คุณหญิงชบาเดินไปถึงห้องนอนของลูกชาย ลูกจ้างหญิงนั่งอยู่ด้านหน้าห้อง ไม่กล้าเคาะเพราะเคาะแล้วเรียกแล้วคุณพระนายได้ยินแต่ไม่ยอมออกมา
“ว่ายังไงเล่า ยอมออกมาไหม”
“ไม่ออกเจ้าค่ะ”
“อย่างนั้นหล่อนไปดูแลคุณพี่ส้มจีนกับหลาน ทางนี้ฉันจัดการเอง”
ดวงตาว้าวุ่นใจของผู้เป็นแม่มองลูกจ้างหญิงที่รับคำพร้อมคลานเข่าถอยออกไป ก่อนจะหันมองที่หน้าห้องของลูกชาย วางมือทาบบานประตูออกแรงผลักเบาๆ แต่แรงต้านก็ให้รู้ว่าลูกชายลั่นดาลไว้ ทว่ายังไม่ทันที่คุณหญิงจะเคาะเรียก เสียงถอดดาลจากด้านในก็ดังขึ้นซะก่อน และคนที่แย้มหน้าออกมาสีหน้าเนือยๆ ไม่สู้ดีก็ทำให้คุณหญิงอยากจะเปลี่ยนใจ ไม่อยากกวนลูกแต่นี่คือโอกาส หากหล่อนไม่คว้าไว้คงชวดไปอีกครา
“พ่อทอง ออกไปเจอคุณป้าได้ไหมลูก”
“ผมขอตัวได้ไหมครับคุณแม่”
น้ำเสียงสุภาพตอบออกไป อยากจะบอกว่าครั่นเนื้อครั่นตัวก็ไม่จริง จะบอกว่าไม่สบายใจก็ไม่ใช่วิสัยของเขาอีกทำได้เพียงบอกขอตัวเท่
