Chapter 1
1179 Words
อร๊ายยย นี่ก็จบชั้นปีที่6 เรียบร้อยแล้วตอนนี้ฉันกำลังจะเป็นนักศึกษา กรี๊ดดดดด ดีใจมากๆเลยว่าแต่วันนี้ว่างฉันว่าจะไปเดินห้างไปช็อปปิ้งชุดนักศึกษาซะหน่อย ฉันวิ่งลงมาข้างล่างก็เจอคุณแม่ยืนอยู่
"คุณแม่ขา จุ๊บบบบ"
ฉันสวมกอดคุณแม่ก่อนจะหอมแก้มซ้ายขวา คุณแม่หันมามองหน้าฉันยิ้มๆ
"ว่าไงค่ะลูกสาว จะไปไหนหืม"
"ไปซื้อชุดนักศึกษาที่ห้างค่ะหนูยังไม่มีชุดเลย"
คุณแม่มองหน้าฉันยิ้มๆก่อนจะชี้ไปยังกล่องอะไรสักอย่าง ฉันมองหน้าคุณแม่สลับกับกล่องก่อนจะวิ่งไปเปิดกล่องดู
"หือออ ชุดนักศึกษานี่นา คุณแม่ซื้อให้ตัวเล็กเหรอคะ"
ฉันหันไปมองคุณแม่ ท่านส่ายหน้ายิ้มๆ
"ไม่ใช่หรอก พี่คีย์ของหนูนั้นแหละให้คนเอามาให้ตอนแรกว่าจะมาให้เองแต่เหมือนจะติดประชุมก็เลยให้คนมาให้แทน"
"พี่คีย์เหรอคะ"
ฉันดึงชุดขึ้นมาดู หือออ ยี่ห้อแพงมากอีกอย่างทำไมรู้ไซส์ฉันเนี้ย ฉันยิ้มออกมาทันทีเขานี่รู้ใจฉันที่สุดเลย อยากได้อะไรแค่นึกในใจอ่ะ อีกวันพี่เขาซื้อมาให้เลยแปลกดี
"ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียว"
คุณแม่เอ่ยแซวยิ้มๆ ฉันวางกล่องแล้วเดินไปสวมกอดคุณแม่
"พี่คีย์ใจดีกับตัวเล็กจัง"
คุณแม่เปลี่ยนมาเป็นลูบผมฉันอย่างแผ่วเบา
"ตอนนี้หนูยังเด็กยังไม่ค่อยรู้อะไรมาก โตขี้นหนูจะรู้เอง จำคำแม่ไว้นะพี่คีย์คือคนที่หวังดีกับหนูที่สุด ดีกับหนูที่สุด แม่อยากให้หนูตั้งใจเรียนให้จบอย่าทำให้พี่เขาผิดหวังนะเข้าใจมั้ย"
"ค่ะคุณแม่ ว่าแต่พี่คีย์อยู่ที่ห้างสำนักงานใหญ่ใช่มั้ยคะ"
คุณแม่พยักหน้ายิ้มๆ คือคุณพ่อฉันทำงานเป็นที่ปรึกษาทางการตลาดให้ครอบครัวของพี่คีย์มานานแล้วนะ เราสองคนเลยรู้จักกันมาตั้งแต่ฉันยังตัวเล็กๆ
"งั้นตัวเล็กทำอาหารกลางวันไปให้พี่คีย์ทานดีมั้ยคะ"
คุณแม่พยักหน้ายิ้มๆ
"เอาสิพี่เขาคงดีใจที่หนูไปหา"
"งั้นตัวเล็กไปทำข้าวกล่องก่อนนะคะ "
.
.
@ห้างสรรพสินค้า A
"สวัสดีค่ะ เอ่อ มาพบคุณคีย์ค่ะ"
ฉันมาถึงที่ห้างเรียบร้อยตอนนี้ยืนอยู่ตรงออฟฟิศสำนักงานใหญ่หลังห้าง มันมีสะพานเชื่อมกันอยู่ ฉันไม่ค่อยได้มาเพราะเรียนนั้นแหละ
"สักครู่นะคะพอดีท่านประชุมกันอยู่ ไม่ทราบว่าให้แจ้งว่าใครมาพบคะ"
ฉันมองหน้าพนักงานแล้วยิ้มออกมา
"เอ่อ บอกว่าตัวเล็กมาขอพบค่ะ"
"นั่งรอสักครู่นะคะ"
ฉันนั่งรอตรงล็อบบี้ได้เกือบสิบนาที นานจัง สักพักพนักงานก็เดินมาเรียกฉัน
"เชิญเลยค่ะท่านรองประชุมเสร็จแล้ว"
ฉันเดินขึ้นไปตามพนักงานคนนั้นนั้นแหละขึ้นไป มาถึงชั้นบนสุดของตึกก็มีป้ายหน้าห้อง ห้องประชุม ห้องประธาน ห้องรองประธานเรียงไปตามลำดับ สักพักมีคนเดินออกจากห้องประชุมมาเยอะแยะฉันทำตัวไม่ถูกเลยทีเดียว
"อ่าวตัวเล็ก"
"สวัสดีค่ะคุณลุง คุณพ่อ"
ฉันหันไปเจอคุณพ่อฉันกับคุณลุงคุณพ่อของพี่คียฺ์เดินออกมาจากห้องประชุม เขาสองคนมองมาทางฉันยิ้มๆ
"ตัวเล็กมาได้ยังไงลูก หนูไม่ควรมาที่นี่นะ"
"ไม่ดุลูกสินที ไหนตัวเล็กหนูมาหาเจ้าคีย์เหรอลูก"
ฉันพยักหน้ายิ้มๆ
"ค่ะคุณลุง คือตัวเล็กทำข้าวกล่องมาให้พี่คีย์ค่ะ มาขอบคุณพี่คีย์ด้วยส่งชุดนักศึกษามาให้เยอะแยะเลยค่ะ"
คุณลุงยกยิ้มมุมปากก่อนจะหันไปสบตากับคุณพ่อฉัน
"สงสัยลูกชายฉันมันอยากจะเป็นลูกเขยนทีจนตัวสั่น รีบทำคะแนนใหญ่ ฮ่าๆๆๆๆ อย่าไปขัดขวางมันละผมชอบหนูตัวเล็ก ผมอยากได้เป็นลูกสะใภ้"
"ผมยินดีครับถ้าเป็นคุณคีย์"
"คุยอะไรกันคะ"
ฉันได้ยินไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่ พวกท่านยักไหล่ยิ้มๆก่อนจะหันไปคุยกับพนักงานที่มาส่งฉันตอนนี้หล่อนยังยืนงงๆอยู่
"ไปส่งคุณตัวเล็กที่ห้องคุณคีย์หน่อย รู้จักไว้ด้วยนะอนาคตหนูตัวเล็กคงมาที่นี่บ่อย ไปเถอะลูกลุงกับพ่อหนูจะออกไปข้างนอก"
"งั้นหนูไปก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ"
ฉันยิ้มหวานให้พวกท่านแล้วก็เดินตามพนักงานไปที่ห้อง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ฉันเดินเข้าไปในห้องก็เจอพี่คีย์กำลังเซนเอกสารอยู่ที่โต๊ะ เขาเงยหน้าขึ้นเจอหน้าฉันก็ยิ้มออกมาทันที
"ตัวเล็ก!! มาได้ยังไง"
เขาวางทุกอย่างแล้วลุกขึ้นเดินตรงมาหาฉัน พี่คีย์ยื่นมือมาลูบผมฉันอย่างแผ่วเบาก่อนจะยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน
"คิดถึงมาหาไม่ได้เหรอคะ"
"ปากดีเด็กคนนี้ หึ มานั่งตรงนี้มะ"
เขาพาฉันเดินไปนั่งลงตรงโต๊ะทำงานของเขาก่อนจะจะคุกเข่าลงตรงหน้าฉันแล้วหันไปหาพนักงาน
"ช่วยไปเอาน้ำส้มเย็นๆกับเค้กให้ผมที "
"ได้ค่ะท่านรอง "
พี่คีย์หันมาสบตากับฉัน
"ว่าแต่ถืออะไรมาคะ"
"กล่องข้าวค่ะ ตัวเล็กทำมาให้พี่คีย์ ขอบคุณสำหรับชุดนักศึกษานะคะพี่คีย์ของตัวเล็ก"
ฉันยื่นมือไปบีบแก้มเขาเบาๆ เขายิ้มหวานให้ฉันสักพักมีคนเคาะประตูแล้วเดินเข้ามา
"อาหารที่สั่งได้แล้วค่ะคุณคีย์ อ๊ะ ขอโทษค่ะไม่ทราบว่าท่านมีแขก"
ภาพที่ทุกคนเห็นคือ ฉันนั่งอยู่บนเก้าอี้โต๊ะทำงานของเขา ส่วนเขานั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าฉัน
"ว่าพี่คีย์มีกับข้าวแล้ว งั้นตัวเล็กเอากะ.."
"ไม่กลับ กลับได้ไงเอามาให้พี่แล้วจะเอากลับได้ยังไง คุณพรเอาไปแบ่งกันกันเถอะผมมีอาหารกลางวันแล้ว ไหนดูสิคะตัวเล็กของพี่ทำอะไรมาให้พี่ทานน้า"
ฉันยิ้มออกมาทันที ทำไมเขาถึงน่ารักจังตามใจฉันจนฉันจะเสียคนอยู่แล้วเนี้ย เห้อออออ แล้วดูสิอาหารนั้นของแพงๆทั้งนั้นแต่เลือกที่จะทานอาหารกล่องของฉันเนี้ยนะ ไม่ให้รักได้ยังไง อร๊ายยย นี่ฉันพูดอะไรออกไปเนี้ย รักอะไรกันเขาเป็นพี่ชายพี่แสนดีนะยัยตัวเล็ก
"ทำไมหน้าแดงตัวเล็กไม่สบายเหรอคะ หรือว่าร้อนพี่ลดแอร์ให้มั้ย"
"ปะ...เปล่าค่ะ ทานข้าวกันนะคะตัวเล็กตั้งใจทำให้พี่คีย์เลยนะ"
"น่าทานจังเลย"
- Writer
