งที่เมื่อวานเพิ่งขอทำแบบนั้นให้เขา พอมาวันนี้บอกให้อยู่ใครอยู่มัน แม่งเอ๊ย! มันคือกับดักเหรอวะ?
หลอกให้เขาเข้าไปหลงแล้วก็ปั่นหัวเขา…
ฉลามกดส่งข้อความเรียกให้น้อง ๆ มาอยู่เป็นเพื่อน เขาอยากเมา ‘กินเหล้าเดี๋ยวก็หาย’ คำ ๆ นี้มันใช้กับสถานการณ์นี้ได้ไหมนะ?
ร่างสูงโปร่งเหยียดยืนเต็มความสูงเปิดลิ้นชักหยิบบุ
