ไปแปดริ้วต้องขึ้นเรือท่าถั่ว
1044 Words
“คุณป้าไม่ได้เข้าในตัวแปดริ้วหรือครับ”
“ไม่จ้ะ ป้าจะไปบ้านของน้องสาวที่ตลาดสี่แยกน่ะ ยังไม่ถึงแปดริ้ว นั่งเรือตัดคลองพญานาคราชออกไปทางคลองจระเข้น้อย เข้าคลองเปรง คลองขวาง ก็ถึงจ้ะ อาจจะค่ำหน่อย แต่ก็ไม่ต้องย้อนไปย้อนมาให้ยุ่งยาก แล้วนี่คุณพระนายจะเข้าแปดริ้วหรือจ๊ะ อ้อ... คุณพระนายประจำที่สถานีแปดริ้ว”
ทองอมยิ้มน้อยๆ กับท่าทางร้องอ้อของคุณป้าส้มจีน เพราะท่านคงทราบจากแม่แล้วว่าเขาประจำอยู่สถานีฉะเชิงเทรา
“ผมขอประทานโทษด้วยครับ ที่ไม่เห็นคุณป้า ถ้าเห็นเสียตั้งแต่ลงเรือจะได้นั่งด้วยกัน”
“ไม่เป็นไรดอกจ้ะ ป้าน่ะเห็นคุณพระนายตั้งแต่ลงเรือแล้วล่ะ แต่เรียกไปก็ไม่ได้ยินดอก เสียงเครื่องยนต์มันดัง แล้วนี่คุณพระนายไม่มีสัมภาระหรือจ๊ะ”
ใบหน้าหล่อระบายไปด้วยรอยยิ้มเมื่อคุณป้าส้มจีนมองหาสัมภาระของเขา “ไม่มีดอกครับคุณป้า คราวนี้มาแค่สองวันน่ะครับ เสื้อผ้าที่เรือนพักก็พอมีให้ผลัดเปลี่ยน”
“ป้าก็ว่าจะมาแค่สองวันเหมือนกันจ้ะ นี่ลงมารับหลานสาวไปอยู่ด้วย แม่เชื้อเขาอยากให้ไปเรียนรู้มารยาทชาววังบ้าง อยู่บ้านเหมือนม้าดีดกะโหลก”
“คงกำลังโตเลยนะครับ”
“ใช่จ้ะ ปีนี้ก็... อ้าว! นั่นเรือท่าถั่วมาแล้วนะ”
ทองมองตามเรือที่กำลังเข้าท่าก่อนจะหันกลับหาผู้สูงวัย “งั้นประเดี๋ยวผมไปบอกคนเรือก่อนนะครับว่าผมอยู่ตรงนี้ จะได้กลับมารอเป็นเพื่อนคุณป้า”
“จ้ะ แต่ถ้าเรือเขาออกเร็ว คุณพระนายไปได้เลยนะจ๊ะ ไม่ต้องห่วงป้า ป้ามาบ่อย คุ้นเคยกับร้านค้าแถวนี้ดี”
“ครับ คุณป้ารอประเดี๋ยวนะครับ”
แม่ส้มจีนมองเจ้าของร่างสูงที่อยู่ในชุดสูทตามสมัยนิยมเดินตรงไปยังท่าเรือ รอยยิ้มชื่นชมระบายบนใบหน้า นึกอิ่มใจแทนท่านเจ้าคุณและคุณหญิงชบาที่มีลูกชายโทนเอาการเอางานได้ดิบได้ดีทั้งที่อายุยังน้อย หล่อนยิ่งหมายใจว่าจะต้องหากุลธิดาที่เหมาะสมมาเป็นคู่กับคุณพระนายให้จงได้ แม่ส้มจีนคิดเพลินก่อนจะสะดุ้งโหยง
“ว้าย! ตาเถรตกยายชีหล่น”
อุทานเสียงดังเพราะมีคนมากอดรัดจากด้านหลัง แต่เมื่อเห็นท่อนแขนที่กอดรัดเป็นผู้หญิงใส่เสื้อแขนยาวสีนวลลวดลายดอกไม้กระจิริด พร้อมได้ยินเสียงหัวเราะคิกคัก แม่ส้มจีนมันเขี้ยวจึงเปลี่ยนเป็นหยิกหมับที่เนื้อแขนอย่างแรง
“โอ๊ย! คุณป้าขา หนูเจ็บนะคะ โอย... หนูไหว้ค่ะ”
คนกอดรัดปล่อยทันทีพร้อมทำเสียงโอดโอยแต่ก็ยังพนมมือไหว้ จากนั้นก็ลูบต้นแขนที่ถูกหยิก ดวงตาปรอยๆ มองมาจนแม่ส้มจีนที่หน้าง้ำเพราะถูกทำให้ตกใจต้องรีบรุดมาดูแขนหลานสาวว่าเจ็บจริงหรือแสร้งโอดโอย
“ไหนป้าดูสิลูก เจ็บจริงรึนี่”
“หูย... ก็เจ็บสิคะ คุณป้าหยิกเสียแรง”
“ก็เราน่ะทำให้ป้าตกใจทำไมเล่า”
“หนูแค่หยอก ก็หนูคิดถึงคุณป้านี่คะ ว่าแต่...”
“แต่อะไรรึยัยหนู”
“ตาเถรตกกับยายชีหล่นนี่ คุณป้าเก็บขึ้นมาหรือยังคะ”
“ยัยหนูลูกจันทร์!”
แม่ส้มจีนง้างมือจะตีก้น แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าลูกจันทร์เป็นสาวเต็มตัวแล้ว ไม่ใช่เด็กหญิงเล็กๆ อย่างที่คุณพระนายเข้าใจผิดเมื่อครู่ และหล่อนก็ยังไม่ได้อธิบายเรือจากท่าถั่วก็มาซะก่อน
“คุณป้ามองหาใครหรือคะ รีบไปลงเรือเถอะค่ะ ประเดี๋ยวจะค่ำ”
ลูกจันทร์บอกพลางแตะข้อศอก แต่คุณป้าก็ยังคงชะเง้อไปที่ท่าจอดเรือเหมือนรอใครบางคน
“ก็ดูคุณพระนายทองน่ะสิ นั่งเรือมาด้วยกัน นี่คุณพระนายไปดูเรือท่าถั่วว่าจะออกเร็วไหม”
“คุณป้าจะคอยคุณพระนั่นหรือคะ”
“คุณพระนั่นที่ไหน ต้องเรียกว่าคุณพระนาย”
“ก็เหมือนกันแหละค่ะคุณป้า คุณพระผู้ชายก็เรียกคุณพระนาย คุณพระผู้หญิงถึงจะเรียกว่าคุณพระนาง แต่ถ้าคุณพระผู้หญิงที่ยังไม่แต่งงานก็เรียกว่าคุณพระนางสาว”
“ยัยหนูลูกจันทร์!”
ลูกจันทร์เอี้ยวตัวหลบนิ้วที่เอื้อมจะหยิกเนื้อ หัวเราะคิกคักที่ได้เย้าแหย่คุณป้าส้มจีนซึ่งเป็นพี่สาวของแม่ เพราะก็มีแค่คุณป้าเท่านั้นที่หล่อนจะเผยความคิดซุกซนได้ทุกเรื่อง ด้วยแม่สายพิณเข้มงวดนัก
“ถ้าคุณป้าจะรอคุณพระคนนั้น หนูไปซื้อน้ำมะเน็ดก่อนนะคะ”
“ไปเถอะจ้ะแม่คุณ!”
เสียงสูงตอบกลับมายิ่งทำให้ลูกจันทร์หน้าเป็นก่อนจะเดินตรงไปที่เรือยนต์ของโรงสีที่เก้านำไปจอดเทียบท่าโดยมี ‘เหมย’ คนงานหญิงของโรงสียืนรออยู่
“เจ๊เหมย ไปซื้อของกินกัน”
“ของกินอะไรอีกเล่าคะคุณหนู เมื่อวันก่อนที่ซื้อไปยังมีอยู่อีกเยอะเลยค่ะ”
“ไปเถอะน่า นานๆ เจ๊จะได้ออกจากโรงสีสักที ลูกจันทร์จะพาเที่ยวตลาด เผื่อเจ๊อยากซื้อของไปฝากอาอี๊ไง”
“แล้วคุณป้าเล่าคะ”
“คุณป้าท่านรอเพื่อนอยู่น่ะ เราไปกันเถอะ”
ลูกจันทร์จูงมือเหมยที่ดูละล้าละลังมองเก้าที่กำลังมัดเชือกโยงเรือกับหัวเสาสะพาน ใบหน้าจิ้มลิ้มมีรอยยิ้มรู้ทันว่าเหมยมีใจให้เก้า จึงเอ่ยเสียงดัง
“หลงจู๊! คุณป้าอยู่ทางโน้นนะ ฉันกับเจ๊เหมยจะไปซื้อของกิน” พูดจบก็ดึงมือเหมยให้เดินตามทันที แต่ก็ทันเห็นใบหน้าขาวใสออกจะซีดเซียวนั้นกลายเป็นสีระเรื่อ จึงเอี้ยวหน้าไปกระซิบ
“เดี๋ยวเจ๊ซื้อของฝากหลงจู๊ด้วยนะ”
เสียงกระซิบของคุณหนูยิ่งทำให้เหมยอายมากขึ้น ดวงตายาวรีของหญิงเชื้อสายจีนปรายมองคนในเรือ ไม่แน่ใจว่าหล่อนควรซื้ออะไรติดไม้ติดมือมาฝากเขา แต่เป็นจังหวะที่เก้ามองมาพอดี ทว่าไม่ได้มองหล่อน ในสายตาของเก้ามีแต่คุณหนูลูกจันทร์
- Writer
