“เมฆเมามากแล้วจ้ะน้องผิง เหนื่อยจากงานเลยดื่มเยอะหน่อย น้องผิงไปสนุกเถอะจ้ะไม่ต้องเป็นห่วงหรอก พี่ดูแลเมฆได้”
“หมดขวดนี้ก็พอแล้วนะเมฆเชียร์แบกเมฆกลับไม่ไหวนะ”
“ขอบคุณมากนะคะพี่เชียร์ แต่ผิงไม่รบกวนพี่เชียร์ดีกว่า...คนของผิง เดี๋ยวผิงดูแลเองค่ะ”
“อะไรนะจ๊ะ?” คนฟังดูอึ้งแต่ก็ยังจะถามย้ำซึ่งฉันไม่ได้ตอบนอกจากยิ้มให้แล้วมองเขาที่นั่งทำหน้านิ่งประหนึ่งไม่ได้ยินเสียงเพื่อนสนิทกับ เมีย คุยกัน
ฉันลากเก้าอี้มานั่งลงแล้วหยิบขวดไวน์ไปวางให้ไกลมือเขาส่วนเขาก็ทำเหมือนไม่สนใจแล้วก็ยกแก้วที่มีไวน์อยู่ครึ่งแก้วขึ้นดื่ม
โอเค อยากดื่มก็ดื่มเลย ไหน ๆ ก็รินออกมาแล้วแต่ให้ดื่มแค่แก้วนี้แก้วเดียวนะ ดื่มให้หมดเลยตามสบาย
“จะอยู่จนจบงานเลยไหมคะ” ฉันถามทันทีที่เขาดื่มไวน์จนหมดแก้วแต่พี่เมฆก็ทำเหมือนไม่ได้ยินเสียง
พี่เมฆดื้อมากนะ ทั้งดื้อทั้งขี้น้อยใจ คนยิ่งไม่เคยง้อใครด้วยก็น่าจะรู้อยู่
“เมฆ อย่าเมาจนไม่สน
