7.หวังผล
1515 Words
ริมฝีปากบางหยักยิ้มขึ้นมาเมื่อพ่อบ้านกล่าวว่าเซอร์มานูเอลกำลังรอคอยเธออยู่ที่ด้านล่าง อนิลาหันไปมองหน้าขององค์รัชทายาท เธอส่งยิ้มเพื่อเป็นมารยาก่อนจะปรายตามองมือของเขาที่กำลังกอบกุมข้อมือของเธออยู่
“ดูเหมือนว่าเจ้าจะมีแขก เช่นนี้พี่คงจะต้องขอกลับก่อน อย่าลืมนะนิลาว่าพรุ่งนี้เจ้ามีนัดกับฟลิน”
“แน่นอนเพคะ ข้าไม่มีทางลืมนัดทานข้าวมื้อสำคัญแบบนั้นหรอก”
ฮาแนนทำท่าทางเหมือนว่าเขาจะกล่าวคำอื่นออกมาแต่ทว่าเขาก็เลือกที่จะกลืนคำกล่าวที่ในยามนี้ไม่สมควรกล่าวลงคอไป
“ไม่นึกว่าเซอร์มานูเอลจะเป็นหนึ่งในชายบำเรอของเจ้า”
อนิลาเลิกคิ้วขึ้นมาพร้อมกับหัวเราะเบาๆ
“พี่ก็รู้นี่นาว่าข้าพ่ายแพ้ให้กับบุรุษที่มีใบหน้าอ่อนโยน”
เธอชอบให้เขามองเธอแบบนั้นนะ มองว่าเธอคือสตรีที่มักมากกับเรื่องบนเตียง เราสองคนคือพี่น้องที่ค่อนข้างสนิทสนมกันแต่ทว่าเมื่อก่อนเธอคือรักแรกของเขา..เป็นรักแรกที่อนิลาไม่คิดสานต่อ เพราะว่าเธอไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับราชวงศ์แม้แต่นิดเดียว เธอไม่ชอบพิธีการที่วุ่นวายถึงแม้ว่าใบหน้าของเขาจะถูกใจเธอมากก็ตามที
“ข้า..กลับก่อนก็แล้วกัน”
อนิลาก้มหน้าลงเพื่อทำความเคารพองค์รัชทายาท เธอเดินตามเขาออกไปจากห้องรับรองและเมื่อเดินมาถึงหน้าประตู เซอร์มานูเอลก็ก้มหน้าลงเพื่อทำความเคารพองค์รัชทายาท
“ตามสบายเถอะเซอร์ ข้าคุยกับนิลาเสร็จแล้ว ช่วยย้ำเตือนนางหน่อยก็แล้วกันว่าพรุ่งนี้นางมีนัดกับฟลิน”
มานูเอลไม่ค่อยเข้าใจว่าเหตุใดองค์รัชทายาทถึงได้ไหว้วานเขาให้ย้ำเตือนอนิลา ในเมื่อเขาเป็นเพียงคนนอกเท่านั้น ทว่าเมื่อเลดี้อนิลา เดินเข้ามาหยุดยืนที่ข้างเขาแล้วซบใบหน้าลงบนไหล่กว้างของเขา เขาก็รู้ได้ทันทีเลยว่าองค์รัชทายาทมองเขาเช่นไร
“ข้าบอกเขาไปว่าท่านเป็นนายบำเรอของข้า ขอโทษด้วยที่ดึงท่านเซอร์มาเกี่ยวแต่การบอกไปแบบนั้นมันทำให้ข้าสามารถจบการสนทนาได้เร็วที่สุดนี่”
เขาได้ยินเรื่องมาจากท่านแม่แล้ว เรื่องการหย่าของท่านแม่และท่านพ่อ เขาติดหนี้บุญคุณสตรีผู้นี้อย่างมหาศาลเลย
“ข้า มาเพราะว่าเลดี้กล่าวว่าท่านมีงานที่ข้าพอจะช่วยเหลือท่านได้ และมาเพื่อขอบคุณที่ท่านยื่นมือเข้ามาช่วยท่านแม่และน้องสาวของข้า”
เขาพึ่งกลับมาจากการออกไปตรวจตรารอบๆ เมือง เขาไปทำงานนานถึงสามวัน และพอกลับมาก็ได้รับจดหมายจากท่านแม่ เขายังไม่ทันได้ไปหาท่านแม่แต่มาพบเจออนิลาก่อนเพื่อกล่าวขอบคุณเธอจากหัวใจของเขา
“แน่นอนมานูเอล ข้ามีงานมากมายให้เจ้าได้ทำ เริ่มต้นที่การไปเปลี่ยนชุดก่อนเป็นไง”
เขาอยู่ในชุดเซอร์ที่เต็มยศ บอกตามตรงว่าการมองเขาเช่นนี้ทำให้เธอนึกหวนไปถึงเหตุการณ์เมื่อสองปีก่อนเลย วันที่ท่านพ่อและท่านแม่จากไปด้วยอุบัติเหตุ
อนิลาเดินนำมานูเอลขึ้นมายังสองของคฤหาสน์ที่แสนหรูหรา เธอพาเขาเข้ามาในห้องทำงานของเธอก่อนจะส่งกุญแจในมือให้เขา
“ต่อจากนี้เจ้าจะต้องรับผิดชอบเกี่ยวกับตารางงานของข้า อาจจะเหนื่อยเพราะว่าเจ้าจะต้องทำมันหลังเลิกงาน ต่อจากนี้ก็ปฏิเสธการออกไปทำงานนอกเมืองหลวงได้แล้วเข้าใจรึเปล่า”
มานูเอลก้มหน้าลง
“เข้าใจแล้วครับนายหญิง”
“นั่นคือกุญแจห้องนอนของข้าเอง ข้ามอบมันให้เจ้านะมานูเอลเพราะว่าเจ้าจะต้องเข้าออกห้องนอนของข้าบ่อยมากทีเดียว”
ใบหน้าของเขานั้นขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อ ผมสีน้ำตาลอ่อนผสมผสานกับดวงตากลมโตและแพรขนตางอนงามทำให้ภาพลักษณ์ของเขาดูเป็นบุรุษผู้อ่อนโยน และมันถูกใจเธอมากทีเดียว
“นะ..นายหญิงแบบนี้มันดูไม่เหมาะสมเลยนะครับ ข้านั้นแสนต่ำต้อย..”
“เหมาะสมหรือไม่มันคือหน้าที่ของข้าที่ต้องตัดสินใจต่างหาก เจ้ามีหน้าที่แค่ทำตามที่ข้าต้องการเท่านั้นมานูเอล”
ความงดงามที่มาพร้อมกับความมั่นใจและความแข็งแกร่ง ดวงตาที่มองมาที่เขาราวกับราชสีห์ที่จ้องมองเหยื่ออันโอชะ เขาไม่มีหนทางที่จะสามารถหลบหนีความงดงามนี้ได้เลย ไม่มีวัน..
หากว่าเขาจะต้องเป็นเหยื่อ ร่างกายของเขาอาจจะต้องแหลกเหลวไม่มีชิ้นดีเพราะถูกสตรีเบื้องหน้าฉีกทึ้ง แต่ถึงอย่างนั้นเขายินยอม มานูเอลเองก็ยังไม่แน่ใจว่าเหตุผลที่เขายินยอมนั้นคืออะไร อาจจะเพราะว่าเธอคือผู้มีพระคุณหรือเป็นเพราะว่าเขาพ่ายแพ้ให้กับดวงตานี้กันแน่
“ไปอาบน้ำสิมานูเอล เพราะว่าข้าจะได้สอนงานเจ้าได้ถนัดๆ”
เมื่อสิ้นเสียงของอนิลาคนรับใช้ก็เดินเข้ามาพร้อมกับพามานูเอลไปที่ห้องพักซึ่งติดกับห้องนอนของอนิลา ส่วนเธอเองก็เดินกลับเข้ามาที่ห้อง อนิลาถอดเสื้อคลุมออกพร้อมๆ กับกระโปรงที่ยาวรุ่มร่าม เธอถอดเสื้อแขนยาวออกมาแล้วตามด้วยชุดซับในสีเนื้อ เรียวขาขาวกำลังเดินตรงไปยังอ่างอาบน้ำที่มีกลุ่มควันลอยฟุ้งขึ้นมา
เพราะว่านี่คือปลายฤดูหนาว ต่อให้ความหนาวจะลดน้อยลงแต่ทว่าการอาบน้ำเย็นก็ทำให้ถึงตายได้
อนิลาค่อยๆ หลับตาลง รอยยิ้มพลันปรากฏที่ริมฝีปากอีกครั้งเมื่อนึกถึงดวงตาที่ค่อยๆ อ่อนลงของมานูเอลยามที่เขามองเธอมันชวนให้รู้สึกราวกับว่ามีขนนกมาปัดผ่านที่หัวใจเลย
เธอแพ้บุรุษที่มีดวงตาเช่นนี้จริงๆ ดวงตาที่อ่อนโยนและเต็มไปด้วยความไม่มั่นใจ
“วันนี้ดูเหมือนว่าคุณหนูจะพบเจอเรื่องดีๆ นะคะ”
ไม่บ่อยนักที่คุณหนูอนิลาจะยิ้มในระหว่างการแช่น้ำอุ่นแบบนี้ ช่างเป็นภาพที่หาดูได้ยากยิ่งนัก
อนิลาหัวเราะเบาๆ วันนี้เธอได้เข้าไปขวางและเข้าไปช่วยเหลือเด็กหญิงตัวน้อยที่กำลังไร้ศรัทธาเรื่องการมีชีวิต ให้นางได้กลับมามีชีวิตที่เจิดจรัสอีกครั้งหนึ่ง
แต่เรื่องที่ทำให้เธอมีความสุขกลับเป็นท่าทีของมานูเอลต่างหาก อ่า..พระเจ้าจะต้องลงโทษเธออย่างแน่นอนที่เธอช่วยคนเพื่อหวังผลตอบแทน เธอคือสตรีผู้ชั่วช้าอย่างนั้นสินะ
“อืม อาจจะเป็นเช่นนั้นเพราะว่าข้าได้พบเจอกับบุรุษที่ดูเหมือนจะใช้ได้..”
หลังจากนั้นอนิลาก็ลุกขึ้นจากอ่างอาบน้ำ สาวใช้ตรงเข้ามาทาน้ำมันหอมระเหยไปทั่วร่างกายของเธอ ก่อนจะสวมเดรสกระโปรงสำหรับใส่นอนให้เธอและคลุมทับด้วยเสื้อคลุมขนแกะ ส่วนผมก็รวบขึ้นเอาไว้ด้านบนอย่างลวกๆ อนิลาเดินเข้าไปในห้องทำงานอีกครั้งและเมื่อเธอเข้ามาก็เห็นมานูเอลที่กำลังนั่งอยู่ เขารีบลุกขึ้นยืนเมื่อเห็นว่าเธอกำลังเข้ามา
“ไม่ต้องมากพิธีหรอกมานูเอล เราจะเริ่มจากการที่เจ้าต้องทำความเข้าใจในตัวข้าเสียก่อน..”
เขาปรายตามองหน้าของอนิลา กลิ่นหอมของดอกกุหลาบชัดเจนมายิ่งขึ้นเมื่อเธอเดินเข้ามาใกล้เขา ชุดนอนที่คอลึกจนมองเห็นร่องอกที่ดูงดงามราวกับผลของลูกพีช เขารีบละสายตาไปในทันทีเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองกำลังจ้องมองสิ่งต้องห้าม
“ขะ..ข้าทำความเข้าใจมาบางส่วนแล้วครับหลังจากที่ได้พูดคุยกับพ่อบ้านนิดหน่อยก่อนที่นายหญิงจะเข้ามา”
“มานูเอล ในคฤหาสน์หลังนี้ไม่มีใครที่เข้าใจข้าหรอกนะ เพราะแบบนั้นเจ้าจะต้องเป็นคนแรกที่เข้าใจข้า..เข้าใจรึเปล่า?”
หัวใจของเขาพลันเต้นแรงเมื่อเธอลุกขึ้นแล้วเดินมานั่งเคียงข้างเขา เราห่างกันไม่ถึงคืบในห้องที่ปิดสนิท แถมกลิ่นกายของเธอก็ช่างเย้ายวนจนเขาแทบไม่หลงเหลือสติอยู่แล้ว
“ข้าต้องทำเช่นไรครับ ในเมื่อพ่อบ้านก็สามารถจัดตารางงานของนายหญิงได้ดีอยู่แล้ว”
“ขั้นแรก..อย่าเรียกข้าว่านายหญิงสิมานูเอล เรียกชื่อของข้า”
เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ และด้วยระยะที่อยู่ใกล้กันเกินไปทำให้เขาได้กลิ่นดอกกุหลาบลอยฟุ้งอยู่ในอากาศ
“ครับ..อนิลา”
- Writer
