นาราภัทรชะงัก ดวงตาเบิกกว้าง มือสั่นเทาและชื้นเหงื่อ ใบหน้าหล่อเหลาแต่ใจราวกับปีศาล เธอจดจำมันได้ดี ค่ำคืนแห่งความทรมาน เธอกรีดร้อง วิงวอน หวังให้เขาปลดปล่อยให้เป็นอิสระ ทว่าคนคนนั้นกลับไม่ยินยอม ตักตวงความสุขจากเธอครั้งแล้วครั้งเล่า มะนาวสังเกตความผิดปกติได้ รีบจับมืออันเย็นเฉียบของเด็กในสังกัดไว้ด้วยความตกใจ
เขาทรุดกายลงนั่งตรงข้าม ดวงตายังคงจ้องมองใบหน้าของหญิงสาว เห็นอาการสั่นกลัว และหลบสายตา ภีมพลรู้ดีว่าเธออาจเป็นคนเดียวกับหญิงสาวในค่ำคืน ผิดแต่ตอนนี้ เจ้าตัวสวยขึ้นมากกว่าเดิมหลายเท่านัก ตอนนั้นเธอสวยแล้ว ปัจจุบันกลับงดงามราวกับหลุดมาจากนางในวรรณคดี ไม่แปลกหากเธอจะโด่งดัง เป็นที่ต้องตาเอดิสัน
“สวัสดีครับ ผมภีมพล ยินดีที่ได้รู้จัก” ชายหนุ่มแนะนำตัวเอง แสร้งตีหน้าซื่อจำหญิงสาวไม่ได้ เขาต้องทำให้เธอไว้เนื้อเชื้อใจ อย่าแสดงอาการใดๆ ออกไป แม้อยากทำแค่ไหนก็ตาม เขายื่นมือเพื่อจับกับดาราหน
