ริมป่าของแถบตะวันออกแคว้นเหลียงยามนี้มีสองร่างกำลังช่วยกันขุดต้นไม้ต้นเล็กๆ เพื่อเอาไปปลูกในสวนหลังบ้านที่เตรียมเอาไว้ ทั้งสองใช้ชีวิตด้วยกันมาร่วมเดือนกว่าแล้ว ซึ่งหลังจากเหตุการณ์ที่เฟิ่งหงเกือบเผาครัวในครั้งนั้นก็มิมีอันใดหนักใจอีก เธอเรียนรู้ที่จะจุดไฟด้วยตนเองซึ่งในระหว่างเรียนจิ้นเจิ้นเทียนต้องเฝ้าระวังตลอดเวลา ทำเอาชายหนุ่มถึงกับหวาดวิตกว่านางจะจุดไฟจนมันลามเผาบ้านไม้ของเขา
“เจ้ารู้ได้เช่นไรว่าต้นพวกนี้มันกินได้” เสียงทุ้มเอ่ยถามขณะที่ใช้ที่ขุดอันเล็กแซะดินอย่างเบามือ
“ข้าก็บอกไม่ถูกเช่นกันเจ้าค่ะ อืม…มันเหมือนกับว่าข้ารู้สึกว่ามันกินได้ ทั้งๆ ที่ก็นึกไม่ออกว่ารู้ได้อย่างไร” ใบหน้านวลผ่องฉายแววสับสนจนชายหนุ่มยกยิ้มขำขึ้นมาเบาๆ
“มิใช่ว่ากินเข้าไปแล้วเป็นพิษหรอกนะ” คนตัวโตเอ่ยเย้าแต่มือหนายังคงทำงานอย่างมิขาดตกบกพร่อง
“ท่านไม่เชื่อใจข้าหรือเจ้าคะ” เฟิ่งหงเอ่ยอย่างเง้างอน เธออยากจะ
