เรณูเดินลัดเลาะออกมาจากสวนป่า ไม่มีใครสังเกตเห็นเธอ เพราะแถวนี้ไม่ค่อยมีคนเดินผ่านไปมา ไม่ถึงสิบนาทีหญิงสาวก็มาถึงกองอำนวยการ หมออบเชยนั่งคุยกับหมอวารุณีอยู่ก่อนหน้านั้นแล้ว
“ไปถึงไหนมาหนูขวัญ อ้าวแล้วเป้หายไปไหนล่ะลูก”
“พอดีขวัญเดินไปถึงเรือนผู้ป่วยหนักค่ะ แวะคุยกับคนป่วยเลยลืมเป้ไว้ที่โน่น เดี๋ยวพรุ่งนี้ขวัญจะไปดูนะคะว่ายังอยู่ไหม”
“ไม่เป็นไรหรอกลูก ใครเห็นเขาก็เก็บไว้ที่โรงเรือนนั่นแหละ ไม่เป็นไรๆไม่ต้องคิดมาก”
“เอาล่ะ งั้นเดี๋ยวเรากลับบ้านกันดีกว่านะลูก พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่แต่เช้า เดี๋ยวเราห่อข้าวมากินที่นี่เลยดีกว่านะ เอามาเผื่อหมอพยาบาลที่นี่ด้วย” หมออบเชยสังเกตได้ถึงความไม่ปกติของหลานสาว
เรณูรับหน้าที่ขับรถพายายกลับบ้านเหมือนขามา ใจก็นึกห่วงคนป่วยที่อยู่ในสวน
“ไปเจออะไรมาหนูขวัญ หนักไหม”
“ยายรู้เหรอคะ ว่าขวัญไปเจออะไรมา”
“แค่เห็นหนูเดินไปทางโน้นยายก็รู้แล้ว รู้ไหมว่ายายก็เคยเ
