ตอนที่ 8 แรงริษยาเพลิงพราง (2)
1002 Words
ทว่าในซอกตึกที่ห้องเก็บของ มารีรินที่เก็บตนเองหลบอยู่ในห้องสลัวๆนั้นทั้งวันกระทั่งเย็น หลังจากที่พบว่าเจ้าแรมโบ้สุนัขแสนรักของเธอถูกฆ่าตาย เธอก็แค้น!!
และเธอรู้ว่ามันจะต้องเป็นฝีมือของใครสักคนในคฤหาสน์หลังนี้แหละ ที่ไม่ใช่ ‘เขา’ ที่นอนร่วมรักกับเธอทั้งคืนยันสว่าง
‘อาจเป็นพี่ชายของเขา ต้องใช่แน่ๆ’
และเธอจะต้องจับให้ได้คาหนังคาเขา แล้วจัดการแก้แค้นให้แรมโบ้
เธอรอจนมืดค่ำจึงค่อยแอบย่องออกมาซ่อนตัวอยู่ในครัวเพราะหิวจัด เธอแอบหาอะไรกินแล้วแอบเอาขวดพริกไทยป่นใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกง อย่างน้อยเธอจะทำให้ไอ้ฆาตกรที่ฆ่าเจ้าสุนัขแสนรักของเธอมันเจ็บแสบบ้าง
หลังจากนั้นเธอถึงจะพาร่างของเจ้าแรมโบ้ไปฝังที่สวนกล้วยที่นา และจะไม่หวนมาที่นี่อีกเลย
...แม้ว่าจะคิดถึงเขาก็ตาม...
...เพียงแค่สองคืนที่นอนบนเตียงเดียวกันอย่างเร่าร้อน เธอก็คิดถึงเขาทุกลมหายใจเข้าออกเสียแล้ว...
แล้วเสียงกุกกักที่หน้าประตูทำให้หญิงสาวต้องวิ่งไปหลบที่ซอกตู้กับข้าวอีกหน แล้วแอบโผล่หน้าไปมอง ก็เห็นว่าคนที่เข้ามาเป็นพี่ชายของ ‘เขา’ นั่นเอง
“ลุง ทำไมสองวันมานี้ลุงถึงได้หลบหน้าผม”
“ลุงไม่ได้หลบนะครับ”
“ลุงเป็นคนพาผู้หญิงคนนั้นเข้ามาในบ้านใช่ไหม”
“เอ่อ คือลุง...”
“อย่าหาคำแก้ตัวเลยลุง ตอนนี้ลุงแค่ตอบมาว่าผู้หญิงคนนั้นจะไม่กลับมาที่นี่อีกแล้วใช่ไหม”
“เอ่อ ลุงก็...ไม่ทราบครับ”
“ลุงต้องทราบสิ ตอบผมมา หล่อนกลับบ้านไปแล้ว หรือว่าลุงเอาหล่อนไปซ่อนกันแน่”
“คือลุงไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะครับคุณเดมอน”
“ไม่จริง ผมรู้นะว่าลุงต้องการให้น้องชายสุดที่รักของผมแต่งงานกับใครสักคนใช่ไหม และลุงรู้ใช่ไหมว่าผมเกลียดหมาทุกพันธุ์ แต่ลุงกลับไม่ไล่หมาตัวนั้นไปไกลๆ มันคงจะตามเจ้าของมันมาใช่ไหม ลุงถึงได้แอบเอาข้าวเอาน้ำไปให้มัน”
เดมอนแอบเห็นลุงชาลีออกมาจากคฤหาสน์ตอนดึก เพื่อเอาข้าวมาให้สุนัขที่นั่งคอยเจ้าของมันอยู่ที่หน้าประตู มันนั่งมองเข้ามาในตัวตึกตลอดเวลา ดูช่างหน้าสงสารเมื่อเจ้าของหลงลืมว่ามันคอยอยู่
‘แต่เขาเกลียดหมา!’
“ลุงก็แค่สงสารมัน แต่ว่าคุณเดมอนก็ไม่น่าไปฆ่ามันเลยนะครับ หาก... หากเจ้าของมันรู้เข้า ก็คงจะเสียใจ”
“หึ ในที่สุดลุงก็ยอมรับสินะ ว่าทั้งเจ้าของหมาและหมาตัวนั้น ลุงเป็นคนพามาทั้งคู่”
เผียะ!!
ชายชราถูกตบหน้าดังฉาดอย่างแรง จนคนที่แอบดูสะดุ้ง และแค้นสุดๆ!!
‘เขาจริงๆด้วยที่ลงมือฆ่าเจ้าแรมโบ้ ผู้ชายคนนี้ช่างใจคอโหดเหี้ยมที่สุด’
เธอมองดูชายชราที่โดนตบจนล้มลงไปกองกับพื้นแล้วยิ่งโมโหจนควันออกหู ตอนนี้เธอไม่ต้องการพริกไทยแล้ว หญิงสาวจับได้ขวดซอสก็ย่องเอาไปตีหัวของไอ้ฆาตกรที่มันฆ่าเจ้าแรมโบ้ทันที
ตุ้บ!!
“โอ๊ย!!”
เพล้ง!!
เสียงขวดทุบหัวกับขวดที่ตกแตกดังสนั่น พร้อมเสียงครางโอดโอยของคนที่ถูกขวดใหญ่ฟาดหัวก็ดังตามมา
ไซมอนวิ่งเข้ามาดูว่ามันเกิดอะไรขึ้น ก็ทันเห็นเดมอนมองไปทางมารีรินอย่างอาฆาตพอดี บนหัวของเดมอนเต็มไปด้วยเลือด
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น”
“ก็ถามหล่อนสิ” เดมอนตอบ
ลุงชาลีนิ่งเงียบ แล้วค่อยๆเดินเลี่ยงออกไป
“มารีริน เธอทำร้ายพี่ชายของฉันทำไม ฉันนึกว่าเธอกลับบ้านไปแล้วเสียอีก”
“ก็เขาฆ่าหมาของฉัน เจ้าแรมโบ้มันไปทำอะไร พี่ชายของคุณถึงได้ฆ่ามัน เจ้าแรมโบ้มันเป็นเหมือนพี่ชายของฉัน เราโตมาด้วยกัน มันคอยปกป้องคุ้มครองฉันเรื่อยมา แต่เขา ไอ้ฆาตกรโรคจิตนี่มันลงมือฆ่าหมาที่ฉันรักมากตาย พี่ชายของคุณต้องชดใช้ เอาชีวิตของเจ้าแรมโบ้คืนมา!” เธอฟ้องไปด้วยร้องไห้ไปด้วยปานจะขาดใจ
ไซมอนรู้ว่าเดมอนเกลียดสุนัขมาก และเขาก็รู้ว่าคนที่เลี้ยงสุนัขมาตั้งแต่ตัวมันเล็กๆ ก็คงจะรักมันมากเช่นกัน แล้วใครล่ะที่ผิด
หากว่ามารีรินไม่พาสุนัขแสนรักของเธอมาที่นี่ เดมอนก็คงไม่ต้องลงมือฆ่ามัน แต่เขาก็รู้สึกเหมือนกัน ว่าเดมอนโหดเหี้ยมเกินไป แต่เขาจะช่วยอะไรได้ล่ะ ในเมื่อสุนัขของเธอก็ได้ตายไปแล้ว แต่ว่าเดมอนตอนนี้สิ กำลังเลือดอาบและแค้นจัด สายตาร้อนแรงไปด้วยไฟแค้นของเดมอน มองหญิงสาวราวกับจะฆ่าได้ หากว่ามารีรินเป็นกระดาษ ป่านนี้คงไหม้เป็นเถ้าธุลีไปแล้ว
“กลับบ้านของเธอไปซะมารีริน แล้วอย่ากลับมาที่นี่อีก”
“ฉันกลับแน่ แต่ฉันขอแช่งให้พี่ชายของคุณได้รับโทษทัณฑ์ เหมือนอย่างที่เขาได้ทำกับหมาของฉันเร็วๆ”
‘อิสารเลว ลับหลังไซมอนก่อนเถอะ กูไม่เอามึงไว้แน่’
มารีรินมองหน้าไซมอนอย่างตัดพ้อ
‘ทำไมเขาถึงได้ไล่เธอเหมือนหมูเหมือนหมาแบบนี้ ทำไมถึงไม่บอกให้พี่ชายของเขาขอโทษเธอสักคำก็ยังดี แต่นี่อะไร รีบไล่เธอออกจากบ้านราวกับว่าเธอมาทำความเดือดร้อนให้พวกเขาอย่างนั้นแหละ’
- Writer
