พระชายาปลูกผัก

บทที่ 3/3

บทที่ 3/3

“ให้นางเข้ามา”

เฉินหลิงเว่ยมองสตรีที่นั่งหลังฉากกั้น คุณหนูไป๋เป็นสตรีอายุไม่น่าจะถึง 20 ปี ผิวพรรณของนางค่อนข้างขาว ใบหน้าของนางปิดบังด้วยผ้าโปร่งสีเดียวกับชุดที่สวมใส่ ทว่ารอยแผลบนใบหน้านั้นเด่นชัดจนมิอาจซ่อนเอาไว้หลังผ้าปิดหน้า

“เอ่ยเรื่องสำคัญของเจ้ามา”

เฉินหลิงเว่ยหยิบห่อผ้าออกมาก่อนค่อยๆ บรรจงแกะผ้าไหมเนื้อดีออก ไป๋มู่หลันขมวดคิ้วเล็กดวงตาจดจ้องมือเรียวบางของอีกฝ่ายที่ค่อยๆ บรรจงแกะห่อผ้าออก ด้านในเป็นกล่องไม้เนื้อดียามที่นิ้วเรียวดันที่ด้านข้างให้ช่องด้านในเลื่อนออกมาพลันปรากฏก้อนหินสีขาวนวล กลิ่นหอมอ่อนๆ โชยออกมาชวนให้รู้สึกผ่อนคลาย

“สิ่งนี้คืออะไร”

“สบู่เจ้าค่ะ ใช้ในการชำระร่างกาย มีคุณสมบัติในการบำรุงผิวให้ชุ่มชื้นอีกทั้งยังช่วยรักษารอยผดผื่นได้เจ้าค่ะ”

เฉินหลิงเว่ยมองดวงตากลมที่เปล่งประกายของคนตรงหน้าแล้วยิ้มอ่อนโยน แท้จริงนมแพะนั้นอุดมไปด้วยไขมันดีและมีวิตามินอีสูงช่วยในการบำรุงผิวพรรณ ตอนที่ทำสบู่นี้เฉินหลิงเว่ยยังผสมน้ำผึ้งลงไปด้วย แน่นอนว่าหากคุณหนูไป๋ได้ใช้ย่อมช่วยให้รอยสิวบนใบหน้าจางลงอีกทั้งยังช่วยให้ผิวพรรณนุ่มนวล

“เจ้าบอกว่ามันช่วยรักษารอยผดผื่นได้ เช่นนั้นรอยบนใบหน้าของข้ารักษาได้หรือไม่”

เฉินหลิงเว่ยมองรอยสิวบนใบหน้าของคุณหนูไป๋แล้วขมวดคิ้ว รอยสิวจำนวนมากเช่นนี้เพียงสบู่ของนางคงไม่พอ

“ขออภัยที่ข้าต้องพูดตามตรง สบู่นี่อาจช่วยให้รอยสิวบนใบหน้าคุณหนูจางลง แต่ถ้าจะให้หายดีเกรงว่าคุณหนูคงต้องงดขนมหวาน และรักษาความสะอาดของผิวหน้าเจ้าค่ะ”

ไป๋มู่หลันมองตามไปที่โต๊ะด้านข้างของนางที่วางขนมหวานหลากชนิด ตั้งแต่อายุสิบสามนางก็ช่วยบิดาทำบัญชี ยามที่เคร่งเครียดจากการคำนวณ นางจำเป็นต้องกินของหวานเพื่อช่วยให้ผ่อนคลาย และเพราะนางกินขนมหวานจำนวนมากติดต่อกันมาหลายปี มารู้ตัวอีกทีรูปร่างที่เคยผอมเปรียวก็อวบจนเกินพอดีเสียแล้ว

“ร่างกายของท่านสะสมไขมันมากเกินไปทำให้เกิดสิวได้ง่าย”

“สิว... สิวคืออะไร”

“ข้าหมายถึงเม็ดผดผื่นบนใบหน้าท่านเจ้าค่ะ”

เป็นเช่นนี้นี่เองในอดีตนางเคยปรึกษาท่านหมอหลายคน แม้ช่วงแรกจะรักษาจนหายดีแต่ไม่นานเจ้าเม็ดเล็กๆ พวกนี้ก็ผุดขึ้นมาใหม่ ยิ่งช่วงสองปีที่ผ่านมาบางเม็ดยังอักเสบจนเป็นแผลน่ากลัว

“เช่นนั้นหากข้าไม่กินขนมพวกนี้ เจ้าเม็ดพวกนี้ก็จะหายใช่หรือไม่”

เฉินหลิงเว่ยยิ้มอ่อนโยนส่ายหน้าไปมา ไป๋มู่หลันขมวดคิ้วเล็กในใจเริ่มมีโทสะขึ้นมา

“เรื่องนี้ข้ารับปากไม่ได้ ข้าเพียงบอกในสิ่งที่สามารถช่วยท่านได้ แต่เรื่องผลลัพธ์ท่านคงต้องลงมือทำจึงจะรู้ได้เจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นเรื่องการค้าที่เจ้าจะเจรจาคือเรื่องเจ้าก้อนสบู่นี่หรือ แล้วข้าจะมั่นใจได้อย่างไรว่าที่เจ้าพูดนั้นไม่ใช่คำโอ้อวดเกินจริง”

“สบู่ก้อนนี้ข้าทำมาให้ท่านลองใช้ก่อน อีกเจ็ดวันข้าค่อยมาฟังคำตอบจากท่าน อ่อ...หากท่านกังวลเรื่องสบู่นี่ ท่านจะให้สาวใช้ของท่านลองใช้ก่อนก็ได้นะเจ้าคะเพียงแต่สบู่ก้อนนี้มีราคาถึง 10 เหรียญทองแดง ข้าเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาย่อมไม่อาจมอบให้ท่านได้ถึงสองก้อน”

“หึ! เช่นนั้นก็เอามาอีกก้อน ข้าจะลองให้เสี่ยวซีใช้ดูก่อน หากเจ้ากล้าเล่นลูกไม้สกุลไป๋ไม่เอาเจ้าไว้แน่”

ไป๋มู่หลันหยิบเงินในกล่องข้างกายส่งให้เฉินหลิงเว่ย นางยิ้มบางหยิบกล่องสบู่ออกมาจากอกเสื้ออีกก้อนหนึ่ง ราคาต้นทุนของสบู่นั้นอยู่ที่ 1 เหรียญทองแดงต่อก้อนครั้งนี้แม้เจรจาไม่สำเร็จนางก็ไม่ขาดทุนแล้ว

“เช่นนั้นอีกเจ็ดวันข้าจะมาพบท่านอีกครั้ง”

………………………………………

เฉินหลิงเว่ยซื้อของใช้และวัตถุดิบสำหรับทำสบู่อีกชุดใหญ่ ในอนาคตหากสบู่ของนางเป็นที่นิยมเกรงว่าการซื้อวัตถุดิบคงไม่ง่ายเช่นนี้ดังนั้นระหว่างนี้นางคงต้องซื้อตุนไว้ให้มากหน่อย อีกทั้งต้องเร่งทำเอาไว้ในจำนวนที่มากพอไม่เช่นนั้นเกรงว่ายามสบู่เป็นที่นิยมคงเกิดเรื่องวุ่นวายในภายหลัง ดังนั้นเจ็ดวันต่อมานอกจากออกมาส่งผักและดอกไม้แล้วเฉินหลิงเว่ยก็ไม่ได้ออกจากเรือนของตนเลย

“เว่ยเอ๋อร์ เจ้าอยู่หรือไม่”

“พี่ซินหนี่ย์มีเรื่องอะไรหรือเจ้าคะ”

หรูซินหนี่ย์ยิ้มกว้างยามที่เฉินหลิงเว่ยเปิดประตูเรือนให้นางก็เร่งเข้ามาในเรือนทันที

“เว่ยเอ๋อร์ คือข้า... ข้าอยากจะมาซื้อสบู่ของเจ้า”

“ซื้อสบู่ของข้า”

“ใช่! เจ้าดูสิข้าใช้สบู่ของเจ้าไม่ถึงเดือนผิวก็ทั้งขาวทั้งนุ่ม ตอนนี้บรรดาหญิงสาวในหมู่บ้านต่างก็มาถามเคล็ดลับจากข้า”

เฉินหลิงเว่ยยิ้มบางให้คนตรงหน้าแล้วเดินเข้าไปในบ้านหยิบสบู่ที่ห่อด้วยกระดาษไขส่งให้หรูซินหนี่ย์ห้าก้อน

“สบู่นี่ท่านต้องขายในราคา 10 เหรียญทองแดงต่อก้อน”

“10 เหรียญทองแดง ราคาสูงเพียงนี้เชียวหรือ”

เงินจำนวน 10 เหรียญทองแดงนั้นเท่ากับค่าแรงหนึ่งวันเลยทีเดียว หรูซินหนี่ย์มองสบู่ในมือแล้วพลันเหงื่อตก ราคาแพงเช่นนี้จะขายได้อย่างไรกัน

“แต่ท่านสามารถแบ่งขายได้เจ้าค่ะ”

เฉินหลิงเว่ยส่งสบู่ก้อนขนาดเล็กให้หรูซินหนี่ย์อีกสิบก้อน นางอยู่ในหมู่บ้านเถาอี้มาร่วมสองเดือนแล้วไยจะไม่รู้ว่าแต่ละคนมีฐานะเช่นไร แต่ราคาสบู่ของนางไม่อาจขายในราคาที่ต่ำกว่านี้ได้จริงๆ ไม่เช่นนั้นยามที่นางวางขายในตัวเมืองอาจจะเกิดปัญหาในภายหลัง

“สบู่ก้อนเล็กนี้ราคา 1 เหรียญทองแดงเจ้าค่ะ หากใช้ล้างเพียงใบหน้าก็สามารถใช้ได้ประมาณ 1 เดือน”

“เช่นนั้นข้าซื้อแค่ก้อนเล็กนี่ก็พอ 10 เหรียญทองแดงใช่หรือไม่”

“ท่านจ่ายให้ข้าเพียง 7 เหรียญทองแดงก็พอเจ้าค่ะ นี่เป็นราคาสำหรับท่านเท่านั้น”

หรูซินหนี่ย์ยิ้มกว้างนี่หมายความว่าหากนางขายเจ้าสบู่ก้อนเล็กนี่หมดสิบก้อนนางก็จะได้กำไรถึง 3 เหรียญทองแดงเฉินหลิงเว่ยช่างเป็นน้องสาวที่ดียิ่งนัก

………………………………………