ฉันเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ นอนกอดอัลบั้มรูปงานของแม่เอาไว้ตลอดเพราะมันคือสิ่งเดียวที่เป็นตัวแทนของแม่ได้เป็นอย่างดี
“ตื่นแล้วเหรอคะ”
“ป้าแดงกลับไปแล้วใช่มั้ยคะ”
“กลับไปแล้วค่ะ ญาติคุณนานาใช่มั้ยคะ” ฉันพยักหน้า จากนี้ไปคงไม่นับญาติแล้วแหละเพราะฉันได้แม่คืนมาแล้ว
“ร้ายใช่มั้ยคะ”
“ใช่ย่อยเลยค่ะ ดีที่ไม่ถูกคุณหิรัญสั่งเก็บ” พูดไปก็ลูบแขนไปพี่จันทร์คงรู้ดีมากกว่าฉันที่เพิ่งเข้ามาอยู่ว่าคุณหิรัญเด็ดขาดแค่ไหน
“เขาคงไม่กล้ามาให้นานาเห็นอีกแล้วค่ะ”
“ดีแล้วค่ะ เริ่มต้นใหม่นะคะ” คนที่คอยเป็นห่วงเป็นใยไม่ใช่ญาติแท้ๆ ไม่ได้เกี่ยวพันกันทางสายเลือดแต่คนที่อ้างว่าเป็นญาติพี่น้องกลับทำกันได้อย่างเจ็บแสบ
“คุณหิรัญไปไหนคะ”
“ออกไปข้างนอกค่ะ บอกว่าจะกลับดึก ฝากจันทร์มาบอกคุณนานาด้วยว่าถ้าง่วงให้นอนก่อนเลย” อยู่ๆ ก็รู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหน้าขึ้นมา
“นานานอนก่อนอยู่แล้วค่ะ ไม่รอเขาหรอก”
“คุณนานาจ
