ตอนที่ 2 ผู้ชายเย็นชา
960 Words
มหาวิทยาลัยเอกชนอันดับหนึ่งของโลก ในแมสซาชูเซตส์ สหรัฐอเมริกา
วันศุกร์
อลิชายอมฝืนใจเข้าชั้นเรียนเพราะเป็นวิชาหลักที่เธอเลือกแม้จะก่อเรื่องไว้ตั้งแต่เมื่อวานก็ตาม ที่สำคัญคือจากสีหน้าของศาตราจารย์หน้าละอ่อนดูไม่ได้โกรธเคืองอะไรเธอ มิหนำซ้ำยังแทบไม่มองหน้าเธอและทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อนเสียอีก
"เป็นวิชาประวัติศาสตร์ที่เครียดที่สุดในโลกเท่าที่เคยเรียนมา" อลิชาเอียงกายมากระซิบข้างหูแคนดิซซึ่งนั่งอยู่โต๊ะเรียนติดกัน
"ก็เห็นเขาร่ำรือกันว่าศาสตราจารย์ท่านนี้เป็นศาสตราจารย์ที่ดุมากและก็เคร่งเครียดทุกวินาทีที่กำลังสอน แต่นักศึกษาทุกคนกลับเป็นนักศึกษาที่ทีคุณภาพที่สุดในมหาวิทยาลัย" แคนดิซแอบไถ่ถามเรื่องของศาสตราจารย์หนุ่มที่เธอให้ความสนใจเป็นพิเศษจากรุ่นพี่
"ก็แหงล่ะ ย้ายตอนนี้ทันมั้ยวะ" อลิชาพึมพำกับตนเอง
"เอางี้นะ หลังจบชั่วโมงฉันว่าแกเข้าไปขอโทษอาจารย์ดีกว่า" แคนดิซยื่นข้อเสนอ
"ไม่มีทาง" อลิชาค้านหัวชนฝา
"แต่เราต้องเรียนกับเขาอีกเป็นปีๆ อีกอย่างเขาเป็นอาจารย์แก่กว่าเราตั้งสิบเจ็ดปีเกือบรุ่นพ่อแกเลยนะ ที่แกไปหักหน้าเขาเมื่อวานเขาอาจจะโกรธแกอยู่ก็ได้ ฉันว่าทางที่ดีไปขอโทษเขาให้จบๆจะได้เรียนอย่างสบายใจ" แคนดิซยังคงคาดคั้นจนนาทีสุดท้ายของชั่วโมงเรียนมาถึง อลิชาตกลงทำตามคำขอร้องของเพื่อนสนิทและเพื่อความสบายใจของเธอด้วย นักศึกษาคนอื่นๆพากันออกจากห้องเรียนไปจนหมดรวมถึงแคนดิซที่ค่อยๆแอบเดินออกไปพร้อมกลุ่มนักศึกษาคนอื่นๆด้วย
"คุณอลิชา ทำไมถึงยังไม่ออกไปล่ะ" สีหน้าเรียบเฉยขมวดคิ้วทั้งสองข้างเข้าหากันเมื่อเธอค่อยๆเดินมาตรงหน้า
"เอ่อ...คือ..." น้ำท่วมปาก ปกติในชีวิตของเธอไม่ค่อยจะได้เอ่ยคำขอโทษใครนอกเสียจากพ่อแม่ของเธอเท่านั้น
"ไม่มีอะไรก็ออกไป ผมมีงานต้องเคลียร์" อลิชาเห็นหน้าหล่อเหลาที่เอาแต่ทำท่าเหมือนชีวิตนี้ไม่เคยรู้ร้อนรู้หนาวอะไรกับเขาเลยจึงแอบเบะปากให้ พลางความคิดก็ผุดขึ้นมาในสมองว่าไม่ต้องขอโทษ เธอจึงเดินออกจากห้องเรียนมาเสียเฉยๆ
คฤหาสน์ปีเตอร์
มหานครนิวยอร์ก
สิบแปดนาฬิกา
"น้ำอุ่น วันนี้แต่งตัวสวยๆน่ารักๆนะลูก คุณพ่อมีแขกคนสำคัญ" พิรชามารดาของอลิชาในวัยสี่สิบห้ากะรัต แม้ไม่ว่าจะมองมุมไหนนางก็ยังสวยไม่สร่างสมคำร่ำลือ
"คุณแม่ขา" สาวน้อยแสนน่ารักและออดอ้อนเดินเข้ามากอดมารดาก่อนจะจุ๊บแก้มทั้งสองข้างสลับกันอย่างน่าเอ็นดู
"อาการแบบนี้แสดงว่าทำอะไรผิดมาอีกแล้วใช่มั้ยคะ" สองแม่ลูกสนทนากันเป็นภาษาไทยอย่างที่เคยเป็นมา เพราะถึงอย่างไรพิรชาก็ไม่ต้องการให้ลูกลืมสายเลือดอีกครึ่งหนึ่งที่ตนมี
"ก็ไม่เชิงค่ะคุณแม่ หนูขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ" เธอเฉไฉคุยเรื่องอื่น
"แม่จับได้ทีไรก็เป็นแบบนี้ตลอดสินะ ไปอาบน้ำเถอะลูกไป" พิรชายิ้มหวานให้ลูกรักที่นางยังคงมองว่าเธอเป็นเด็กหญิงตัวเล็กๆเสมอ
"ที่รักครับ ยายหนูมาถึงแล้วหรือครับ" ปีเตอร์เดินเข้ามาโอบกอดภรรยาจากด้านหลัง ความรักที่มีต่อเมียรักไม่ว่ากาลเวลาจะผ่านไปนานเพียงใดแต่กลับไม่เคยลดน้อยลงเลย มันกลับเพิ่มพูนคูณทวีมากขึ้นเรื่อยๆเสียด้วยซ้ำ
"ใช่ค่ะขึ้นห้องไปอาบน้ำแล้วค่ะ ฉันบอกแกว่าคุณมีแขกคนสำคัญ" พิรชาหันไปหาสามีที่ยังคงโอบกอดเธอไว้
"ยายหนูนี่ท่าทางจะเป็นเด็กที่ร้ายเดียงสาไม่เบา ไปก่อเรื่องพูดจาก้าวร้าวกับอาจารย์ที่มหาวิทยาลัยจนได้ และยังไม่ยอมขอโทษอาจารย์ท่านนั้นอีก" ปีเตอร์ส่ายหน้าเบาๆให้กับยายตัวแสบของเขา ตนไม่อยากกล่าวโทษบุตรสาวเพราะได้ความดื้อรั้นมาจากเขาเต็มๆ แต่เรื่องบางเรื่องที่ผู้เป็นพ่อเป็นแม่เห็นว่าไม่เหมาะไม่ควรและสามารถจัดการแทนบุตรสาวได้ก็อยากจะทำให้ดีที่สุด
"นั่นเสียงรถนี่คะ สงสัยแขกคนสำคัญของคุณคงมาถึงแล้วค่ะ" พิรชาอาสาเดินออกไปรับแขกด้วยตนเอง
ชายหนุ่มผู้ที่ก้าวลงจากรถและกำลังเดินตรงมา พิรชาไม่ได้คิดว่าเป็นใครอื่นนอกเสียจากคิดว่าเป็นนายแบบคนใหม่ที่ปีเตอร์ช่างไปสรรหามาได้ ร่างสูงสมส่วนราวหนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตรพร้อมกับท่าทางน่าเกรงขามและมีวุฒิภาวะสูง บุรุษผู้นี้ทำให้พิรชานึกย้อนไปถึงปีเตอร์สมัยเป็นหนุ่มเสียมิได้ ใบหน้าบุรุษผู้นี้หล่อเหลาราวกับพระเจ้าตั้งใจปลุกปั้นขึ้นมาเพื่อเป็นบุตรแห่งตน ดวงตาสีฟ้าประกายแวววาวราวคลื่นทะเลกระทบแสงแดด ดูรวมๆแล้วบุรุษผู้นี้คือชายในฝันของสาวๆทั่วโลกอย่างไม่มีข้อยกเว้นเลยแม้แต่ข้อเดียว
"สวัสดีครับคุณพิรชา วิลเลี่ยม คาร์เตอร์มาพบคุณปีเตอร์ตามคำนัดหมายครับ" บุรุษรูปงามยกริมฝีปากเล็กน้อยขณะที่แนะนำตัวพร้อมทั้งยื่นมือมาทักทาย
"เชิญด้านในเลยค่ะ" พิรชานำทางวิลเลี่ยมเข้าไปภายในคฤหาสน์หลังงามโออ่าด้วยสีหน้ายิ้มแย้มและยินดี
- Writer
