SAY - JELLY 11 อย่าไปยุ่งกับมัน

1517 Words
ปึก!! “โอ๊ยยย!!” มันโยนตัวฉันลงไปกองที่พื้นทำให้เข่าของฉันกระแทกพื้นอย่างแรงและมันก็เดินออกไปทันทีคิดว่าตัวเองเท่นักหรือไงวะ?!!! “กูไม่มียอมอภัยให้มึง ฮึก!!มึงต้องตายเหมือนกับพ่อของกู!!” ฉันกลืนน้ำตาลงคอพยายามไม่ร้องไห้ออกมาก่อนจะปาดน้ำตาและคิดแผนต่อไป ในเมื่อมีเรื่องให้เล่นแล้วฉันจะปล่อยไปง่าย ๆ ได้ยังไงล่ะ? พรึ่บ!! “เซย์...” อยู่ ๆ ก็มีเสื้อคุมแขนยาวมาคุมตัวของฉันเอาไว้และเมื่อเงยหน้ามองก็พบกับเซย์ เขานั่งย่อง ๆ ตรงหน้าของฉัน “จะพาไปทำแผล” หมับ!! เขาไม่ได้ถามอะไรแค่พูดแค่นั้นก่อนจะอุ้มฉันขึ้นมาเพราะเข่าทั้งสองข้างมีแต่แผลและเลือกกำลังไหลอยู่ “....” ฉันมองเขาไม่รู้ว่าเขามานานแค่ไหนแล้ว “เจ็บไหม?” เขาถามโดยไม่มองหน้าของฉัน ฉันไม่รู้ว่าเขาหมายถึงเรื่องอะไรแต่ฉันเลือกจะคิดว่าเขาถามเรื่องบาดเจ็บทางร่างกายของฉัน “แผลแค่นี้...กระจอก” ฉันบอกไปแค่นั้นและปล่อยให้เขาอุ้มฉันไป ตอนนี้เป็นเวลาเย็นมากแล้วไม่มีนักศึกษาเท่าไหร่นัก ฉันเลยยอมให้เขาอุ้มฉันไปง่าย ๆ แบบนี้ไง ฉันมันดื้อด้านจะตายและไม่ชอบให้ใครมาโดนตัวเท่าไหร่แต่ตอนนี้แผลที่ขาเริ่มตึงแล้ว พรึ่บ!! “รถอยู่เฉย ๆ นะเดี๋ยวฉันไปเอาที่ทำแผลก่อน” เขาบอกกับฉันก่อนจะเดินไปที่รถของเขาเพื่อจับกล่องพยาบาลเป็นหมอเลยต้องพกกล่องปฐมพยายาบไปไหนมาไหนด้วยสินะ เซย์พาฉันมานั่งที่โต๊ะหินอ่อนซึ่งมันอยู่ใกล้กับที่จอดรถของเขา หมับ!! “...” เขาเดินกลับมาก่อนจะนั่งย่องที่พื้นและจับขาของฉันไปวางที่หน้าขาของเขาอย่างเบามือ “เจ็บก็บอกไม่ต้องอดทน” “....” ฉันแค่มองเขาเท่านั้นไม่ได้ตอบอะไรออกไปเพราะไม่รู้ว่าเขาหมายถึงเรื่องอะไรกันแน่บาดแผลทางกายหือทางใจ “ฉันจะช่วยรักษาเอง...” เขาเงยหน้ามองหน้าของฉันที่กำลังมองเขาอยู่เหมือนกันก่อนจะคิดอะไรดี ๆ ขึ้นมาได้ ฉันรู้ว่ามันอาจจะดูใจร้ายสำหรับเขาแต่ตอนนี้มันได้เวลาใช้เครื่องมืออย่าเขาแล้ว Rrrrr ติ๊ด! ฉันกดตัดสายขอเบอร์ที่โทรเข้ามาเป็นอาโปนั่นแหละ อาจจะรู้เรื่องของพ่อเขาแล้วก็ได้ Rrrr ติ๊ด!! “ทำไมไม่รับล่ะ?” เซย์ถามฉัน “เดี๋ยวรับแต่แต่ตอนนี้ได้เวลาเครื่องมืออย่างนายแล้วนะพร้อมหรือเปล่า?” ฉันถามกลับ “หึ จะใช้ก็ใช้สิฉันบอกแล้วไงว่าอยากเมื่อไหร่ก็ใช้ อยากทำอะไรก็ทำ” เขาบอกแค่นั้นก่อนจะก้มหน้าทำแผลให้ฉันต่อ “....” Rrrr ติ๊ด! ครั้งนี้ฉันรับสายก่อนจะเอาโทรศัพท์แนบหูแต่ไม่ได้พูดอะไรออกไป (ทำไมไม่รับสายเราเยลลี่!!) เขาตะโกนถาม “ฮึก!!!” ฉันแกล้งบีบน้ำตาทันทีส่วนเซย์เงยหน้ามองนิดหน่อยก่อนจะทำแผลต่อแต่ยิ้มนิด ๆ เหมือนกำลังล้อเลียนฉันอยู่ (เป็นอะไรร้องไห้ทำไม?) “ฉันว่าเรา...ฮึก! เลิกคุยกันเถอะ” (ทำไมพ่อเราพูดอะไร?) เขารู้เรื่องแล้วจริง ๆ สินะ “เราไม่คู่ควรกับเธออย่างที่พ่ออาโปพูดมามันก็ถูดต้องแล้ว เราไม่มีอะไรคู่ควรกับเธอ..” ฉันพูดออกไป (อย่าไปฟังเขาเลยเราไม่ได้มองที่ฐานะของเธอนะเยลลี่ เราชอบเธอเพราะตัวเธอเองไม่เกี่ยวกับสมบัติหรือคุณสมบัติอะไรทั้งนั้นแหละ) “แต่ว่า...” (ตอนนี้อยู่ไหนเราจะไปหา) “มะไม่ได้อยู่กับพ่อเหรอ?” (เขากลับไปแล้วเพราะงั้นบอกมาว่าตอนนี้เยลลี่อยู่ไหน เราจะไปหา...) ปลายเสียงฟังดูอ่อนโยนจนเกือบเชื่อแล้วเชียว หึ “ก็ได้เราอยู่...” “เสร็จแล้ว” เสียงของเซย์พูดแทรกเข้ามา (อยู่กับใครไอ้เซย์เหรอ?) เขาถามฉันด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเท่าไหร่นักซึ่งนั่นเป็นผลลัพธ์ที่ดีมากเลยล่ะ “อืม เซย์มาช่วยทำแผลให้เราอ่ะ” (พ่อเราทำอะไรเธอจะไปหาตอนนี้อยู่ไหน?!) “มหาวิทยาลัย” ฉันบอกไปแล้ว (กำลังไปอย่าไปไหนกับมันนะ เข้าใจไหมเยลลี่?) กับมันหมายถึงเซย์สินะ “เข้าใจแล้ว” ฉันวางสายจากอาโปและก้มมองเซย์ที่ยังไม่ลุกขึ้นมาจากพื้น “มันกำลังมาสินะ” “อืม” ฉันตอบกลับไปทันที “แล้วฉันต้องแสดงแบบไหนล่ะถ้ามันมาแล้ว” เขาถามเหมือนจะไม่ได้คิดอะไรแต่สายตาของเขากับแฝงบางอย่างอยู่ ฉันเลือกจะมองข้ามมันไปและใส่ความใจร้ายลงไป “แค่ฉันไปกับเขาก็พอ” “เข้าใจแล้วฉันจะเป็นเครื่องมือที่ดีของเธอเอง” หมับ! เขาลุกขึ้นมาและยื่นมือมาจับหัวของฉัน “....” “แต่ฉันขออะไรหน่อยสิเยลลี่” เขาเอ่ยขึ้น “...?” ฉันเอียงด้วยความสงสัยนิดหน่อย “อย่ารักมันจริง ๆ นะ” “....” ฉันจะไปรักเขาจริง ๆ ได้ยังไงไร้สาระพ่อของเขาเลวแค่ไหน ๆ จะตัวตนที่แท้จริงของเขาที่ทำเอารักไม่ลง ที่จริงถ้าเขาเป็นคนดีและไม่เกี่ยวข้องอะไรกับพ่อของเขาฉันอาจจะเลือกวิธีแก้แค้นอย่างอื่นก็ได้ แต่เพราะเขาเองก็ควรได้รับการชดใช้เหมือนกันก็เท่านั้นเอง อาโปเลยตกเป็นเป้าหมายของฉัน “เพราะฉันกำลังรอเธออยู่” กึก! “รอทำไม?” ฉันยังไม่รู้ตัวเองในอนาคตเลยถ้าฉันแก้แค้นไม่สำเร็จฉันนี่แหละอาจจะตาย “อยากรอเธอจะทำไมเหรอ?” กวน “เฮ้อออ ตามใจแต่ฉันบอกไว้ก่อนว่าการรอของนายอาจจะศูนย์เปล่า” “จะศูนย์เปล่าไหมนั้นมันความรู้สึกของฉันเองเธอไม่ต้องใส่ใจหรอก” เขาเป็นมาโรคจิตชอบความเจ็บปวดหรือไงกันนะ? “....” แต่ในเมื่อเขาเลือกแบบนั้นฉันจะบังคับอะไรได้ละ “เยลลี่!!” รอไม่นานอาโปก็มาตอนนี้ท้องฟ้าก็เริ่มมืดแล้ว หมับ!! “เจ็บตรงไหนพ่อฉันทำเหรอ?” เขาจับตัวของฉันหมุนไปมาแววตาของเขาดูเป็นห่วงฉันมากเลย “มะไม่เป็นไรหรอกก็เราไปยุ่งกับเธอเองนิ...” ฉันก้มหน้ามองพื้น “เยลลี่เธอไม่ผิดนะ” หมับ!! เขาดึงฉันไปกอดเอาไว้เขาไม่สนใจว่าเซย์จะยืนอยู่ตรงนี้ด้วย “แต่เรา...” “เดี๋ยวไปส่งนะ...” กึก!!! เขาจับมือของฉันแต่ฉันขัดขืนเอาไว้ก่อนและหันไปมองเซย์ที่กำลังมองฉันอยู่พอดี “เซย์...ขอบคุณนะที่ทำแผลให้ ^^” ฉันยิ้มบาง ๆ ให้กับเขา “เยลลี่!!กลับ!!” แต่อาโปกลับกระชากแขนของฉันให้เดินตามเขาไปแต่เขาลืมไปหรือเปล่าฉันขาเจ็บอยู่ “โอ๊ยยย!!” ตุบ!! ฉันสามารถอดความเจ็บได้แต่ฉันเลือกที่จะไม่ทนและตัวลงไปกองที่พื้นแสร้งว่าเจ็บหนักหนาเหลือเกิน “เยลลี่!!” / “เยลลี่!!” ผู้ชายสองคนเข้ามาช่วยฉันโดยพร้อมเพียงกัน “เราขอโทษนะ” นี่แหละธาตุแท้ของเขาชอบใช้ความรุนแรงกับผู้หญิงหรือคนที่อ่อนแอกว่าหน้ากากเกือบหลุดออกมาแล้วนะ “ไม่เป็นไรหรอกเราเข้าใจ” “เยลลี่กลับกับฉันนะ” เซย์พูดขึ้นมาและไม่ปล่อยมือของฉัน “ไอ้เซย์เรื่องนี้มันเป็นเรื่องของกูกับเยลลี่เพราะงั้นมึงไม่ต้องเสือก” อาโปพูดกับเซย์ “กูจะไม่เสือกได้ยังไงในเมื่อมึงรุนแรงกับเธอ!!” “กูไม่ได้ตั้งใจ...” “แล้วไงวะ?!” “เซย์!!ฉันจะไปกับอาโปเพราะงั้นปล่อยมือของฉันเถอะนะ” ตอนนี้ฉันต้องทำให้อาโปพราวในตัวเองให้มากที่สุดให้เขารู้สึกว่าฉันให้ความสำคัญกับเขา เลือกเขาเป็นคนแรกฉันต้องทำให้เขาคิดว่าฉันไม่สามารถไปไหนจากเขาพ้น “มึงได้ยินแล้วเนอะ?” พรึ่บ!! อาโปพูดก่อนจะผลักเซย์ให้ถอยออกไป “....” ฉันแค่มองเท่านั้นไม่ได้พูดอะไรออกไป “เรากลับกันเถอะ” “อืม”ฉันยอมเดินตามอาโปไปง่าย ๆ โดยไม่หันกลับไปมองเซย์แต่อย่างใด ปึก!!และขณะที่กำลังเดินอาโปก็หยุดเดินทันทีทำให้หน้าของฉันชนที่แผ่นหลังของเขา “อ๊ะ!” “ทีหลังถ้ามีปัญหาให้โทรหาเราไม่ต้องไปขอความช่วยเหลือจากมัน...” เขาพูดขึ้นและมันที่เขาเอ่ยถึงก็คือเซย์นั่นเอง “นั่นเพราะเขาอยู่แถวนั้นพอดีเลยช่วยไว้...” “ต่อให้มันอยู่ตรงหน้าก็ปฏิเสธไปสิอย่าไปยุ่งกับมันเข้าใจไหม...?” หมับ!!กระชากฉันไปกอดไว้แน่น โรคจิต...
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD