บทที่ 11 ตอแหล
2271 Words
ความรู้สึกจุกอยู่ในช่องทางรักนั้นยังไม่จางหายแม้นว่าเขาจะดึงท่อนเขื่องนั้นออกแล้ว อลินนอนมองเพดานด้วยใบหน้าเห่อร้อน หัวสมองของเธอขาวโพลนเช่นเดียวกับคนตัวโตที่สุขอุราเหลือคณา ไม่มีเซ็กซ์ครั้งไหนสุขใจเท่านี้มาก่อน แปลกใหม่และเธอก็หนุบหนับไปทั้งตัว นี่น่ะหรือรสชาติของสาววัยละอ่อน
ชายหนุ่มทิ้งลงตัวลงนอนข้าง ๆ เธอ
“ดีไหม” หอบหายใจถามเสียงแหบแห้ง
“ค่ะ” เธอตอบรับเสียงอ้อมแอ้มไม่เต็มเสียงมากนัก อลินยังคงกำผ้าปูที่นอนแน่นอยู่เลย ใจของเธอเต้นตึกตักกับความรู้สึกผิดที่ถาโถมเข้ามา จะตอบพ่อแม่อย่างไรหากว่าท่านถาม
“ฉันอยากให้เธอเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ อย่าบอกใครแล้วก็ลืม ๆ มันไป”
“คะ?” อลินหันหน้ามามองคนตัวโตด้วยใบหน้ามีคำถาม เธอตกใจที่เขาบอกให้ลืม ๆ มันไป มันไม่ง่ายเลยที่จะลืมเรื่องนี้
“ไม่เข้าใจ? ...” ชายหนุ่มคว้าเอาชุดคลุมอาบน้ำมาใส่ดังเดิมพร้อมกับดึงผ้าห่มขึ้นคลุมร่างบางข้างกายไว้ ปกปิดเรือนร่างเปลือยเปล่าของเธอจากสายตาคม หากของเขาขึ้นอีก...รอบนี้ได้สดแน่เพราะถุงยางไม่มีแล้ว
“ขะเข้าใจค่ะ ฉันนึกว่าพี่จะ เอ่อ มีความรู้สึกบางอย่างบ้าง” ถามเสียงสั่น กลั้นเสียงสะอื้นไห้ไว้ในใจ รอบดวงตาของเธอร้อนผ่าวเมื่อสิ่งที่มอบให้เขานั้นไร้ความหมาย
“ความรู้สึกบางอย่าง?”
“คือ...”
“เธอหวังอะไร ฮึ มีแค่ความเสียวเท่านั้นแหละ” เขาว่าติดตลก เห็นแก่ตัวที่เอาความรักของเธอมาเป็นข้อบังคับให้เธอจำยอม รู้ว่าเธอรักเลยใช้มาเป็นข้ออ้างในการเกลี้ยกล่อมให้เธอมอบเรือนร่างให้เขาสนองตัณหาที่เกิดขึ้นชั่ววูบนี้
...อลินกลืนน้ำลายลงคอ ห่มผ้าห่มก่อนจะพลิกตัวนอนตะแคงข้างหนีเขา งอตัวเข้าหากันพร้อมกับร้องไห้ออกมาเบา ๆ ไม่ให้เขาได้ยินเสียง แต่แผ่นดินก็พอรู้ว่าเธอกำลังร้องไห้อยู่
นึกคิดว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิด ก็ขอแล้วเธอบอกว่าให้ก็เลยจัดไป แล้วมางอแงทีหลังแบบนี้มันได้ที่ไหนล่ะ ชายหนุ่มส่ายหน้าเบา ๆ ทว่าขณะนั้นเอง
ติ๊ด!
แอ๊ดดด~
ดวงตาคมเบิกโพลงที่อยู่ ๆ บานประตูก็ถูกเปิดออกพร้อมกับร่างสูงใหญ่ของชายวัยกลางคน เช่นเดียวกับอลินที่หันขวับมามองเสียงเปิดประตูนี้
“พะพ่อ...” ริมฝีปากบางอ้าค้างกลางอากาศ พึมพำเรียกพ่อของตัวเองที่ยืนจังก้าขาแข็งขยับเขยื้อนไปไหนไม่ได้ หัวอกของคนเป็นพ่อแหลกสลาย เจ็บชาจนได้แต่ยืนอึ้งกับสภาพลูกตัวเอง
ฉิบหาย
ชายหนุ่มสบถในใจ เขาลุกขึ้นยืนอย่างช้า ๆ ก่อนจะโดนคนอายุมากกว่าซัดกำปั้นใส่หน้าโดยที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว
ผลั๊วะ!
“คุณพ่อ!!”
“มึงทำอะไรลูกกู!!” ตะเบ็งเสียงออกมาจนลำคอเป็นเอ็น เส้นเลือดข้างขมับขวาเต้นตุบ ๆ อัทธากรโมโหจนควันออกหู ยกนิ้วชี้ขึ้นชี้หน้าหมอหนุ่มทั้งน้ำตา
เขารู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวที่ลูกสาวพลาดท่าให้กับผู้ชายวัยนี้
“ถามลูกคุณก่อนเถอะ หึ ลูกคุณก็ไม่ได้ธรรมดาหรอกนะ” แผ่นดินว่าน้ำเสียงเย้ยหยัน ดูถูกเหยียดหยามลูกสาวของเขา
“มึง...” เอื้อนเอ่ยอะไรไม่ออก กลืนน้ำลายลงคอก่อนจะหันไปมองลูกสาวทั้งน้ำตา อลินร้องไห้ก่อนที่พ่อจะมาเสียอีก คราบเลือดบนที่นอนปรากฏสู่สายตาของผู้เป็นพ่อ ยืนยันสิ่งที่เขาคิดได้เป็นอย่างดี
“ลิน...บอกพ่อสิว่าหนูไม่ได้เต็มใจ” แผ่นดินยกหลังมือขึ้นเช็ดเลือดที่มุมปาก เขารู้ตัวว่าผิดที่เอาความรักที่เธอมอบให้มาเป็นข้ออ้างเพื่อสนองตัณหา แต่ว่าเธอก็ยินดีนี่ เมื่อครู่ก็ดูสุขสมไปกับเขา ชายหนุ่มคิดว่าตัวเองไม่ได้ข่มขืนอีกฝ่ายสักหน่อย ทว่า
“อึก นะหนูไม่ได้เต็มใจ” อลินกลับเสแสร้ง เธอโกหก ไม่พูดความจริง ซึ่งคำพูดของเธอทำให้เขาหันขวับไปมองด้วยความตกใจไม่คิดว่าเธอจะตอบแบบนี้
“เธอว่าไงนะ เธอ...เธอ” ในหัวของเขานั้นขาวโพลน อลินคิดอะไรอยู่ เธอคิดอยากจับเขาอย่างนั้นหรือ
“หึ มึง มึงได้ไปอยู่ในคุกแน่” อัทธากรสูดน้ำมูกพลางล้วงเอาโทรศัพท์ออกมา ซึ่งคำพูดของคนเป็นพ่อนั้นทำให้อลินตกใจ
“คะคุณพ่อ คือ...” เธอไม่คิดว่าพ่อจะแจ้งความ เด็กสาวโกหกเพราะกลัวความผิด กลัวว่าพ่อจะดุด่าต่อว่าเธอ หาว่าเธอใจง่ายสมยอมให้เขาง่าย ๆ ไม่คิดว่าคนเป็นพ่อจะพูดอย่างนี้
“ผมไม่ได้ทำอะไรผิด ลูกของคุณให้ท่า แล้วก็ยินยอมเอง อลิน เธอตอแหลทำไมวะ!!” ตะคอกเสียงออกมาด้วยความเดือดดาลในใจ หวังจะเข้าไปเอาเรื่องแต่ฝ่ามือหนาของอัทธากรก็กระชากคอเสื้อของเขาไว้
“มึง...อึก ไม่ตายดีแน่” เขาเหยียดยิ้มมุมปาก นั่นทำให้คนได้ยินถึงกับเสียวสันหลังวาบ ฝ่ามือหนากำเข้าหากันแน่น คิดว่าเป็นแผนการของอลิน เธอต้องโกหกเพื่อให้เขาจำนนแน่ ๆ
“ผม...” ชายหนุ่มพูดไม่ออก อายุไม่ใช่น้อย ๆ เขารู้ตัวว่าตัวเองกำลังทำผิดกฎหมาย “เรายินยอมกันทั้งสองฝ่ายจริง ๆ นะครับ”
“ใช่ค่ะคุณพ่อ...คือหนู อึก หนูยอมเขาเอง” อลินกลัวว่าชายคนรักจะถูกจับ ยอมพูดความจริงในที่สุด ซึ่งคนเป็นพ่อก็รู้ว่าลูกสาวยินยอม รู้ดีว่าลูกรักไอ้หมอคนนี้ข้างเดียว
แต่หารู้ไม่ว่าเด็กยังไงก็คือเด็ก
“มึงคงไม่รู้ว่าคดีพรากผู้เยาว์เป็นความผิดอาญาแผ่นดิน มันยอมความไม่ได้” ว่าพร้อมกับเหยียดยิ้มมุมปากด้วยความสะใจ ตบไหล่หนาของผู้ชายที่น่ารังเกียจคนนี้
“คุณพ่อ อึก เขาไม่ได้ทำอะไรผิดหรอกค่ะ หนูยอมเขาเอง” อลินกระโจมอกด้วยผ้าห่ม เดินมาหาคนเป็นพ่อทั้งน้ำตา ขณะที่แผ่นดินยังคงนิ่งอึ้งอยู่กับที่ เขายกมือขึ้นเสยผม มันจริงอย่างที่พ่อของเธอพูดทุกอย่าง
เขาไม่รอดแน่
“มันไม่สำคัญว่าลูกยอมหรือไม่ยอม มันสำคัญที่มันพรากลูกไปจากพ่อ!” ปลายนิ้วชี้ยกขึ้นชี้หน้าหมอแผ่นดินอีกครั้ง ทำเอาอีกฝ่ายข่มเปลือกตาปิดลง ชายหนุ่มโตพอที่จะเข้าใจทุกอย่าง การศึกษาที่ผ่านมาไม่ได้เลือนหายไป เขารู้ดีว่าถ้าถูกดำเนินคดี ไม่มีทางที่เขาจะรอด คดีนี้ร้ายแรงมาก เพราะผู้เสียหายในคดีพรากผู้เยาว์ตามกฎหมายไม่ใช่เด็กแต่เป็นพ่อแม่ของเด็กต่างหาก กฎหมายมุ่งคุ้มครองบิดามารดาที่ถูกพรากลูกไปก่อนวัยอันควร
“คุณพ่อ...” อลินว่าเสียงสั่น หันไปมองคนตัวโตที่มีสีหน้าเคร่งเครียด ขณะที่คนเป็นพ่อกำลังกดโทรศัพท์อยู่ ไม่รู้ว่าพ่อโทรหาใคร แต่เด็กสาวไม่อยากให้ชายคนรักติดคุก
“ฮึก หนูขอร้อง คุณพ่อ ฮืออ~” อลินร้องไห้เสียงดังทำเอาคนเป็นพ่อหัวใจสลาย หันไปมองลูกสาวด้วยแววตาสั่นไหว เลื่อนสายตามองสภาพของลูกด้วยแววตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ลำคอระหง ต้นคอนั้นเต็มไปด้วยรอยรัก เขารู้ รู้ว่ามันเป็นความอยากรู้อยากลองของเด็กวัยรุ่น เรื่องแบบนี้มันต้องเรียนรู้ แต่สำหรับเขา...มันเร็วไป
“อลิน...ทำไม ทำไมหนูถึง...”
“อึก หนูรักเขา ฮือออ~” คนเป็นพ่อพูดไม่ออก ลดโทรศัพท์ลงพร้อมกับรั้งร่างบางของลูกสาวเข้าสวมกอด กดปลายจมูกลงที่กระหม่อมบาง ไม่อยากจะคิดเลยว่าในอนาคตจะเป็นอย่างไร
“ไม่ได้หรอกอลิน พ่อ...อึก พ่อปกป้องคนอื่นได้ แต่พ่อปกป้องหนูไม่ได้เลย อลิน...พ่อยอมไม่ได้” ว่าเสียงหนักแน่น เขาไม่มีทางยอมความใด ๆ ทั้งสิ้น จะสั่งสอนไอ้คนฉวยโอกาสคนนี้ให้หลาบจำ
“คุณพ่อ...” อลินส่ายหน้าเป็นพัลวัน ยังไงก็ไม่มีทางให้เขาติดคุก มันไม่ใช่ความผิดของเขาทั้งหมด
“ไปใส่เสื้อผ้า ไปใส่แล้วออกไปกับพ่อ” กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก นึกโทษตัวเองที่เลี้ยงลูกได้ไม่ดี ขณะเดียวกันสายตาก็มองผู้ชายที่ย่ำยีลูกสาวด้วยความโกรธแค้น
อลินกลับไปใส่ชุดนักเรียน ก่อนจะเดินออกจากห้องตามคนเป็นพ่อ
“ไม่เอานะคะ อึก หนูไม่ยอม” จับฝ่ามือของคนเป็นพ่อพร้อมกับเขย่าแรง ๆ รู้ว่าพ่อเป็นคนยังไง ท่านเด็ดเดี่ยวเด็ดขาดมากแค่ไหนเธอรู้ดี ถ้าพ่อจะเอาใครเข้าคุกเข้าตารางนั้น...ไม่เคยทำพลาดเลยสักหน
“ไม่ เดี๋ยวลูกกลับกับลุงไต้ฝุ่น พ่อจะไปแจ้งความ”
“คุณพ่อ...” น้ำตาไหลพราก ส่ายหน้าพร้อมกับสวมกอดเอวหนาของคนเป็นพ่อไว้ “ฮึก ฮืออ~ หนูรักเขา หนูไม่ยอมหรอกนะคะ ถ้าพ่อทำ หนูจะเกลียดพ่อ เกลียด ๆ พ่อ ฮือออ~”
“อลิน...” ข่มเปลือกตาลงแรง ๆ อย่างคนข่มอารมณ์ ไม่อยากจะเชื่อว่าลูกสาวจะรักจะหลงผู้ชายจนเกลียดพ่อตัวเองได้ลงคอ
“ฮึก หนูไม่อยากให้เขาเดือดร้อน ถะถ้าหนูทำให้เขาเดือดร้อน อึก พี่เขาเกลียดหนูแน่ ๆ” เงยหน้าพูดทั้งน้ำตา เขย่าฝ่ามือของคนเป็นพ่อพร้อมกับร้องขออ้อนวอน
“ไม่...ฟังพ่อ มันไม่ใช่คนดี มันไม่ได้รักลูก ถ้ามันรักลูก มันจะถนอม ดูแล รอลูกโตกว่านี้” ฝ่ามือหนาลูบเบา ๆ ที่ศีรษะทุยเล็ก สงสารที่ยัยหนูขาดวุฒิภาวะในการตัดสินใจมาก เพราะอย่างนี้ถึงต้องมีกฎหมายคุ้มครองเยาวชน อัทธากรทำคดีมาทุกคดีบนผืนแผ่นดินไทย ไม่เคยปล่อยคนทำผิดไปเลยสักหน
“แต่...หนูรักเขา” ร้องห่มร้องไห้ หัวใจของคนเป็นพ่อแหลกสลาย ไม่รู้ว่าจะโทษใครดี เพราะตัวเองก็ไม่ได้มีเวลามาสั่งสอนลูกสาวขนาดนั้น
“พ่อ...อึก พ่ออยากสั่งสอนมัน” เลียริมฝีปากอย่างใช้ความคิด “มันต้องชดใช้ที่หลอกลูกสาวพ่อ”
“เขาไม่ได้หลอกหนู”
ยังจะเงยหน้ามาเถียงให้กับไอ้นั่นอีก บิดาข่มอารมณ์ในใจ
“ถ้าหนูโตขึ้น หนูจะไม่คิดแบบนี้เลย”
“ไม่ ๆ ถ้าหนูโตขึ้น อึก หนูก็รักเขาเหมือนเดิม”
“อลิน...” คนเป็นพ่อถอนหายใจพรืด ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง ถ้าแจ้งความดำเนินคดีมีหวังถูกลูกสาวเกลียดเข้ากระดูกดำแน่ ๆ แค่นี้ก็รู้แล้วว่าอลินเห็นใครดีกว่าพ่อตัวเอง
“คุณพ่อ ฮืออ~ อย่าเอาเรื่องเขาเลยนะคะ” กลืนน้ำลายลงคอมองหน้าลูกสาวด้วยความเจ็บช้ำ เขาไม่เคยปล่อยให้คนทำผิดลอยนวล จะให้ทำเป็นมองไม่เห็นก็คงไม่ได้ ปิดตาข้างหนึ่งอย่างนั้นหรือ
“แต่มันทำผิดนะลูก”
“คุณพ่อ อึก หนู อึก หนู ยอมเขาเอง”
“ฟังพ่อนะอลิน ไม่ว่าหนูจะยอมหรือไม่ยอม แต่ด้วยอายุ ความคิดของคนเป็นหมอมันต้องยับยั้งชั่งใจบ้าง แต่ว่าไอ้นั่นมันทำกับลูกเพราะมันเห็นแก่ตัว ลูกจะบอกว่ามันไม่ผิดไม่ได้ มันนั่นแหละที่ใช้ความไร้เดียงสาของหนูสนองตัณหาของมัน” อลินส่ายหน้าไม่เข้าใจที่พ่อพูด ยอมรับว่าเป็นความผิดของตัวเอง
“อึก หนูไม่อยากให้เขาติดคุก”
“อลิน...” เม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น กลืนน้ำลายลงคอก่อนจะพยักหน้ารับเบา ๆ “โอเค แต่พ่อแม่มันต้องรู้เรื่องนี้ ครอบครัวมัน เพื่อนมัน ญาติพี่น้องมัน...ต้องรู้เรื่องนี้”
“คุณพ่อ...”
“หึ โอเค ลูกต้องการอย่างนี้ใช่ไหม หืม...พ่อว่าพ่อก็เป็นศาลเตี้ยได้นะ” ขู่ลูกสาวออกไป อลินเม้มริมฝีปากเข้าหากัน ไม่มีทางเลือกอะไรมากนัก ดีกว่าให้เขาคนนั้นติดคุกติดตะรางเสียอีก
“งั้นรอพ่อ แป๊บนึง” คนเป็นพ่อว่าเสร็จก็เปิดประตูเข้าไปในห้องโรงแรมอีกครั้ง มองเห็นถุงยางอนามัยใช้แล้วอยู่บนพื้นก็ยิ่งเจ็บปวด สายตาคมมองเห็นแผ่นดินที่กำลังนั่งกุมขมับที่ปลายเตียงนอน ใบหน้าเคร่งเครียดนั้นก็พอจะรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังวิตกมากแค่ไหน
...แผ่นดินกลืนน้ำลายลงคอ เขาไม่อยากให้พ่อแม่รู้เรื่องนี้เลย หากท่านทั้งสองรู้คงผิดหวังในตัวเขามาก ชายหนุ่มนั่งที่ปลายเตียงนอนขนาดใหญ่นี้ จำนนต่อหลักฐานจนไม่รู้ว่าจะไปทางไหนหรือทำอะไร หากหาทนายสู้คดีก็บอกตรง ๆ ว่าไม่มีทางที่จะชนะพ่อของอลินได้ ชื่อเสียงเรียงนามนั้นเขารู้ดี
“โทรบอกให้พ่อแม่มึงมาคุยกับกู...” เสียงทุ้มของคนอาวุโสกว่านั้นเปลี่ยนไป สรรพนามที่เคยให้เกียรติในฐานะแพทย์ไม่มีหลงเหลืออยู่ แผ่นดินเลียริมฝีปากเล็กน้อย เขาพยักหน้ารับเบา ๆ ยอมจำนนในที่สุด
...อัทธากรว่าเสร็จก็พาลูกสาวกลับบ้าน เขาไม่กลัวว่าแผ่นดินจะหนี แน่นอนว่าถ้าไอ้หมอนี่คิดหนีคงไม่มีทางหนีเขาพ้นหรอก ไม่มีทางที่จะทำได้...
- Writer
