“เอาผืนนี้จ้ะนายห้าง ผืนนี้ และก็ผืนนี้ด้วย ตัดให้ฉันชิ้นละสองหลาครึ่งล่ะนะ”
“คุณแม่สื่อขอรับ ลายไหนตัดเสื้อของคุณแม่สื่อ และลายไหนตัดเสื้อของคุณหนูขอรับ”
“ของหลานฉันทั้งหมดล่ะจ้ะนายห้าง”
“ถ้าเป็นเช่นนั้น กระผมแนะนำว่าผ้าหน้ากว้างตัดยาวชิ้นละสองหลาก็พอนะขอรับ”
“แล้วจะพอหรือจ๊ะ ฉันตัดทีละก็สองหลาครึ่งนะ”
“พอขอรับ กระผมรับประกัน ถ้าไม่พอผมให้คุณแม่สื่อเอามาเปลี่ยนได้เลยขอรับ คุณหนูร่างเล็กใช้ผ้ายาวสองหลาก็พอแล้ว เอาไปเยอะจะเสียผ้าเปล่าๆ”
“อุ้ย! อย่างนี้นายห้างก็ว่าฉันเจ้าเนื้อสิจ๊ะ”
“มิได้ขอรับคุณแม่สื่อ กระผมก็พูดไปตามเนื้อผ้า”
พูดแล้วแขกขายผ้าก็ป้องปากเพราะนึกขึ้นได้ว่านั่นคือคำสารภาพ จนเสียง ‘แหม...’ ของคุณป้าส้มจีนดังยาว พ่อค้าจึงต้องแถมกระดุมลายสวยและผ้าลูกไม้ขลิบลายให้คุณป้าเป็นการไถ่โทษที่พูดตรง
ลูกจันทร์ยิ้มขำขันไปกับคำสนทนาระหว่างคุณป้าและนายห้างร้านแขก ด้วยคุณป้าเล่าก่อนหน
