คนเย็นชา กับ (เจ้าของ)หมาหน้ามึน

16 - คนไม่สบาย

"สวัสดีครับ รับอะไรดีครับ?" เสียงทักทายจากพ่อครัวหนุ่มในร้านอาหารตามสั่งดังขึ้นเมื่อเห็นลูกค้าเดินเข้ามา

"อ้าวคุณคมกริช เชิญครับ ทานอะไรดี?" เจนภพยิ้มให้

"คะน้าหมูกรอบจานนึง ขอเผ็ด ๆ หน่อยนะ" คมกริชสั่งแล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้ของโต๊ะว่าง

"ได้ครับ รอสักครู่" เจนภพรับคำ

คมกริชมองไปรอบ ๆ ร้านด้วยความสนใจ ในร้านตกแต่งผนังด้วยภาพวาด มีกระถางไม้เล็ก ๆ แขวนที่เสา ผ้าปูโต๊ะลายสีแดงขาว พื้นกระเบื้องเงาวับ โต๊ะประกอบอาหารโล่งและสะอาด มีเครื่องดูดควันที่สะอาดไม่เปื้อนคราบดำ

ลูกค้านั่งกันเกือบเต็มทั้งที่ไม่ใช่ตอนเที่ยง

เพียงไม่นานคะน้าหมูกรอบร้อน ๆ ราดข้าวก็มาวางตรงหน้า หมูกรอบสีสวยไม่เยิ้มน้ำมัน ไม่แห้ง และมีเกือบครึ่งจาน รวมกับคะน้าเขียวสดที่ขึ้นเงา ไม่โดนความร้อนจนสลด

คมกริชมองข้าวตรงหน้าแล้วยกมือถือมาถ่าย ก่อนจะเงยหน้ามองเจนภพแล้วถ่ายรูปด้วย

"อ๊ะ! อย่าถ่ายรูปผมสิครับ" เจนภพหันหน้าหนีด้วยความเขิน เขาไม่ชอบถ่ายรูป

"งั้นฉันถ่ายรูปร้านนายนะ" ไม่ต้องรอคำอนุญาต คมกริชกดถ่ายไปแล้วเกือบทุกมุมร้านจนพอใจแล้วหันมาจัดการข้าวตรงหน้า

"เอ่อ... ใช้ได้ไหมครับ? ติชมได้นะครับ" เจนภพรีบถามเมื่อเห็นคมกริชชะงักไป

"อร่อยมากเลย อร่อยกว่าห้องอาหารของโรงแรมอีก" คมกริชยิ้มพอใจ

และคำชมของเขาก็ทำให้พ่อครัวปลื้มจนหน้าแดง

คมกริชหันไปมองลูกค้าในร้านที่ออกไปหมดแล้ว เขากวักมือเรียกเจนภพมาใกล้

"เจนภพ ฉันขอถามอะไรสักอย่างสิ"

-----------

ตะวันยืนมองหน้าร้านกาแฟอย่างชั่งใจอยู่นานว่าควรจะเข้าไปดีหรือเปล่า แต่ถ้าเข้าไปแล้วเจนภพอยู่ในนั้นล่ะ เขาต้องทนไม่ได้แน่

แต่เขาอยากเห็นรอยยิ้มนั่น รอยยิ้มที่ทักทายเขา

ตะวันยื่นมือไปผลักประตูร้านและเดินเข้าไป

"สวัสดีครับ ยินดีต้อนรับครับ" บาริสต้าทักทายด้วยรอยยิ้ม

"สวัสดีครับคุณชานันท์" ตะวันทักทายแล้วไปหาที่นั่ง

"อ้าว? คุณตะวัน เชิญเลยครับ" ชานันท์ทักกลับ

"ขอคาปูชิโน่เย็นแก้วนึงครับ" ตะวันมองในร้านด้วยความแปลกใจ เพราะเขาไม่เห็นชานนท์อยู่ในร้านเลย

"รอสักครู่นะครับ" ชานันท์รับคำแล้วทำเครื่องดื่มตามสั่ง

"เอ่อ... ทำไมวันนี้คุณมาเป็นบาริสต้าล่ะ แล้วชานนท์ไปไหน?" ตะวันอดถามไม่ได้

"โรงเรียนที่ผมเป็นครูอยู่ปิดเทอมน่ะ เลยมาอยู่แทนนนท์ นนท์ไม่สบายนอนอยู่บนห้อง"

"ไม่สบายเหรอ? เป็นอะไรมากไหม?" ตะวันรีบถาม ความรู้สึกเป็นห่วงแล่นเข้ามา

"ไม่เป็นไรมากหรอก แค่คืนก่อนไปดื่มมา แล้วนอนตากแอร์ไม่ห่มผ้า ก็เลยเป็นหวัดนิดหน่อย ภพเพิ่งเอาข้าวขึ้นไปให้เมื่อกี้เอง"

...เจนภพอีกแล้ว...

"เอ่อ... ชานันท์ ผมขอเปลี่ยนเป็นแบบเทคอเวย์นะ พอดีมีงานด่วนเข้ามา" ตะวันรีบบอกเมื่อเห็นชานันท์กำลังจะเทคาปูชิโน่ที่ชงแล้วใส่แก้วทรงสูง

"อ๋อ โอเค" ชานันท์หยิบแก้วพลาสติกขึ้นมา ตักน้ำแข็งใส่และเทคาปูชิโน่ลงไป บีบวิปครีมฟู ๆ ราดด้วยคาราเมลอีกทีแล้วปิดฝาครอบ เสียบหลอดดูดแล้วถือมาวางให้ที่โต๊ะ

ตะวันจ่ายค่าเครื่องดื่มแล้วถือแก้วเดินออกจากร้านด้วยความหงุดหงิด

เจนภพ... ชื่อนี้ทำให้เขาหงุดหงิดขึ้นมาอีกแล้ว

"อ๊ะ! นั่นรถคุณตะวันนี่" เจนภพมองผ่านหน้าต่างห้องชั้นสามฝั่งที่ติดถนนลงมา

"ไหน? คุณตะวันมาเหรอ?" ชานนท์ทิ้งช้อนลงจานข้าวอย่างไม่ใยดีแล้วรีบวิ่งมาที่หน้าต่าง ทันเห็นรถสีดำขับออกไปพอดี

"ไปแล้ว..." ชานนท์มองตามแล้วถอนหายใจเบา ๆ

"อาจจะไม่ใช่ก็ได้ เมื่อกี้กูขึ้นมายังไม่มีลูกค้าเลยนะ คุณตะวันของมึงชอบมานั่งกินกาแฟกับขนมไม่ใช่เหรอ?"

"อือ แต่รถนั่น... ของเขาแน่" ชานนท์กลับไปนั่งกินข้าวต่อด้วยความหงอย

"เฮ่ย อย่าทำหน้าเป็นหมาหงอยแบบนั้นสิวะ ถ้าเป็นคุณตะวันจริงเขาก็อาจจะมีธุระด่วนรีบมารีบกลับก็ได้นะ"

"อิ่มละ" ชานนท์ผลักจานข้าวไข่เจียวหมูสับที่เพิ่งกินไปแค่ครึ่งจานออกห่าง

"อิ่มเหรอ? กินไปครึ่งจานเอง"

"อือ อิ่มละ"

ชานนท์หยิบยาแก้ไข้มาโยนใส่ปาก ดื่มน้ำตามแล้วกลับไปนอนห่มผ้าบนเตียง

"ตามใจ ข้าวที่เหลือนี่เสร็จไอ้ซันแน่นอน" เจนภพมองข้าวในจานแล้วมองคนนอนตะแคงหันหลังให้บนเตียง

"มึงคิดถึงเขาแล้วทำไมไม่โทรไปหาวะ?"

"กูไม่มีเบอร์ ถึงมีก็ไม่กล้าโทร กลัวเขากำลังอยู่กับแฟนเขา"

"นั่น..." เจนภพรีบกัดปากตัวเองไม่ให้พูดต่อ

"นอนพักเถอะ กูจะเอาข้าวที่เหลือนี่ลงไปให้ไอ้ซันแล้วจะกลับร้านเลยนะ ตอนนี้ลูกค้าน่าจะเยอะ ขืนไปช้าแม่กูด่าตายแน่ที่ไม่ไปช่วย"

"อืม ขอบใจนะที่เอาข้าวมาส่ง" ชานนท์บอกอย่างไม่ใส่ใจแล้วมุดผ้าห่ม

เจนภพเดินลงมาชั้นล่างแล้วไปทางหลังบ้าน ใช้ช้อนสับไข่เจียวหมูสับให้เป็นชิ้นเล็กคลุกผสมกับข้าวแล้วเทลงชามหมาที่ล้างวางไว้ข้างนอก เขาถือชามเดินไปห้องเล็กแล้วแง้มประตูนิดหนึ่ง ก่อนจะรีบแทรกตัวเข้าไปแล้วปิดประตู

"หยุดเลยนะไอ้ซัน! ห้ามกระโดดเกาะกู เดี๋ยวลูกค้ากูจะไม่ยอมกินข้าวที่กูทำ ถ้าเขาเห็นขนหมาติดเสื้อกู" เจนภพผลักหน้าซันออกไปห่าง ๆ แล้ววางชามข้าวให้ที่มุมห้อง คู่กับชามอาหารเม็ดและน้ำสะอาด

ซันครางอย่างไม่พอใจที่ถูกห้าม และมันก็เลิกบ่นเมื่อเห็นข้าวไข่เจียวหมูสับในชาม มันเลิกสนใจเจนภพและหันไปจัดการข้าวในชามจนเกลี้ยงราวกับล้างชาม

"ฟังนะไอ้ซัน ถ้ามึงทำงานดี กูจะทำข้าวไข่เจียวให้มึงกินสามวันเลย โอเคไหม?"

ซันมองหน้าเจนภพอย่างไม่เข้าใจ แต่เหมือนมันจะเคยได้ยินใครพูดอะไรทำนองนี้มาก่อน ช่างเถอะ มันเป็นหมานะ จะเอาอะไรกับคำพูดคน ซันไม่สนใจเจนภพอีก มันกลับไปนอนแทะกระดูกเทียมต่ออย่างสบายอารมณ์

เจนภพหยิบชามข้าวของซันออกไปล้างไว้ที่เดิม ปัดเสื้อผ้าให้แน่ใจว่าไม่มีขนหมาติด ล้างมืออีกทีแล้วถือจานข้าวเปล่าเดินไปหน้าร้าน

"นนท์นอนแล้วเหรอ?" ชานันท์ถามคนที่เดินออกมาจากหลังร้าน

"นอนแล้วครับ กินข้าวกินยาแล้วก็นอน"

"อืม ขอบใจนะที่มาช่วยดูนนท์"

"ไม่เป็นไรครับพี่ เอ่อ... เมื่อตะกี้คุณตะวันมาเหรอ? ผมเห็นรถเขาแว้บ ๆ"

"มาแป๊บเดียว ทีแรกก็จะนั่งในร้านนะ แต่อยู่ ๆ ก็บอกว่ามีธุระด่วน ให้เปลี่ยนเป็นแก้วเทคอเวย์ แล้วรีบกลับไปเลย"

"เหรอครับ? งั้นผมกลับละครับ" เจนภพถือจานข้าวเดินออกไปนอกร้านแล้วล้วงมือถือขึ้นมากดต่อสายหาใครสักคน

"ตะกี้เขามาที่ร้านครับ แต่นนท์ไม่สบาย เขาเลยเปลี่ยนใจกะทันหันออกร้านไปเลยครับ" เจนภพบอกแค่นั้นแล้วก็วางสายไป

-------------------------