"รามอส" อันนาฉีกยิ้มกว้างให้มาเฟียหนุ่มระหว่างที่เดินเข้ามาในห้องรับแขก หญิงสาวเหลือบเห็นขนมในจานที่แม่บ้านจัดเตรียมไว้รับแขกจึงเดินเข้าไปใกล้พร้อมกับทิ้งตัวนั่งลงข้างกายชายหนุ่ม
"นึกว่าอันนาจะไม่อยู่บ้านแล้วเชียว" รามอสฉีกยิ้มกว้างเป็นการทักทาย
"วันหยุดจะให้หนูไปไหนล่ะคะ ขอกินขนมได้หรือเปล่าคะ?" แม้จะทำทีขออนุญาต แต่ทว่ามือเล็กกลับหยิบจานขนมขึ้นมาวางบนตักของตนเองเสียแล้ว
"ฮ่าๆๆ ทำเหมือนไม่เคยทานขนมเลยนะครับ"
"ขนมที่อยู่ในจานของคนอื่นมันอร่อยกว่าในจานของเราเสมอค่ะ ไม่เคยแย่งเพื่อนกินหรอคะ?" หญิงสาวเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงใสซื่อ
"ไม่เคยแย่งของเล็กๆน้อยๆแบบนี้ครับ" คำพูดที่แฝงด้วยอะไรบางอย่างของรามอสทำให้อันนาเงียบไป เขาจ้องมองใบหน้าสวยจิ้มลิ้มด้วยแววตาเป็นประกาย
"อะไรที่มันเป็นของสำคัญก็อย่าไปแย่งเขาเลยนะคะ แย่งขนมแบบนี้แย่งกินได้ไม่เป็นอะไร" อันนาพูดพลางหยิบขนมเข้าปากแล้วเคี้ยวหมุบหมับอ
