Because of love เพราะรัก

เพราะรัก 3

Because of love เพราะรัก 3

นี่มัน ถึงฉันนี่แล้วใครกันที่ซื้อมาแขวนไว้แบบนี้แล้วยังบอกว่าอย่ากินแต่มาม่างั้นเหรอหรือว่าจะเป็นเพื่อนฉันที่เอามาแขวนไว้ ฉันรีบเอาถุงเซเว่นกลับเข้าห้องก่อนจะถ่ายรูปแล้วส่งเข้าไปถามเพื่อนในกรุ๊ปไลน์ที่มีแต่พวกฉัน แต่คำตอบที่ได้กลับมาคือเพื่อนบอกไม่รู้เรื่องแล้วยังถามอีกว่าพอจะเดาออกไหมว่าใครซื้อมาแขวนไว้ ถ้าฉันรู้ฉันจะถามพวกแกไหมเนี่ย!

เมื่อเพื่อนไม่มีวี่แววจะหลุดอะไรออกมาฉันจึงเดินเอาถุงข้าวไปใกล้ตู้เย็นแล้วจัดแช่ไว้ นับดูแล้วก็ยี่สิบกล่องเยอะมากแทบจะล้นตู้เย็นเอามาแช่แต่ฉันก็ไม่กล้ากินหรอกเพราไม่รู้ว่าใครเป็นคนเอามากลัวตายเหมือนกันนะ อีกอย่างเห็นฉันเป็นคนยังไงถึงต้องซื้อข้าวแบบนี้มาไว้ให้ ถึงฉันจะติ่งแต่ไม่เคยขอใครกินนะ! ถ้ารู้ว่าใครเป็นคนซื้อฉันจะรีบเอาไปคืนเขาทันทีเลย

ตลอดทั้งคืนฉันก็นั่งทำงานที่ค้างสลับกับเล่นโทรศัพท์ พรุ่งนี้เรียนบ่ายดังนั้นฉันจึงนอนดึกได้ เกือบตีสองฉันก็สะดุ้งตกใจเมื่อได้ยินเสียงตึกๆ แล้วยังมีเสียงครวญครางอีก ห้องข้างๆอีกฝั่งห้องใครกันนะฉันรู้แค่ว่าเป็นผู้หญิง แต่พวกเขาจะมาสอนภาษากันตอนนี้ไม่ได้นะฉันจะนอน

“บ้าจริง!” ฉันหงุดหงิดไปหมดเวลาอยากจะนอนพักก็มักจะมีเรื่องแบบนี้เข้ามาทำให้หงุดหงิด

Tonson ID

2 mins

เพิ่งรู้ว่าข้างห้องมีสอนภาษากันตอนตีสอง

23likes 21comment

Xx xx เดี๋ยว!! มันคืออัลไล

Xx xx เห้! มีแบบนี้ด้วย

Xx xx ที่ไหนพี่จะไปเรียนด้วย

พี่เพชร คนดี @Napart Sen มึงนัดใครไปสอนภาษา!

Napart Sen นัดเห้อะไรล่ะ กูซ้อมกดบัตรให้เขาอยู่

พี่เพชร คนดี เชี่ย กูดีใจแทน @Tonson ID

Napart Sen หุบปาก จะแท็กเขาทำไม

Tonson ID ขอบคุณน้า ^_^

Napart Sen นอนหลับไหม @Tonson ID

Tonson ID อื้อ กำลังจะเปิดเพลงแล้วนอน

Napart Sen นอนไม่หลับก็บอก

พี่เพชร คนดี ขอโทษนะครับ กูยังอยู่สนใจกูด้วย!!

*ครืด ครืด ครืด*

แรงสั่นขอโทรศัพท์ฉันดังขึ้นระหว่างที่พลิกตัวไปมาอย่างหงุดหงิด ก็ไอ้ห้องข้างๆยังไม่มีวี่แววจะหยุดน่ะสิ ฉันหยิบโทรศัพท์มารับสายอย่างสงสัยเมื่อเห็นชื่อที่โทรเข้ามา

(หลับยัง มานอนนี่ไหม) เซ็นถามมาน้ำเสียงกังวลทั้งยังได้ยินเสียงคลิกเม้าส์มาให้ได้ยิน

“ไม่เป็นไร”

(พรุ่งนี้มีเรียนไม่ใช่เหรอ มาจะได้นอนเราเล่นเกมอยู่ไม่นอน)

“แต่เรา...”

(มาเลย)

“บ่นๆ บังคับกันจริง อยู่ห้องไม่มีใครคุยด้วยหรือไง”

(ก็อยู่คนเดียวจะให้คุยกับใคร)

ฉันบ่นงึมงำอย่างหงุดหงิดแต่ก็ยอมคว้าคีย์การ์ดกับโทรศัพท์เดินออกไปห้องข้างๆ ฉันเคาะห้องอยู่แปบหนึ่งเซ็นก็เดินหัวยุ่งๆมาเปิดประตูให้ ฉันพร้อมจะหลับแล้วตอนนี้

“เล่นเกมอยู่ เข้าไปนอนในห้องก็ได้”

“นอนโซ...”

“ไปนอนในห้อง เปิดแอร์ให้แล้ว”

ทำไมพักหลังๆมาเขาใจดีล่ะฉันได้แต่สงสัยขาก็ก้าวเข้าห้องนอนเขาอย่างกล้าๆกลัวๆแต่ภายในห้องนอนมีเพียงไฟบนหัวเตียงเท่านั้นที่เปิดอยู่ รอบๆมันสลัวฉันมองไม่ชัด ใช่ว่าไม่เคยมาค้างนี่นา อย่านะอย่าคิดอะไรแปลกๆกันเชียวก็มีช่วงหนึ่งที่มีโรคจิตมาเคาะห้องตอนกลางคืนอ่ะช่วงนั้นเซ็นเลยอาสาแกมบังคับให้ฉันมาค้างห้องเขาส่วนเขาเองก็ไปนอนที่ห้องฉันแทน ก็เกือบๆเดือนนั่นแหละถึงได้ย้ายกลับไปนอนห้องตัวเอง แต่ตอนนั้นมันฉุกเฉินนี่ตอนนี้มันเลยดูแปลกไปที่เขาให้มานอนที่นี่เพียงเพราะห้องข้างฉันอีกด้านเล่นจ้ำจี้กัน

“หลับยัง” เกือบครึ่งชั่วโมงฉันก็เริ่มที่จะง่วง กลิ่นผ้าห่มสะอาดๆนี่มันดีต่อใจจริงๆนะ เพราะมันทำให้ฉันอยากจะนอนหลับไปยาวๆ เสียงพึมพำดังขึ้นข้างๆฉันอยากจะลืมตามองแต่ก็ฝืนตัวเองไม่ไหวเลยสัมผัสได้เพียงสัมผัสอุ่นๆที่หน้าผากก่อนจะผล็อยหลับไป

“ตื่นแล้วเหรอ?” เสียงเซ็นดังทักเมื่อฉันขยับตัวและลุกนั่งบนเตียงนอนมึนๆ แอบสะดุ้งตกใจเมื่อเห็นร่างสูงเปลือยท่อนบนยืนอยู่มุมห้อง

“อื้อ ขอบใจนะที่ให้นอน”

“ไปอาบน้ำแล้วมาทานข้าวจะได้ออกไปเรียนพร้อมกัน” ได้ข่าวเรียนคนละคณะนี่ จะไปพร้อมกันยังไงเรียนก็ไม่พร้อมกัน เลิกก็ไม่พร้อมกัน

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราไปเองขอบใจนะ”

“...”

สีหน้าแววตานิ่งๆนั่นมันอะไรกัน ฉันทำอะไรผิดอีกแล้วใช่ไหม ฉันมองเซ็นอย่างไม่เข้าใจก่อนจะรีบกลับห้องตัวเองใช้เวลาอาบน้ำแต่งตัวอยู่นานกว่าจะเสร็จ ตอนที่ออกจากห้องฉันไม่กล้าที่จะมองห้องเซ็นด้วยซ้ำเพราะความรู้สึกผิดที่ทำตัวไม่ดีในตอนเช้า ฉันมาถึงมหาลัยก่อนเวลาเรียนเกือบสามสิบนาทีพอถึงเพื่อนก็ดึงแขนให้นั่งพร้อมกับซักฟอกเรื่องที่ฉันไม่เข้าใจ

“ทะเลาะกับเซ็นเหรอ?”

“มึงกับเซ็นทะเลาะกันเหรอ?”

“อะไร? ทะเลาะอะไรไม่ได้ทะเลาะ” ฉันตอบไป ในใจก็เริ่มไม่มั่นใจว่าไม่ทะเลาะจริงหรือเปล่า เพราะเมื่อเช้าเขาก็มึนๆใส่

“จริงเหรอ แล้วนี่คืออะไร” พริกไทยยื่นโทรศัพท์มันมาให้ดู ฉันรับมาก่อนจะดูสิ่งที่เพื่อนต้องการให้ดู รูปกับข้าวและจานข้าวสองใบฉันจะไม่อะไรเลยถ้าแคปชันที่เขาใช้มันไม่ดูตัดพ้อจนฉันรู้สึกไม่ดี ***ตื่นมาทำให้แต่ก็ได้รับเพียงคำปฏิเสธ*** ฉันจ้องแคปชันนั้นอยู่นานและตั้งใจจะยื่นโทรศัพท์คืนเพื่อนแต่ปลายนิ้วดันปัดกลับไปหน้าหลักไอจีของเซ็นเสียอย่างนั้น อยากจะไม่สนใจอยากจะเมินถ้ารูปที่อยู่ในหน้าไอจีเขาถ้าไม่ติดตรงที่ว่าในนั้นไม่มีรูปฉันอยู่ด้วย บางรูปก็เป็นแขน มือ ด้านหลัง กระเป๋าหรือเสื้อที่ฉันเคยใส่ ใครจะบ้าจำสิ่งของที่ตัวเองใช้ไม่ได้ล่ะ นี่ไอจีเซ็นจริงๆใช่ไหมทำไมทุกรูปมันเกี่ยวกับฉันแบบนี้ล่ะถึงแม้จะปรับเป็นขาวดำแต่ฉันก็มั่นใจว่านั่นคือฉัน

“เชี่ย! มึงกดเข้าหน้านี้ทำไมวะ”พริกไทยร้องลั่น มือก็ดึงโทรศัพท์ออกจากมือฉัน เพื่อนรู้เหรอที่เซ็นอัปรูปพวกนั้นลงในไอจี แต่จะว่าไปก็คงจะรู้แหละพวกเขาติดตามกันอยู่ มีเพียงฉันสินะที่เขาไม่อนุมัติให้ติดตามเพราะไอจีเขาตั้งเป็นส่วนตัวไว้

“ขอโทษมือมันไปโดน ไปเรียนเถอะจะถึงเวลาแล้ว” ตอนนี้ในใจมีเพียงคำถามที่ดังวนไปมาข้องใจว่าทำไมถึงต้องทำแบบนั้น เพื่อนฉันก็มีสีหน้าที่เปลี่ยนไป คิ้วขมวดเครียดกัน ส่วนฉันก็เรียนๆเหม่อๆไม่เข้าใจที่อาจารย์สอนเลยสักอย่าง

“ต้น”

“หือ?”

“ไม่ได้โกรธพวกเราใช่ไหม” ผักบุ้งถาม

“โกรธ? อะไรทำไมเราต้องโกรธด้วยล่ะ”

“เรื่องเซ็น...”

“ไม่หรอกน่า มันไม่มีอะไรหรอกอย่าคิดมากสิ” ปลอบเพื่อนไปในใจก็ว้าวุ่น กระทั่งถึงเวลาเลิกเรียนก็สี่โมงครึ่งเรานัดกันไปทานข้าวล่ะเมื่อวานจำได้ไหม ฉันนั่งรถไปกับผักบุ้งพอถึงร้านจู่ๆฝนก็เทลงมาเทลงมาแรงมากเรานั่งตกใจอยู่ในรถกระทั่งมีคนกางร่มเข้ามาใกล้และเคาะกระจกนั่นแหละถึงได้มีสติ

“ลองเปิดใจบ้างเผื่อจะเห็นว่ามีใครพร้อมใจดูแลมึงต้นสน” ผักบุ้งเอ่ยขึ้นเปรยๆก่อนจะยิ้มอย่างให้กำลังใจ ฉันเปิดประตูรถแต่ก็เปียกเพียงเล็กน้อยเมื่อเซ็นยื่นร่มมาบังเม็ดฝนให้

“เอาให้บุ้งหน่อย” เซ็นยื่นร่มอีกคันให้ฉันและฉันก็ไม่รอช้าที่จะส่งร่มให้เพื่อน

“ขอบใจค่ะชะนี”

ฉันลงจากรถโดยมีเซ็นกางร่มให้และเราก็เบียดกันอยู่ในร่ม เซ็นเบี่ยงร่มมาฝั่งฉันเยอะจนเป็นเขาเองที่เปียกฉันเลยจับที่ด้ามจับและดันคืนให้อยู่กึ่งกลางระหว่างเราทั้งสองคน

“เรื่องข้าวเมื่อเช้า ขอโทษนะ”

“...”

“เซ็น” ฉันเรียกอีกฝ่ายเสียงอ่อย

“อือ ไม่เป็นไรหรอก รีบเดินเถอะเดี๋ยวไม่สบาย”

“ขอโทษ...”

“รู้แล้วๆ ไม่ต้องขอโทษแล้ว”

ฉันกำลังจะอ้าปากชวนเขาคุยแต่ก็ต้องหุบปากฉับเมื่อเราเดินเข้ามาในร้านและมีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเซ็นพร้อมกับสีหน้าเป็นห่วง ทั้งสองคุยกันเสียงเบาๆแต่ดูอีกฝ่ายคงจะห่วงเซ็นจะไม่สบายเพราะเอาแต่เช็ดหน้าเช็ดตาให้ ไม่รู้ว่าทำไมพอเห็นแบบนี้แล้วรู้สึกหน่วงแบบนี้แต่ฉันก็เลือกที่จะเดินเลี่ยงไปยังโต๊ะที่มีเพื่อนรออยู่

“ขอโทษนะพอดีวันนี้เซ็นมันพาน้องในสายมันมาด้วยน่ะ” เพชรรีบบอกเมื่อที่นั่งถูกจับจองไว้หมดแต่ก็ยังมีที่ว่างฉันไม่ลังเลที่จะเดินไปนั่งลงข้างๆเพชรดีเหมือนกันนั่งห่างๆกันบ้างก็ดี เผื่อหัวใจจะได้ทำงานเบาลง

“ตรงนี้ว่าง” เท็นที่เพิ่งเดินมาบอกฉันเสียงกังวล รวมถึงสายตาของเซ็นที่กำลังมองมาตรงนี้ที่ว่างคือข้างๆเซ็น

“นั่งนี่แหละ นั่งข้างเพชรให้เพชรเอาหมูลงให้” ถ้าครั้งก่อนๆฉันจะนั่งข้างเซ็นและเขาจะคอยเอาหมูลงคอยตักมาให้แต่ครั้งนี้เขาต้องดูแลน้องๆเขา ฉันนั่งนี่แหละถูกแล้ว เราสั่งชาบูมาแน่นอนว่าเพชรก็ยังคอยดูแลฉันด้วยนั่งห่างเพื่อนมันก็จะเหงาๆหน่อยอ่ะนะ แต่ไม่เป็นไรตะโกนคุยกันได้

“ต้นเอาเห็ดเข็มทอดไหม” หลิวร้องถามจากอีกฝั่ง

“เอาๆ”

“เอาหมูอีกไหม” เพชรถาม

“เอา” ฉันเงยหน้ายิ้มอายให้เพื่อนไป ก็ใครจะไม่อายล่ะเป็นผู้หญิงแต่ทานชาบูเยอะมากเยอะกว่าผู้ชายอีก

“เดี๋ยวเรามานะไปเติมน้ำก่อน” ฉันบอกเพชรแล้วถือแก้วเดินออกไป น้ำส้มๆๆ ฉันพึมพำในใจระหว่างที่เดินไปยังโซนกดน้ำ พอกดน้ำเสร็จฉันก็เดินไปดูเห็ดเข็มทองทอด

“โอ๊ะ ขอโทษค่า” ฉันเอ่ยขอโทษทันทีเมื่อก้าวถอยหลังแล้วชนเข้ากับใครสักคน

“ไม่ชอบดูทาง เอามาจะถือให้” เซ็นดุ คนที่ฉันชนเมื่อกี้คงเป็นเขาอีกตามเคย มือหนาเอื้อมมารับจานและแก้วน้ำฉันไปถือ

“คีบครับคุณ น้ำส้มละลายแล้วนะ” เซ็นเร่งมา ฉันเลยหันกลับไปคีบเห็ดเข็มทองทอดใส่จานที่เซ็นถืออยู่ก่อนจะเดินกลับโต๊ะ เพื่อนมองเราสองคนพร้อมกับรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม เซ็นเดินมาส่งถึงเก้าอี้ที่ฉันนั่งก่อนที่เขาจะเดินอ้อมกลับไปนั่งที่เดิม เราทานต่อและยังสั่งมาเรื่อยๆ หลังจากที่เดินไปเติมน้ำแล้วกลับมาพร้อมกับเซ็นพอน้ำในแก้วหมดเซ็นก็เดินอ้อมมาเอาแก้วไปเติมน้ำให้จะห้ามก็ไม่ทันอีกฝ่ายเล่นเดินเร็วซะอย่างนั้น

“พี่ต้นเป็นอะไรกับพี่เซ็นเหรอคะ?” น้องคนที่เดินไปรับเซ็นตอนฉันมาถึงเอ่ยถามอย่างไม่พอใจหลังจากที่เซ็นเดินออกไปเติมน้ำให้ฉันอีกครั้ง

“คิดว่าไงล่ะ” ผักบุ้งถามกลับด้วยสีหน้ากวนๆ

“ไม่รู้สิคะ”

“ปีนเกรียว” หลิวเอ่ยดุๆพร้อมกับมองอย่างไม่พอใจ แต่เหมือนคำถามที่น้องเขาต้องการจะไม่ได้คำตอบเมื่อเซ็นเดินกลับมาพร้อมกับวางแก้วน้ำให้ฉันเท่านั้นยังไม่พอเขายังดึงเก้าอี้จากโต๊ะข้างๆที่ว่างมานั่งแหมะลงตรงหัวโต๊ะอีก ฉันนั่งเป็นคนสุดท้ายของโต๊ะยังไงล่ะ แล้วทำไมเขาไม่กลับไปนั่งที่เดิมของเขาล่ะ