เช้าวันถัดมา
อันนารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงสายของวันอาทิตย์ด้วยความรู้สึกอ่อนล้า ร่างบางกำลังเผชิญความปวดร้าวไปทั้งตัวเมื่อกำลังพยายามพยุงตนเองให้ลุกขึ้นนั่ง
"คริสติน..." ใบหน้าสวยบึ้งตึงเมื่อปรายตามองข้างกายแต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า เธอไม่รู้ว่าคริสตินกลับไปที่ห้องนอนของเขาตั้งแต่ตอนไหน แต่อย่างน้อยบอดี้การ์ดหนุ่มก็ควรจะบอกกล่าวกันบ้าง หญิงสาวรู้สึกราวกับว่าตนเองกำลังถูกทอดทิ้งเสียอย่างนั้น
"คนใจร้าย นึกอยากจะมาก็มา นึกอยากจะไปก็ไป" เธอพึมพำก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นจากเตียงนอนด้วยความรู้สึกอ่อนเพลีย
ราวสามสิบนาทีผ่านไปหลังจากอาบน้ำแต่งตัวแล้วอันนาจึงเดินลงมายังชั้นล่าง เธอกวาดสายตาไปรอบบ้านก็พบเพียงความเงียบสงบ จึงทำให้รู้ว่าผู้เป็นบิดาออกจากบ้านไปแล้ว เพราะบอดี้การ์ดของเขาไม่มีใครอยู่เลยแม้แต่คนเดียว
"วันนี้วันอาทิตย์นี่นา อย่าบอกนะว่าคุณพ่อพายัยวิเวียนออกไปช้อปปิ้งอีก" อันนาถอนหายใจเ
