สามปีกว่าได้แล้วกระมังหลังจากออกจากจวนหมอหลวงแล้วอาฉีมิได้กลับไปที่นั่นอีก ในมือของนางมีปิ่นหยกงดงามที่อ้ายเจิงเคยให้ไว้เมื่อคราวันเกิดตอนอายุสิบสี่ แม้นางจะปล่อยวางอ้ายเจิงไปนานแล้วแต่ไม่รู้ด้วยเหตุใดจึงหักใจเก็บปิ่นนี้เอาไว้กับตนเองไม่ได้
หลังจากที่นางหายดีจากโรคประจำตัวแล้วลู่หนิงหวังก็พานางมาที่ค่ายฝึกฝนที่ชายแดนทันที ที่นี่มีสตรีมากมายล้วนแล้วแต่เป็นเชลยสงครามที่ต้องหาทางเอาตัวรอด
อาฉีที่อยู่ในค่ายฝึกยังคือเด็กสาวธรรมดาผู้หนึ่ง แต่มิมีผู้ใดรู้ว่าฐานะที่แท้จริงของนางคือผู้ใดเพราะมันมิได้สำคัญอีกต่อไปแล้ว อาฉีเดิมทีมีพรสวรรค์ในการฝึกวรยุทธ์ เรื่องที่คนอื่นต้องฝึกอยู่หลายปีนางกลับเรียนรู้ได้อย่างรวดเร็ว
ประการหนึ่งเพราะนางหมั่นเพียรมากกว่าคนอื่น อีกประการที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ก็คือในยามแข่งขัน อาฉีมักจะรู้ล่วงหน้าราวกับว่าได้อ่านแผนที่มาแล้ว
ไม่ว่าจะแข่งชิงธง แข่งปีนหน้าผา แข่งขี่ม้า
