ทรามสวาท

Chapter 1 จองจำ...ใจ (1)

Chapter 1

จองจำ...ใจ (1)

     "ฮือๆ"

          เสียงสะอื้นเบาๆ ดังแว่วกลางดึกสงัด ใบหน้าเปื้อนหยาดน้ำตาซุกลงบนหมอนนุ่มข่มเสียงแห่งความเสียใจไม่ให้เล็ดลอด ในหัวอกของหล่อนสะท้านไหวปวดแปลบเมื่อถูกเหยียบย่ำใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า...เขา...ผู้จองจำใจกันเอาไว้ด้วยโซ่สวาท เส้นหนึ่งกำลังก่อกำเนิดอยู่ในกาย อีกเส้นคือสายสวาทที่เฝ้าฟูมฟักมาตลอดระยะเวลาเก้าเดือน เฝ้าเลี้ยงดูทะนุถนอมจนหนูน้อยมีอายุล่วงสามเดือนในอีกไม่กี่วัน

          'ขอบคุณที่รักกัน...นับจากวันนี้และตลอดไป เราจะจับมือเดินไปด้วยกันนะ...’

          แคปชั่นใต้ภาพบาดลึกห้วงอารมณ์ยังคงตามหลอกหลอนจนไม่อาจหยุดเสียงสะอื้นร่ำไห้ ที่หน้าไอจีผู้หญิงคนนั้น...มีคนส่งมันมาให้หล่อนดู แม้ไม่อยากรับรู้ว่าเขาจะมีใครใหม่อีกสักกี่คนก็ตาม ในช่วงวินาทีแห่งความเดียวดายและความเสียใจ เสียงร้องอ้อแอ้ที่ดังอยู่ข้างหูก็ทำให้ม่านไหมรีบผวาลุกนั่งแล้วเปิดโคมไฟดวงเล็กๆ ที่ฝังอยู่กับผนังตรงหัวเตียง

          ทารกน้อยที่นอนดิ้นไปมาสองมือไขว่คว้าอยู่ในอากาศ ทำให้หล่อนรีบปาดน้ำตาทิ้งไปด้วยหลังมือ สองมืออุ้มร่างนั้นขึ้นมาแล้วโอบประคองด้วยอ้อมแขนอย่างทะนุถนอม เพียงได้รับสัมผัสคุ้นเคยหนูน้อยก็ทำท่าส่งเสียงร้องออดอ้อนหนักขึ้น...เสียงปลอบประโลมด้วยความอาทรกระซิบเบาๆ ท่ามกลางม่านน้ำตาที่พร่าเลือน

          "ไม่ร้องนะคะคนดี แม่จะไม่ทิ้งหนูไปไหน แม้พ่อเขาจะ..."

          ขบกรามแน่นกลั้นหยาดน้ำตาจนปวดหนึบ...เสียงร้องออดอ้อนเงียบหายเพียงได้ซุกเข้าหาอ้อมอกอุ่น อุ้งปากน้อยครอบครองยอดอกอิ่มแล้วออกแรงดูดกลืนน้ำนมลงคอจนแทบลืมหายใจ มือกลมป้อมวางพาดอยู่บนเนินอกอิ่มหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข...ม่านไหมอดคลี่ยิ้มออกมาไม่ได้ เมื่อลูกคือกำลังใจเพียงหนึ่งเดียวที่ทำให้หล่อนยังคงยิ้มได้ ยิ้มท่ามกลางใจที่ขมขื่นเหน็บหนาว ไม่อาจรู้เลยว่าจะทนอยู่ในสภาพแบบนี้ไปได้อีกนานแค่ไหน...ทนอยู่กับผู้ชายใจร้ายที่ไม่เคยเห็นค่ากันแม้สักนิดเดียว 

          "ปังๆๆ!"

          เสียงเคาะประตูที่ดังจนน่ากลัวทำให้ม่านไหมผวาเฮือก หันไปมองตรงนั้นด้วยแววตาตื่นตระหนก ใบหน้าที่ยังคงทิ้งร่องรอยคราบหยาดน้ำตาหันกลับมาจับจ้องลูกน้อยในอ้อมอก...หล่อนยังคงนั่งนิ่ง แม้คนข้างนอกจะยังไม่หยุดระราน

          "ปังๆ!"

          "เปิด! เปิดประตูเดี๋ยวนี้!"

          ".....!"

          "เธอจะพรากพ่อพรากลูกไม่ให้เจอกันงั้นเหรอไหม ไม่เปิดให้อาใช่มั้ย ได้!"

        'อาเต...เสียงแบบนี้...เมาหนักมาอีกแล้วแน่ๆ’

          หล่อนนั่งผวาตัวสั่นเทิ้มจากที่คนข้างนอกหาเรื่อง ฟังดูลิ้นพันกันจนแทบจับใจความไม่ได้...ใจเต้นโครมครามเมื่อเขาเงียบไปแล้ว แต่นั่นไม่อาจวางใจ เขาชอบทำอะไรที่คาดไม่ถึงได้ทุกเวลา

          "กริ๊ก!"

        ‘…..!’

          หล่อนผวาเฮือกใจหล่นวูบเมื่อเสียงลูกบิดถูกปลดล็อก แววตาซ่อนความหวาดหวั่นจับจ้องมองเขม็ง บานประตูห้องถูกผลักเข้ามาพร้อมกับร่างสูงที่ยืนจังก้าอยู่ตรงนั้น...ต้องหลุบตาหนีเมื่อเห็นรอยยิ้มที่กระตุกมองมา ท่าทีของเขา รอยยิ้มและแววตาของเขา มันทำให้หล่อนนึกกลัวจนอยากจะวิ่งสวนออกไปข้างนอก ถ้าไม่ติดว่ากำลังวางร่างทารกน้อยลงบนที่นอน หล่อนคงทำไปแล้วอย่างไม่ลังเล

          ชั่ววินาทีที่กำลังจะผลุนผลันลงจากเตียง ร่างอิ่มก็ถูกท่อนแขนแกร่งตวัดเกี่ยวรั้งเข้าหา ความสากระคายถูไถระรานอยู่ข้างซอกคอ มาพร้อมถ้อยคำที่ทำเอาคนฟังใจวาบหวิว

          "ไม่รู้เป็นอะไร...เมา...ทีไรแล้วมีอารมณ์กับเธอทุกที"

        ‘.....!’

          กลิ่นแอลกอฮอล์คละคลุ้งจนต้องเอี้ยวหน้าหนีเลี่ยงหลบ สัมผัสจากเขาทำให้ใจประหวัดไปถึงสัมพันธ์รักกับผู้หญิงอื่นก่อนหน้า มันทั้งขยะแขยงและรังเกียจจนต้องผลักไสไม่ให้เขาถูกตัว

          ท่าทีหวงตัวทำให้คนเมายิ่งจาบจ้วงหน่วงหนัก เขาไม่ชอบอาการสะดีดสะดิ้งในความคิดตน มือที่สอดไปใต้ชายกระโปรงชุดนอนเคลื่อนขึ้นมาบีบเคล้นสองเต้าคัดตึงสู้มือตามแรงรักแรงอารมณ์ที่ซ่อนลึก ปลายนิ้วแกร่งบดขยี้ลงบนยอดอกที่แข็งชูชันท้าทายสัมผัส ขนอ่อนบนกายสาวลุกซู่กับสัมผัสแสนหวาม...ชายหนุ่มชะงักสองมือและปลายนิ้วเมื่อมีบางอย่างไหลซึมออกมาจากแรงบีบเคล้น...หยาดน้ำนมที่กลั่นมาจากเลือดในอก ใช้เลี้ยงลูกของเขาที่ก่อกำเนิดเป็นชีวิตจากการอุ้มบุญ ฟูมฟักอยู่ในกายของผู้หญิงที่ใจร้องบอกหลอกตัวเองว่าไม่ได้รักเธอเลยแม้สักเศษเสี้ยวหนึ่งของใจ

          ทว่า...ในห้วงอารมณ์ลึกล้ำยากจะหักห้าม อีกมุมของเขากลับคิดย้อนแย้ง ความปรารถนาไม่อาจซ่อนเร้นอำพรางสร้างความทรมานไม่ต่างจากตายทั้งเป็น ท่ามกลางสติที่ไม่เต็มร้อย ร่างสั่นเทาถูกเขาจับกดลงบนที่นอน ชุดนอนตัวสวยถูกร่นขึ้นไปจนความอวบอิ่มชูชันทิ่มแทงสายตากรุ่นกระแสปรารถนา...ลมหายใจคนมองร้อนผ่าวมาพร้อมเสียงกระเส่าเข่นรอดไรฟัน

          "ไหม...เธอทำให้อาคลั่ง...จน...จะเป็นบ้า..."

    "อาเตเพิ่งไปนอนกับคนอื่นมาก่อนเข้าบ้าน...ไหมรังเกียจแล้วก็ขยะแขยงที่สุด"

          "อย่ารู้ดีไปหน่อยเลยไหม ถ้าไปเอาใครมาอย่างที่เธอว่า ก็คงจะไม่มีแรงมาปล้ำเธอเหมือนตอนนี้แน่ หึ!"

          ใบหน้าแดงก่ำโน้มลงต่ำซุกลงฟอนเฟ้นบนสองเต้าเต่งตึงสู้มือ สองมือร้อนเคล้นคลึงความนุ่มหยุ่นพร้อมกับลิ้นสากที่ตวัดลากไล้เข้ากับยอดอกแดงระเรื่อ ลิ้นร้อนโลมเลียและฟันซี่คมที่ทั้งขบทั้งกัดตะโบมจูบจนหล่อนต้องแอ่นกายขึ้นหาอย่างเรียกร้อง สัมผัสซาบซ่านแล่นลึกเข้าไปถึงแก่น มือนุ่มสอดไปใต้ท้ายทอยของเขาแล้วออกแรงกดตามสัญชาตญาณสั่งให้เป็นไป

          "อื๊อ...อาเต...ไหม..."