“แก้มขอโทษนะคะที่ทำให้คุณชายต้องเดือดร้อนอีกแล้ว” หญิงสาวยกมือไหว้ ทว่ามีเพียงเสียงคล้ายคนตรงหน้ากำลังถอนหายใจเฮือกใหญ่
…เขาคงเหนื่อยหน่ายใจกับเธอเต็มทน
“ผมขอซื้อได้ไหมคำขอโทษ ตั้งแต่เจอกันคุณขอบคุณแล้วก็ขอโทษผมมากี่ครั้งแล้วกุลญาดา” ทว่าเสียงทุ้มเนิบราวอ่อนใจมากกว่าเหนื่อยใจที่ได้ยิน เรียกคนเอาแต่ก้มหน้างุดให้เงยหน้าขึ้นไปมอง
ถ้าตาไม่ฝาด ในแววตาคู่ที่อยู่ตรงหน้า เธอเห็นคล้ายมีรอยยิ้มพาดผ่านเล็กน้อย ก่อนจะจางหายไปเพียงแค่กะพริบตา เหลือแต่สายตายากจะอ่านความรู้สึกที่เธอไม่อาจแปลความในทางใดได้แบบเดิม
เพราะมองแล้วก็ก้มหน้างุด เลยไม่รู้ว่า ‘ผู้ปกครอง’ ลอบส่ายหน้าอ่อนใจกับท่าทางแบบนั้น ธนาธิปมองสองมือเรียวที่ประสานกันไว้แน่นคล้ายประหม่า ก่อนไล่สายตาสำรวจตามเนื้อตัวของสาวน้อย คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างไม่พอใจเท่าไรนักกับรอยแดงที่เหมือนจะบวมขึ้นมาบนข้อเท้าเล็ก กุลญาดาพยักหน้ารับตอนเขาสั่งให้นั
