“ถ้าเกิดเรื่องกับคนของผม ทุกอย่างจบ”
“นายครับ” คนของหิรัญวิ่งเข้ามาในห้องโดยไม่ได้ขออนุญาต น้ำเสียงเหนื่อยหอบและรีบร้อนเอ่ยเรียกเจ้านายที่กำลังคุยธุระสำคัญอยู่กับเสี่ยนริศ
“ไม่เห็นหรือไงว่าฉันยังคุยธุระไม่เสร็จ” เสี่ยนริศไม่ค่อยพอใจ ทำท่าฟึดฟัดเมื่อมีคนมาขัดจังหวะ
“มีอะไร”
“เกิดเรื่องกับนายหญิงครับ”
หิรัญหัวเราะหึแล้วมองเสี่ยนริศด้วยสายตาเรียบเฉย ความว่างเปล่าในสายตาของหิรัญนี่แหละที่น่ากลัว
“ผมบอกแล้วไง”
“จะเอาอะไรกับเด็กของมูลนิธิ ไม่ได้เต็มใจก็แค่ปล่อย ผมจะจัดการเอง” หิรัญกำหมัดแน่น ไม่เคยมีใครกล้าดีสั่งสอนและก้าวก่ายชีวิตส่วนตัวของเขามากขนาดนี้มาก่อน
“ผมบอกแล้วไง”
“ลูกสาวผมพร้อมเคียงข้างคุณ อยากได้อะไรผมพร้อมช่วยคุณเต็มที่”
“ผมไม่ต้องการ แล้วก็อย่าเอาลูกสาวไปเที่ยวเร่ขายแบบนี้อีก มันน่าสมเพช” เสี่ยนริศโกรธทุบโต๊ะเสียงดัง ไม่คิดว่ามาเฟียหนุ่มจะหยิ่งผยองได้ขนาดนี้
“นายครับ”
“
