คลื่นรักใต้ผืนน้ำ

ตอนที่ 3 ความทรงจำ

“ประวัติของผู้สมัครทั้งหมดค่ะ ดิฉันเรียงลำดับตามประสบการณ์การทำงานและวุฒิการศึกษาไว้ให้แล้วนะคะ” รุจารี ผู้จัดการฝ่ายบุคคลนำแฟ้มประวัติของผู้สมัครงานในตำแหน่งเลขานุการของประธาน Thales Group บริษัทเดินเรือรายใหญ่ที่มีสำนักงานทั่วโลกกว่าร้อยแห่ง มาให้กับท่านประประธานคนใหม่

“อืม” ครามเพียงตอบรับ ราวกับว่าเรื่องการรับสมัครเลขานุการไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไรมากไปกว่างานตรงหน้า หลังเข้ารับตำแหน่งก็มีงานมากมายให้เขาต้องจัดการ

หลังจากจัดการงานตรงหน้าเรียบร้อย พระอาทิตย์ก็ได้ลับขอบฟ้าไปแล้ว เหลือเพียงความมืดมิด และพระจันทร์ที่กำลังขึ้นมาแทนที่ ครามปิดเครื่อง iMac ขณะหยิบโทรศัพท์มือถือกับจุญแจรถเตรียมตัวกลับ สายตาก็เหลือบไปเห็นแฟ้มประวัติของผู้สมัครงานที่ลืมไปเสียสนิท เขาจึงหยิบแฟ้มนั้นขึ้นมาและนำกลับไปด้วย

“ระรินรัก บวรกานต์” ผู้สมัครที่ไม่มีประสบการณ์การทำงานด้านเลขานุการมาก่อน วุฒิการศึกษาก็เพียงปริญญาตรีแต่กลับเป็นคนที่ครามให้ความสนใจจนไม่ให้ความสำคัญกับผู้สมัครรายอื่น

ชื่อของ ระรินรัก บวรกานต์ ทำให้ครามพาตัวเองกลับมาที่มหาวิทยาลัยที่เคยเรียน เป็นช่วงเวลาที่เขามีความสุขมากที่สุดเลยก็ว่าได้

ครามนั่งบนแสตนด์เชียร์ มองร่องรอยแผลเป็นบนมือขวา กว่าแปดปีแล้วที่มันจารึกอยู่บนมือของเขา ก่อนจะทอดสายตามองไปยังสแตนด์เชียร์ข้าง ๆ ภาพความทรงจำในอดีตหวนคืน...

ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง คิ้วเรียวได้รูป จมูกโด่งคมสัน นัยน์ตาคมสีน้ำตาลเข้ม ริมฝีปากเรียวหยัก รวมเป็นใบหน้าหล่อเหลาราวรูปสลัก ที่ในเวลานี้เหงื่อไหลซึมเต็มกรอบหน้า เป็นผลมาจากวิ่งเตะฟุตบอลกับเพื่อน ๆ เขาวิ่งตรงมายังสแตนด์เชียร์ พร้อมรอยยิ้มละมุนให้กับหญิงสาวที่นั่งรออยู่บนสแตนด์เชียร์นั้น

“ไอ้ครามระวัง !!” เสียงตะโกนจากอีกฟากของสนามฟุตบอล แต่ก็ไม่ทันการณ์ ลูกฟุตบอลลอยละลิ่วกระแทกกับศีรษะของครามจากทางด้านหลัง ซึ่งในขณะนั้นกำลังเรียนอยู่ปีสาม จนเกือบเสียหลักล้ม แต่เขาใช้มือค้ำยันกับสแตนด์เชียร์ไว้ได้ทัน

“คราม !!” ร่างบอบบางของหญิงสาวรีบวิ่งลงจากสแตนด์เชียร์ด้วยใจที่ร้อนรน ความเป็นห่วงมีอยู่เต็มเปี่ยม

“อะไรของพวกมึงวะ” คราม มหาสมุทร อิทธิกุล ชื่อของเขาในเวลานั้น พยุงตัวเองหันไปมองเพื่อน

“ขอโทษ ๆ” เจ้าของฝีเท้าที่เตะลูกฟุตบอลรีบขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่

“ไอ้คราม มือมึงเลือดไหล” เชน ชานนท์ โรจนเมธี เพื่อนของครามบอกด้วยความตกใจ

“เลือด !! ระรินบอกครามแล้วใช่ไหมว่าไม่ให้เล่น ก็ไม่เคยเชื่อกันเลย” ระริน ระรินรัก บวรกานต์ เพื่อนสนิทของครามกับเชน เธอตกใจเป็นอย่างมากที่เห็นเลือดบนมือคราม ทั้งเป็นห่วง ทั้งโกรธ ที่เขาไม่ฟังเธอตั้งแต่แรก ก่อนจะวิ่งกลับไปที่สแตนด์เชียร์ หยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋าของเขาและกระเป๋าของเธอ

“แค่นี้เองจะโวยวายทำไม ครามไม่ตายหรอก” ระรินใช้ผ้าก๊อซที่หยิบมาจากกระเป๋าตัวเองวางบนบาดแผล ครามใช้มือกดบาดแผลไว้อย่างรู้งาน

“แต่ครามอาจตายได้เลยนะ” เสียงหวานแฝงความกรุ่นโกรธที่อีกฝ่ายพูดเหมือนเป็นเรื่องเล็กน้อย ทั้งที่เขาจะตายได้ ถ้าเลือดไม่หยุดไหล ดวงตาคู่สวยเอ่อคลอด้วยหยาดน้ำใส

“ขอโทษ ต่อไปจะเชื่อฟังระรินทุกอย่างเลย” ครามพูดด้วยความรู้สึกผิด ไม่มีเสียงใดจากระริน นอกจากอาการสะอื้น

ดวงตาคู่คมมองมือเรียวที่สั่นเล็กน้อยเปิดกระเป๋าเก็บความเย็นที่หยิบมาจากกระเป๋าของเขา จัดการละลายผงแฟกเตอร์แปดเข้มข้น (สารสกัดจากพลาสมาที่ทำให้แห้งเป็นผง) กับน้ำกลั่น ประกอบไซริงค์กับเข็มฉีดยา และฉีดแฟกเตอร์แปดเข้มข้น เข้าหลอดเลือดของเขาอย่างชำนาญ เพื่อให้เลือดหยุดไหล เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรก แต่เธอทำมานับครั้งไม่ถ้วนเมื่อเขาเล่นกีฬาแล้วเกิดอุบัติเหตุ หรือเกิดบาดแผลจากเรื่องไม่คาดคิด กว่ายี่สิบปีแล้ว ที่เขาต้องใช้ชีวิตอยู่กับโรคฮีโมฟีเลีย หรือ โรคเลือดออกง่ายหยุดยาก แต่ก็ยังนับว่าเป็นโชคดีที่เขาเป็นผู้ป่วยที่มีอาการรุนแรงน้อย จะแสดงอาการก็ต่อเมื่อได้รับการกระทบกระแทกรุนแรงจากอุบัติเหตุหรือการผ่าตัด หรือแม้แต่การถอนฟัน

**โรคฮีโมฟีเลีย (Hemophilia) หรือ “โรคเลือดออกง่ายหยุดยาก” เป็นโรคทางพันธุกรรมที่พบได้บ่อย สามารถถ่ายทอดจากพ่อแม่ไปสู่ลูกหลานได้ พบผู้ป่วยที่เป็นเพศชายเท่านั้น ส่วนผู้หญิงจะเป็นพาหะที่ไม่แสดงอาการ แต่สามารถถ่ายทอดยีนผิดปกติไปสู่ลูกหลานได้

สาเหตุของโรคนี้เกิดจากการมีความผิดปกติทางพันธุกรรมของยีนที่สร้างปัจจัยการแข็งตัวของเลือด (coagulation factor) หรือเรียกสั้น ๆ ว่าแฟกเตอร์ (factor) ที่สำคัญมีอยู่สองชนิด คือ แฟกเตอร์แปด (factor VIII) และแฟกเตอร์เก้า (factor IX) ซึ่งผู้ที่ขาดแฟกเตอร์แปด เรียกว่าฮีโมฟีเลียเอ (hemophilia A) ส่วนผู้ที่ขาดแฟตเตอร์เก้า เรียกว่าฮีโมฟีเลียบี (hemophilia B)