EP.1 พรหมจรรย์ถูกทำลาย
1173 Words
EP.1 พรหมจรรย์ถูกทำลาย
ชุดแต่งงานสีขาวบริสุทธิ์หลุดลุ่ยกองอยู่ปลายเตียง ส่วนชุดชั้นในเจ้าสาวซึ่งตัดเย็บอย่างประณีตถูกถอดโยนพาดบนขอบเก้าอี้ไม้สักขนาดใหญ่อย่างไม่ยี่หระ เรือนร่างบอบบางเปลือยเปล่าเหลือเพียงริบบิ้นสีชมพูแซมลูกไม้สีขาวที่ยังคงพันรอบต้นขาทั้งสองข้างเอาไว้ วาดฟ้ากะพริบตาขึ้นลงหลายครั้งก่อนจะหลับตาลงเนิ่นนาน หายใจเข้าปอดลึกราวกับกำลังทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“ไม่จริง”
เธอค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับหยาดน้ำตาที่ล้นเอ่อตีตื้นขึ้นเกาะขอบตา เมื่อเธอเหลียวมองไปรอบๆ กาย กะพริบตาเพียงนิดน้ำตาก็ไหลอาบแก้มบางราวกับทำนบที่กางกั้นไว้ได้พังครืนลง
“ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทำไม!”
วาดฟ้าปิดหน้าร้องไห้ฟูมฟาย ตีอกชกหัวด้วยความคั่งแค้นใจ เมื่อพอจะตั้งสติได้เธอก็สะบัดผ้าห่มนวมผืนหนาออกจากเรือนร่าง ที่เนินอกมีรอยจูบอัปยศสีแดงระเรื่อสองจุดตราไว้ราวกับต้องการประจานเธอ วาดฟ้าค่อยๆ พยุงร่างอันแสนบอบช้ำขึ้นยืนแม้ว่าขาทั้งสองข้างจะอ่อนแรงจนแทบล้มพับ มองกลับไปบนที่นอนซึ่งก่อนหน้านี้โรยด้วยกลีบดอกกุหลาบสีแดงเพื่อรอรับการส่งตัวของคู่บ่าวสาว
กลีบกุหลาบที่ครั้งหนึ่งเคยโปรยปรายเป็นรูปหัวใจยับยู่จนเป็นสีเลือดหมูเข้ม พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นรอยเลือดสีแดงสดที่ปะปนกับกลีบกุหลาบ วาดฟ้าเบือนหน้าหนีเม้มริมฝีปากสั่นระริกเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง แล้วยกมือขึ้นปิดหน้าสะอื้นไห้จนตัวโยน
“ไม่!”
ความบริสุทธิ์ที่เฝ้ารักษาเอาไว้...ถูกย่ำยีเอาไปในวันแต่งงาน
ทว่าคนที่ได้เชยชมมันกลับไม่ใช่เจ้าบ่าว!
หญิงสาวเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวขึ้นมาพันกาย แล้วทรุดตัวลงหยิบชุดเจ้าสาวขึ้นมากอดเอาไว้แน่น ลูบลูกไม้ฝรั่งเศสดิ้นไหมเงินอย่างช้าๆ ปล่อยหยาดน้ำตาไหลลงบนชุดเจ้าสาวหยดแล้วหยดเล่า เธอหันมองรูปภาพขนาดเท่าคนจริงตั้งตระหง่านที่ผนังด้านซ้ายมือ รูปถ่ายพรี เวดดิ้งที่กระบี่ท่ามกลางน้ำทะเลสีมรกตและหาดทรายละเอียดสีขาวนวลตา เธอและแทนไทตระกองกอดกันและกันด้วยใบหน้าชื่นมื่นเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข...สมหวัง
ซึ่งทั้งสองอย่างนั้น ได้ถูกทำลายลงอย่างย่อยยับไม่เหลือชิ้นดี
“แทน...วาดขอโทษ!”
“วาดเปิดประตูให้ผมหน่อยสิ ผมรู้นะว่าคุณโกรธผม แต่ผมไม่ได้ตั้งใจให้มันเลยเถิดแบบนี้เลย”
เสียงเคาะประตูและเสียงร้องเรียกจากชายหนุ่มทำให้วาดฟ้าสะดุ้งสุดตัว รีบยกมือขึ้นปาดน้ำตาอย่างร้อนรน เธอหมุนมองไปรอบตัวอย่างไม่รู้จะเริ่มต้นจากตรงไหนก่อนดี ในเมื่อห้องหอของเธอนั้นมีร่องรอยแห่งการต่อสู้ และที่สำคัญรอยคาวโลกีย์ยังติดอยู่บนที่นอนและบนเนินอกของเธอราวกับต้องการตราประทับให้เธอได้จารจารึกรอยบาปบอบช้ำฝังลงขั้วหัวใจ
“วาดผมขอโทษ เปิดประตูให้ผมเถอะนะที่รัก”
เจ้าบ่าวออดอ้อนเสียงหวาน งอนง้อขอให้เจ้าสาวเปิดประตูให้ตนเข้าไป
“แทน เอ่อ...วาดกำลังจะอาบน้ำค่ะ รอสักครู่นะคะ”
หญิงสาววิ่งวุ่นเก็บชุดเจ้าสาวและชุดชั้นในลงตะกร้า เปิดตู้เสื้อผ้าออกแล้วสวมชุดคลุมแทนที่ผ้าเช็ดตัวที่พันรั้งไว้รอบอกอิ่ม เพื่อปิดรอยจูบที่เนินอกให้พ้นจากสายตาของแทนไท แล้วปราดไปที่ประตูทันที
“ที่รักเปิดประตูให้ผมเถอะนะ ผมสัญญาว่าจะชดเชยคืนส่งตัวเข้าหอของเรา รับรองว่าคุณจะต้องประทับใจแน่ๆ”
มือบางยื่นไปที่ลูกบิดประตูถึงกับชะงักเมื่อได้ยินคำว่า ‘คืนส่งตัวเข้าหอ’ เธอวิ่งกลับไปยังเตียงกว้างแล้วเลิกผ้าปูที่นอนออกแล้วใส่ลงในตะกร้าอย่างรวดเร็ว สะดุ้งสุดตัวอีกครั้งเมื่อแทนไทเคาะประตูอย่างเร่งเร้า
“มาแล้วค่ะมาแล้ว”
วาดฟ้าเปิดประตูออกแล้วพยายามส่งยิ้มหวานให้เขา แทนไทยื่นดอกกุหลาบสีแดงดอกใหญ่ส่งให้เธอ
“สำหรับเจ้าสาวของผมครับ”
ทว่าทันทีที่เห็นหน้าเจ้าบ่าว วาดฟ้ากลับรู้สึกราวกับมีก้อนแข็งๆ แล่นขึ้นมาจุกที่หน้าอก เธอกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก เหตุใดกันเธอจึงรู้สึกเกลียดดอกกุหลาบสีแดง ทั้งที่มันเป็นดอกไม้ที่เธอชื่นชอบมากที่สุด หญิงสาวยื่นมือสั่นเทาออกไปรับดอกกุหลาบเอาไว้ กำที่ก้านแน่นจนหนามปักลงที่ฝ่ามือ แต่เธอกลับไม่รับรู้ถึงความเจ็บปวดนั่นแม้แต่น้อย
“ผมขอโทษ ผมเป็นเจ้าบ่าวที่ไม่ดีเลย ผมปล่อยให้เจ้าสาวแสนสวยนอนคนเดียวได้ยังไงเนี่ย ให้ตายสิเพราะพวกไอ้กันไอ้ธงแท้ๆ เลย พวกมันมอมเหล้าผมจนเละ”
เขายื่นมือไปแตะที่ไหล่บาง ทว่าวาดฟ้ากลับสะดุ้งสุดตัว แทนไทขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจกับท่าทางของเธอ กอปรกับใบหน้าซีดเซียวและริมฝีปากที่เม้มเข้าหากันอยู่ตลอดเวลา เขาจึงเลื่อนมือขึ้นแตะที่หน้าผาก
“วาดคุณไม่สบายหรือเปล่า”
น้ำเสียงอ่อนโยนเอ่ยถามด้วยความห่วงใย ทำให้น้ำตาที่คลอหน่วยตาหยาดหยดลงอีกครั้ง แทนไทตกใจจนทำอะไรไม่ถูกเมื่อจู่ๆ เจ้าสาวของเขาก็ร้องไห้
“วาด... ผะ...ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมไม่คิดว่าคุณจะโกรธผมถึงขนาดนี้”
ชายหนุ่มละล่ำละลักขอโทษ ทว่าวาดฟ้ากลับเอาแต่ส่ายหน้าแล้วยกมือขึ้นปิดปากของแทนไทเพื่อไม่ให้เขาเอ่ยขอโทษเธอ โผเข้าสวมกอดเขาไว้แน่น ร่ำไห้บนอกกว้างปิ่มว่าจะขาดใจ
“เกิดอะไรขึ้นกันแน่วาด คุณมีอะไรปิดบังผมหรือเปล่า”
หญิงสาวหยุดสะอื้นเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นอย่างเคืองแค้น แล้วยกมือขึ้นเช็ดหยาดน้ำตาอย่างรวดเร็ว เธอหมุนตัวกลับสาวเท้าเข้าไปในห้องหอ โดยมีแทนไทเดินตามมาไม่ห่าง
‘บอกมันว่าเธอเป็นของฉัน ฉันอยากเห็นมันเจ็บปวด อยากให้มันค่อยๆ ตายลงช้าๆ เมื่อรู้ว่าเจ้าสาวของมันถูกฉันย่ำยี ไม่สิ...คั่วกันอย่างถึงพริกถึงขิงต่างหากล่ะ’
เสียงทุ้มดังก้องอยู่ในหัว หญิงสาวส่ายหน้าไปมาแล้วยกสองมือขึ้นปิดหู
“ไม่! ไม่มีทาง คุณจะไม่มีทางสมหวัง ฉันไม่ยอม”
วาดฟ้าหลับตาแน่นทว่าน้ำตากลับรินไหลไม่ขาดสาย แทนไทตกใจกับอาการคลุ้มคลั่งของหญิงสาวจึงปราดเข้าไปจับไหล่ทั้งสองข้างแล้วเขย่าจนเธอลืมตาขึ้นมองเขา
“เกิดอะไรขึ้นหรือวาด วาดเป็นอะไรบอกผมสิ อย่าเอาแต่ร้องไห้แบบนี้ ผมไม่สบายใจเลย”
- Writer
