อาจจะเป็นเพราะแสงไฟสลัวในโรงหนัง อาการสะลึมสะลือหลังจากถูกปลุกทำให้หมอหนุ่มมองใบหน้าของสาวคนนี้เป็นอีกคน ความผูกพันในใจลึก ๆ นั้นเขาไม่รู้ตัวมาก่อน
“เอ่อ ขอโทษครับ พอดีไม่ได้นอนเลย” เขาว่าเสียงอ่อนหลังจากตั้งสติได้ ปรางทิพย์ได้ยินอย่างนั้นก็พยักหน้ารับ แม้ในใจจะรู้สึกน้อยใจก็ตามที
“หนังจบแล้วค่ะ”
“แย่จัง น่าเสียดายครับ ผมไม่น่าหลับเลย” เขาทำหน้าเสียดาย ในใจก็เสียดายจริง ๆ เพราะเป็นหนังที่เขาอยากดูอยู่แล้ว
“หึ ไม่เป็นไรเลยค่ะ ถือว่าเปลี่ยนสถานที่พักผ่อน” รอยยิ้มของเธอทำให้เขายิ้มตามไปด้วย ปรางทิพย์มีเหตุผลและเข้าใจเขามาก “ฉันต่างหากที่ต้องขอโทษพี่ค่ะ ไม่น่าชวนมาเลย ออกเวรก็น่าจะได้พัก”
“หือ ไม่คิดอย่างนี้สิครับ พี่ยินดีมาหา”
“จริงเหรอคะ” เธอฉีกยิ้ม หัวใจดวงน้อยฟูฟ่อง น่าเสียดายที่ตอนนี้ยังไม่ได้เป็นแฟนกัน
“แต่ว่าตอนนี้เราออกไปจากที่นี่ก่อนดีกว่า”
“อ้อ โอเคค่ะ” ว่าเสร็จก็ลุกขึ้น
