ทั้งสองออกจากวังธุวานนท์ร่วมเจ็ดโมงเช้า ปกติธนาธิปจะขับรถด้วยตัวเอง แต่วันนี้สารถีถูกเรียกใช้โดยมีเขาและกุลญาดานั่งคู่กันอยู่เบาะหลัง ระยะทางระหว่างวังธุวานนท์ถึงวังรมย์นลินใช้เวลาร่วมชั่วโมง เหมือนไม่ยาวนานเท่าไร ทว่ายิ่งใกล้ยิ่งพาให้หญิงสาวหวนคิดถึงเรื่องราวที่เพิ่งเกิดขึ้นก่อนจากมา
แค่เห็นประตูรั้ว ภาพความทรงจำเลวร้ายก็ฉายขึ้นมาซ้อนทับเรียกให้กระบอกตาเริ่มร้อนผ่าว ความรู้สึกทั้งประหม่าและหวาดกลัวถูกถ่ายเทลงไปยังสองมือเรียวซึ่งบีบเข้าหากันโดยไม่รู้ตัว กระทั่งความอุ่นจัดจากอีกมือวางทับลงมา ดวงตาเอ่อคลอน้ำใสหันไปมองคนข้างๆ ไม่มีคำพูดใดระหว่างกัน ทว่าความมั่นคงจากแววตาส่งผ่านมือหนาที่บีบมือเธอเบาๆ คล้ายกำลังบอกว่า ‘จะมีเขาอยู่เคียงข้างเสมอ’
รถเคลื่อนมาจอดบริเวณหน้ามุกของตึกใหญ่ หม่อมราชวงศ์หนุ่มจับมือหญิงสาวไว้ตลอดทาง เขาเดินนำหน้าพาเธอขึ้นไปด้านในโถงรับแขก วันนี้แปลกกว่าทุกวันที่มีสมาชิก
