บทที่ 15
1991 Words
“ฮึบ! แกไม่น่าห้ามฉันเลย”
มัสยกมือขึ้นเสยผม ขณะที่เดินออกจากงานเลี้ยง
“ฉันก็ไม่ได้อยากห้ามหรอก แต่เดี๋ยวแกมีปัญหา”
“I don’t care! ขอแค่ได้ตบสั่งสอนอีดอกนั่นก็พอ”
“ถ้าตบที่อื่นที่ไม่ใช่ในโรงแรมของพ่อเลี้ยงนาง ฉันจะไม่ห้ามแกเลย ตอนนี้เริ่มเข้าใจเหตุผล ที่ฉันห้ามแล้วใช่ไหม?”
“ฮึบ!”
มัสพยักหน้ารับ แต่ยังฟึดฟัดอย่างไม่สบอารมณ์อยู่ดี
“งั้นเอางี้ ฉันจะพาแกไปเที่ยวต่อ จะได้อารมณ์ดีขึ้น”
“That’s not a bad idea.”
ทันทีที่เพื่อนตอบตกลง สองสาวสุดแซ่บก็ยกยิ้มให้กัน
“เอาจริง หน้านางตอนโดนตบโคตรตลกเลยอะ”
“นี่ฉันเล็งปากยัยลิ้นหมาเลยนะ อยากปากดีนัก!”
“ฮ่าๆๆๆ ฝีมือการตบยังไม่ตกเลยเพื่อนฉัน สุดยอด”
“Definitely~ พวกเรามาที่นี่ ไม่ได้มาแพ้ใครนะคะซิส”
ผลัก!
ระหว่างที่สองเพื่อนซี้ กำลังเม้าท์มอยกันอย่างเมามัน
ร่างเพรียวบางของแม่เสือสาว ก็ชนเข้ากับใครบางคน
พรึบ!
แรงกระแทก ทำให้สาวสวยผงะหงายหลังไปอย่างเสียรูป ทว่าวงแขนแกร่งกร้านของคนตรงหน้า กลับเอื้อมมาโอบเอวบอบบางเอาไว้ แล้วใช้กำลังเพียงน้อยนิด ในการดึงคนตัวเล็กเข้าหา แนบชิดกับแผงอกกว้างใหญ่ ที่ให้ความรู้สึกคุ้นชิน
“Oh my god!”
คำอุทานของเพื่อนสาว ดึงสติที่หลุดลอยไปชั่วขณะ กลับคืนสู่ร่างอีกครั้ง ก่อนที่นัยน์ตาสีดำประกายมุก จะช้อนขึ้นมองเจ้าของแผงอกล่ำสัน ภายใต้ชุดสูทสีแดงโลหิต ตัดเชิ้ตสีขาวด้านใน แต่ก่อนจะเห็นใบหน้า รอยสักลายเสือโคร่งบริเวณต้นคอ สามารถบอกตัวตนของอีกฝ่าย ได้อย่างชัดเจน
“ขอโทษค่ะ อือ!”
มินตรากล่าวคำขอโทษ แล้วคิดจะปลีกตัวถอยออกห่าง ทว่าเจ้าของวงแขนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแข็งแรง กลับรั้งเอวบางเอาไว้ เพื่อบังคับให้เธอเงยหน้าขึ้นไปสบสายตากัน
“นี่ไม่ใช่เลิฟซีนในละครหลังข่าว คุณควรปล่อย...อือ!”
มือเล็กพยายามดันแผงอกของคนตัวใหญ่ แต่กลับถูกดันเข้าหาจนใบหน้าสะสวยแนบชิดกับผิวสีแทนบริเวณต้นคอ
“อะ อุ้มฉันทำไม!?”
เมื่อปลายเท้าทั้งสองข้างลอยเหนือพื้น มินตราก็ไม่สามารถใช้เสียงกระซิบได้อีกต่อไป นั่นทำให้สายตานับร้อยคู่ ของผู้คนในโรงแรมแห่งนี้ หันมามองที่เราสองคนเป็นตาเดียว
“ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้เลยนะ เร็วเข้าสิ ปล่อย!”
มินตราเริ่มร้อนรน เพราะไม่อยากตกเป็นเป้าสายตากับผู้ชายคนนี้ แม้ว่าเขาจะแข็งแรงมาก ที่สามารถโอบอุ้มเธอได้ ด้วยวงแขนเพียงข้างเดียว แต่สถานการณ์แบบนี้ ไม่ควรเกิดขึ้นในโรงแรม ที่มีผู้คนจับจ้องมาที่เรา และมีเพื่อนร่วมรุ่น!
“นั่นยัยมิน โอ๊ะ! อยู่กับท่านพญาเสือใช่ไหม!?”
“ท่านพญาเสือ ที่กำลังดังในโซเชียลนะเหรอ!?”
เสียงบทสนทนา ทำให้เธอดิ้นรนเพื่อลงจากวงแขน ซึ่งเขาก็ยอมปล่อยให้ลง แต่ใช้รองเท้าหนัง เหยียบชายกระโปรงลายเสือของเธอเอาไว้ ก่อนจะไล่สายตาคู่คม มองการแต่งตัว
“ทำบ้าอะไรของคุณเนี่ย?”
“คนที่บ้าคือเธอนั่นแหละ”
เสียงเข้มสวนกลับด้วยประโยคเชิงตำหนิ ก่อนจะถอดชุดสูทของตัวเองแล้วใช้สายตาออกคำสั่งให้เธอสวมใส่มันซะ
“ฉันไม่ใส่ กรุณาเอาเท้าออกไปจากกระโปรงฉันด้วย”
มินตราปฏิเสธ พร้อมกับถลึงตาใส่ เพื่อให้เขาปล่อยเธอไป เพราะไม่อยากทำให้เกิดโมเมนต์แปลกๆ ไปมากกว่านี้
พรึบ!
ครั้งนี้ได้ผล เมื่ออีกฝ่ายยอมยกรองเท้าหนังดำเงา ขึ้นจากชายกระโปรง และทันทีที่หลุดพ้นจากพันธนาการ เธอก็รีบเดินหนีออกไปจากตรงนั้น เพราะกลุ่มคนในงานเลี้ยงรุ่น ต่างพากันออกมาดู และมีบางส่วน ที่ถ่ายภาพเมื่อตะกี้เอาไว้
“ยัยมิน รอฉันด้วยสิ!”
เพื่อนสาวรีบวิ่งตามมา จนถึงลานจอดรถของโรงแรม
“แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก แกจะเดินหนีเขาทำไม ในเมื่อแก…”
“อย่าเพิ่งถาม ขึ้นรถก่อน”
มินตราตัดบทสนทนาด้วยความเร่งรีบ แล้วเปิดประตูรถปอร์เช่ให้เพื่อนสาวขึ้นไปนั่งก่อนที่เธอจะขับออกไปจากที่นี่
ณ.บาร์แห่งหนึ่งใจกลางกรุง
“ขอน้ำส้มสองแก้ว”
“ฉันไม่เอาน้ำส้ม ขอ BLUE MARGARITA”
“ได้เลยครับคุณลูกค้า เชิญนั่งก่อนนะครับ~”
บาร์เทนเดอร์หนุ่มหน้าหล่อตอบกลับอย่างเป็นมิตร ดึงความสนใจไปจากสาวหมวยเกือบนาที ก่อนที่นางจะหันกลับมาเค้นเสียงเขียว เพราะไม่เข้าใจในสถานการณ์ที่เกิดขึ้น
“แกหนีผัวทำไม?”
“ช่วยหยุดเรียกเขาว่าผัวก่อนได้ไหม?”
“ไม่ เพราะเขาเป็นผัวแก สถานะมันชัดเจน”
“ฮะ? ตรงไหนคือชัดเจน แกบอกมาหน่อยซิ”
“แกเอากับเขาแล้ว”
“Hey! don’t say that.”
เธอรีบห้ามเพื่อน ไม่ให้พูดจาแบบนี้ในที่สาธารณะ
“ทำไมฉันจะพูดไม่ได้ แกไม่เคยปฏิเสธเรื่องนี้เลยนะ”
“แล้วจะให้ปฏิเสธได้ยังไง ในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นจริง”
“นั่นไงละ!”
“ (!-×-) ”
“ในเมื่อมันเกิดขึ้นจริง แล้วแกหนีเขาทำไม Why!?”
“ก็ฉัน…”
ยังไงดี ต้องตั้งสติก่อนตอบ ไม่อย่างนั้นพลาดอีกแน่!
“หรือว่าแกยังโกรธเขาเรื่องเซ็กซ์อยู่?”
“Please~ หยุดถามเรื่องพวกนี้ก่อน”
“ฉันจะหยุดก็ต่อเมื่อแกให้คำตอบค่ะ”
ใบหน้าสะสวยขบเม้นริมฝีปากแน่น ก่อนจะตอบไป
“ใช่ ฉันยังโกรธเขาเรื่องนั้นอยู่”
“แล้วทำไมไม่คุยกันดีๆ หนีออกมาทำไม?”
“แกจะให้ฉันคุยตรงนั้นเลยเหรอ?”
“ไม่ใช่อย่างนั้น แต่แกไม่จำเป็นต้องหนีไง”
“ฉันไม่ได้หนี แค่เดินออกมาให้พ้นจากสายตาคนอื่น”
“เพื่อ?”
“เพื่อไม่ให้เป็นข่าวไง”
“แล้วแกจะแคร์ทำไมอะ ในเมื่อแกเป็นเมียเขา”
“เฮ้อ! แกไม่เข้าใจ เราสองคนยังไม่พร้อมเปิดตัว”
พอใช้คำนี้ มัสก็เริ่มนิ่ง แล้วคิดตามในสิ่งที่เธอพูด
“นี่…จะบอกว่าแกกับเขายังไม่พร้อมเปิดตัวงั้นสิ?”
“ประมาณนั้น”
“เพราะอะไรถึงยังไม่พร้อม ฉันขอฟังเหตุผลหน่อย”
ฉิบหาย! งานยาก ไม่ได้คิดหาข้ออ้างนี้เอาไว้ด้วยสิ
“ในเมื่อแกก็เพียบพร้อม ฝั่งผู้ชายก็เหมือนจะไม่ได้มีข้อบกพร่องมากขนาดนั้น แล้วทำไมถึงยังไม่พร้อมเปิดตัวละ”
“ฉันเพียบพร้อม แต่เขาไม่”
“คือ?”
“เขาเพิ่งจะออกจากคุก”
พูดเสียงกระซิบ ให้ได้ยินกันแค่เพียงสองคน
“ถามจริง!” (-0-!)
“จริง นั่นเลยเป็นเหตุผลที่ทำให้เขายังไม่พร้อม”
“Oh my…เอ๊ะ! แล้วทำไมถึงไม่มีข่าวเรื่องนี้อะ?”
“จะมีได้ยังไง ก็เขาไม่ได้เปิดเผยเรื่องนี้”
“ถึงไม่เปิดเผยยังไง ข้อมูลก็น่าจะมีบ้างสิ”
“ถ้าเจ้าตัวคิดจะปกปิด แกก็ไม่มีวันรู้หรอก”
“เออ นั่นสิเนอะ”
“แล้วทีนี้เข้าใจหรือยัง ว่าทำไมถึงเปิดตัวไม่ได้?”
“อ่า พอเข้าใจแล้ว”
ฟู่ว! รอดตัวไปอีกหนึ่งเรื่อง (ขออนุญาตปาดเหงื่อ)
“เครื่องดื่มได้แล้วครับ”
สองสาวหันไปตามเสียงบาร์เทนเดอร์ ก่อนจะหยิบเครื่องดื่มตรงหน้า ขึ้นมาพร้อมกัน และเธอเพิ่งจะสังเกต ว่าการแต่งตัวของเราสองคนค่อนข้างโดดเด่น โดยเฉพาะเพื่อนสาว ที่แต่งเป็นแมวสีสวาด ตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่ดูเหมือนนางจะไม่ได้แคร์สายตาลูกค้าคนอื่นแถมยังส่งยิ้มให้บาร์เทนเดอร์
“ว่าแต่เขาติดคดีอะไร ติดนานไหม?”
โอ๊ยยย! ยังไม่เลิกถามถึงเรื่องของผู้ชายคนนั้นอีก
“เอาไว้เปิดตัวเมื่อไหร่ แล้วค่อยเล่าทีเดียวได้ไหม?”
“ได้ ฉันเป็นคนไม่เซ้าซี้ เรื่องอดีตของคนอื่นอยู่แล้ว”
หึ! ตัวเซ้าซี้เลยแกอะ (พูดในใจพอ เดี๋ยวมีประเด็น)
“แล้วนี่แกจะกลับเมื่อไหร่?”
“ไม่รู้”
“หือ เขาไม่มีกำหนดให้แกเหรอ?”
“ไม่มี”
“แล้วบ้านเขาเป็นยังไง ใหญ่ไหม?”
“ (!-_-) ”
“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ ฉันแค่อยากรู้ความเป็นอยู่ของแก เพราะตอนที่แกเล่าผ่านโทรศัพท์ทำให้ฉันนึกภาพไม่ออก”
“อ่า มันคือบ้านสวนกลางป่า ที่มีเรือนไทย”
“ใหญ่ไหม?”
“เกือบแปดสิบไร่”
“แปดสิบไร่!”
“จะตะโกนทำไมเนี่ย ลูกค้าคนอื่นมองกันหมดแล้ว”
มินตรารีบเตือน เพราะเสียงเพื่อนดังกว่าเสียงเพลง
“พะ พื้นที่ขนาดนั้น แกเรียกว่าบ้านสวนงั้นเหรอ?”
“ก็มีบ้านแค่ไม่กี่หลัง ส่วนใหญ่เป็นสวน เป็นป่า”
“แต่มันกว้างใหญ่ไพศาลมากเลยนะแก และคนที่จะครอบครอง พื้นที่ในป่าขนาดนั้นได้ ต้องมีอำนาจขนาดไหน?”
นั่นคือสิ่งที่เธอกลัว เพราะไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นมีอำนาจมากขนาดไหน สามารถทำอะไรได้บ้าง เธอจึงต้องยอมทำตามสัญญา เพื่อจบปัญหานี้ และรักษาชีวิตของตนเองเอาไว้
ถึงแม้ว่าเธอจะกล้าปากเก่งกับเขา แต่ยังไงความรู้สึกหวาดหวั่นยังคงมีอยู่ แล้วจะเกิดขึ้นทุกครั้ง เวลาที่ต้องเจ็บตัว
“ฉันว่าผัวมาเฟียของแกไม่ธรรมดา”
มินตราไม่แสดงความคิดเห็น แต่ยกแก้วน้ำส้มขึ้นดื่ม
“จะว่าไปแล้ว ตัวจริงเขาก็หล่อเหมือนกันนะ ทั้งที่อายุสี่สิบกว่า แต่ยังดูไม่แก่มาก แค่มีผมขาวแซมนิดหน่อยตามวัย แต่ที่ฉันสงสัยคือ แก้มซ้ายของเขาไปโดนตัวอะไรข่วนมาอะ?”
“ฉันข่วนเอง”
ยอมรับเสียงเรียบ เพราะไม่มีความจำเป็นต้องปกปิด
“What แกสองคนเป็นพวกชอบใช้ความรุนแรงเหรอ?”
“ถ้าจะมีใครสักคนที่ชอบใช้ความรุนแรง ก็คงเป็นเขานั่นแหละ ไม่ใช่ฉัน เขาเป็นพวกบ้าอำนาจชอบใช้กำลังบังคับ”
“แล้วแกก็โอเคงั้นเหรอ?”
“ไม่โอเค แต่ฉันสามารถเรียกสติเขาได้ด้วยสิ่งนี้”
พูดพลางยกมือขึ้นมาโชว์กรงเล็บของแม่เสือสาว
“อูว~ เพื่อนฉันก็ไม่ธรรมดาเหมือนกันนะเนี่ย”
มัสทำเสียงแซว ก่อนจะหันไปสั่งเครื่องดื่มเพิ่ม
“ขอ COSMOPOLITAN อีกแก้วหนึ่ง”
“แกดื่มหนักเหมือนกันนะ ช่วงนี้”
“หึย~ หนักเนิกที่ไหนกัน แค่ดื่มสวยๆ”
สาวหมวยพูดพลางขยิบตา แล้วหันไปส่งยิ้มหวานให้บาร์เทนเดอร์หนุ่มหน้าหล่อ คืนนี้เพื่อนของเธอต้องได้แน่นอน
“ไม่แผ่วเลย”
“แผ่วได้ไง เป็นคนโสดก็ต้องหาสีสันให้ชีวิตบ้างสิ~”
“โอเค ตามใจแก”
“ว่าแต่แกเห็นกลุ่มบอดี้การ์ด ที่ตามหลังผัวแกไหม?”
“ฮึ ไม่เห็นอะ”
อาจจะเป็นเพราะไม่ได้ทันสังเกตด้วยมั้ง เลยไม่เห็น
“งานดีอยู่นะ”
“เหรอ?”
ที่แปลกใจ เพราะเห็นลูกน้องของเขา ปิดหน้าปิดตากันทุกคน เลยไม่รู้ว่าใครงานดีบ้าง รู้เพียงแค่ว่า ตัวใหญ่ ไซซ์บิ๊กบึ้ม (หมายถึงขนาดตัว อย่าคิดลึก) แต่ก็นั่นแหละ ไม่มีผู้ชายคนไหนถูกใจเท่า ‘พี่นนท์’ เพราะเขาตรงสเปกทุกอย่าง
“อ่าหะ หล่อคม มาดเข้ม หุ่นล่ำ เหมือนหัวหน้า แต่ถ้าถามถึงความโดดเด่น ก็ต้องผัวแก เพราะเขาดูทรงอำนาจสุด”
“บ้าอำนาจล่ะสิไม่ว่า”
“แกว่าไงนะ?”
“เปล่า ไม่ได้ว่าอะไร แกดื่มเถอะ เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง”
“Thank นะคะ honey~”
มัสคลี่ยิ้มจนตากลายเป็นสระอิ ก่อนจะหันไปเปิดบทสนทนากับหนุ่มบาร์เทนเดอร์ ส่วนเธอก็นั่งดื่มน้ำผลไม้ พร้อมกับฟังดนตรีแนว Soul ไปพลางๆ ซึ่งระหว่างนั้น เลี่ยงไม่ได้ที่จะมีหนุ่มมากหน้าหลายตา เข้ามาขอชนแก้ว กับขอคอนแทค
- Writer
