สตรีผู้งดงามที่สุดนางนี้มีนามว่าอย่างไรเสี่ยวฮุ่ยเองก็ไม่เคยจดจำ เคยเห็นหน้ากันอยู่บ้างไม่กี่ครั้งยามที่เสี่ยวฮุ่ยกลับมารายงานเรื่องคุณหนูให้นายท่านทราบ
"คุณหนูของข้าสั่งมา ห้ามคนเข้าไปพวกเจ้าก็เข้าไม่ได้"
สตรีทั้งสี่ไม่ยอมฟัง กลับยังโวยวาย
"ถอยไป พวกข้าจะเข้าไปดูคุณชาย นังไพร่ผู้นี้คางคกขึ้นวอยิ่งนักไม่รู้หรือผู้ใดนายผู้ใดบ่าว ป่าเถื่อนเหมือนคุณหนูของเจ้าเสียจริง"
เสี่ยวฮุ่ยโกรธยิ่งนัก
"พวกเจ้านั่นแหละที่ป่าเถื่อน ระวังเถอะข้าจะให้คุณหนูจัดการพวกเจ้า"
สตรีนางหนึ่งแสยะยิ้ม
"เช๊อะ พี่สาวข้าเป็นที่โปรดปรานของคุณชายมากเพียงนี้ เขาคงคิดถึงพี่สาวข้ายิ่งนัก คุณหนูของเจ้าเป็นผู้ใดกัน ได้ข่าวว่าถูกไล่ออกจากจวนมิใช่หรือ เหตุใดยังกลับมาเสนอหน้าอาศัยยามคุณชายล้มป่วยคิดทำความชอบขอกลับมาใช่หรือไม่"
"เห๊อะ พวกเจ้าจะรู้สิ่งใด ถุ้ย"
เสี่ยฮุ่ยถ่มน้ำลายลงพื้น นางกางแขนออก ไม่ปล่อยให้สตรีของอ้ายเจิ
