“หนู อึก ยังเป็นลูกพ่อหรือเปล่า” ถามเสียงสั่นเครือ มองผู้ชายวัยใกล้เกษียณด้วยสายตาไหวหวั่น
“ทำไมถามอย่างนี้” คนเป็นพ่อว่าเสียงอ่อน ลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินมาหา อัทธากรมองลูกสาวด้วยแววตาอ่อนโยนเหมือนกับที่ผ่านมา
“อึก หนูไม่อยากทำคดีครอบครัวแล้วค่ะ หนูเบื่อ หนูเบื่อปัญหาผัว ๆ เมีย ๆ หนูเบื่อเสียงร้องไห้ของเด็ก หนูเบื่อความตอแหลของผู้ชายมักมาก หนูเบื่อทุก ๆ อย่าง” เธอระบายออกมาด้วยความเหลืออด ก่อนจะเข้าเรื่องที่เธอต้องการจะบอก
“หนูอยากทำคดีอาชญากรรมบ้าง หรือไม่ก็คดีอื่น...ถ้าพ่อไม่ให้งานหนู หนูก็จะลาออก”
“อลิน หนูยังไม่พร้อมทำคดีอันตรายหรอก อลันทำอยู่ พี่เขาก็ทำได้ดีด้วย” มุมปากสวยยกยิ้มเย้ยหยันอย่างนึกสมเพช สุดท้ายพ่อก็เปรียบเทียบเธอกับพี่ชายฝาแฝด
“แล้วพ่อเคยให้หนูลองทำหรือยังคะ หนูอาจจะทำได้ดีกว่าพี่ลันก็ได้”
“ลิน พ่อเป็นห่วงหนู”
“ไม่! พ่อรักพี่มากกว่าไง อะไร ๆ ก็อลัน แค่เกิดเป็นผู
