1

1337 Words

“พ่อไม่ไปได้มั้ย อย่าทิ้งหนู ฮึกฮื่อ~~”เด็กผู้หญิงอายุ10ขวบนั่งกอดขาผู้เป็นพ่อร้องไห้สะอึกสะอืนออกมา “ปล่อย! แกมันไม่ใช่ลูกฉัน ออกไป!!”ผู้เป็นพ่อตะคอกตวาดเสียงดังอย่างไร้ความรู้สึกสงสารเด็กที่นั่งกอดขาร้องไห้แทบขาดใจ “โอ๊ย!! ฮึกพ่อกลับมาอย่าทิ้งหนู! ฮื่อ~ พ่อ!! ฮึกฮื่อออ~~”เด็กสาวโดนกระเด็นนั่งฟุบหน้าเพราะเจ็บก่อนจะเงยหน้าพูดขอร้องอ้อนวอนสุดตัว ยกมือไว้น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด “ไอ้พีมึงทำอย่างนี้ได้ยังไงห่ะไอ้เลว!!”เสียงด่ากันเสียงดังด้านนอกทำให้เด็กสาววิ่งไปดูแอบอยู่ข้างประตู น้ำตายิ่งไหลออกมาเห็นพ่อตัวเองยืนด่ากับลุง “มึงอย่ายุ่งเรื่องของกู!!”เด็กสาวนั่งฟังร้องไห้จนหูอื้อเสียงด่ากันทำให้เด็กสาวนั่งก้มหน้าขดตัวสั่นเทาด้วยความกลัวและเสียใจ “ไอ้เลวมึงทิ้งได้แม้กระทั่งลูกมีง!! มึงไปเลยอย่ากลับมาขอความช่วยเหลือจากกู ไป!!” “เออ! คนอย่างกูถ้าไม่ตายจะไม่กลับมา!!” “มึงตายกูเหยียบศพมึงไอ้เลว!!” “อร๊ายยยยย!!! ฮื่อออ!~~”เด็กสาวกรี๊ดออกมาสุดเสียงมองพ่อตัวเองเดินจากไปด้วยความเจ็บปวดเสียใจ “ลิซ ลิซไม่เป็นไรนะอยู่กับลุง ลุงจะเลี้ยงหนูเอง”ลุงข้างบ้านรีบวิ่งมาหาเด็กสาวนั่งร้องไห้ตัวสั่นเทา “พ่อ! กลับมาหาหนูก่อนฮึกฮื่อออ~~” “โถ่ลูกเข้มแข็งไว้ๆ”ลุงกอดลูบหัวปลอบเด็กสาวร้องไห้ออกมาแทบขาดใจร้องหาพ่อที่ทิ้งเธอไปอย่างไม่ใยดี!! “ลุงจะเลี้ยงหนูเองไปอยู่กับพี่ริต้านะ”ลุงอุ้มเด็กสาวออกจากบ้าน ทั้งสงสารและเอ็นดู แต่ตอนนี้สงสารเด็กที่ไม่รู้เรื่องต้องมาเจอเรื่องกระทบจิตใจแบบนี้ “หนูอยากหาพ่อ ฮึกอื่อออ~ พ่อหนูไปไหน” . . . . 9ปีต่อมา~~ “พี่ริต้าหวัดดีค่ะ^^”ฉันเดินเข้ามาในบ้านไปหาพี่สาวของฉัน อืม.......เธอไม่ใช่พี่สาวแท้ๆของฉันหรอก “จ่ะ วันนี้เป็นไงบ้างเรียนวันแรก”ริต้าพูดด้วยน้ำเสียงดีและยิ้มให้ลิซ เธอรักและเอ็นดูลิซเลี้ยงดูมาเหมือนน้องแท้ๆคนนึง “ก็ดีค่ะ แปลกว่ามัธยมเยอะ^^”ฉันพึ่งเข้ามหาลัยอยู่ปี1 เรียนวิศวะฉันชอบเลยเรียน “ไม่ต้องฝืนยิ้มกับพี่ก็ได้ เป็นตัวของเราเถอะ”ริต้าเลี้ยงลิซมากับมือรู้นิสัยหมดว่าเป็นคนยังไง เธอเข้าใจลิซ “ขอบคุณค่ะ ลิซไปนอนพักก่อนนะ”ฉันบอกพี่ริต้ายิ้มๆแล้วเดินขึ้นบนบ้าน ไปห้อง ฉันชื่อ ลลิซ อายุ19 ชีวิตฉันเศร้านะ เศร้าจนเกือบเป็นโรคซึมเศร้า พ่อทิ้งไปตั้งแต่เด็กแบบไร้เยื่อใยแต่ในความโชคร้ายสุดๆก็ยังมีความโชคดีอยู่ เมื่อกี้คือพี่ริต้าเป็นลูกของลุงภาค คนที่ช่วยฉันวันนั้นจนถึงทุกวันนี้ ทั้งสองคนเลี้ยงฉันเหมือนลูกอีกคน ฉันไม่เคยลืมเหตุการณ์วันนั้นมันกระทบจิตใจฉันมาก ฉันตัดขาดกับโลกภายนอกเก็บตัวอยู่คนเดียวมาตลอด จนขึ้นม.ปลายฉันเริ่มเข้าหาผู้คน แต่ก็ไม่ได้ฉันชอบเก็บตัวโลกส่วนตัวสูงฉันพยายามสู้กับความกลัวมาตลอด มีลุงภาคกับพี่ริต้าคอยให้กำลังใจ คอยดูแล จนทุกวันนี้ฉันใช้ชีวิตเหมือนคนปกติ ออกไปไหนมาไหนได้ปกติไม่กลัว เข้มแข็งขึ้นเพราะทั้งสองคนที่คอยอยู่ข้างๆฉัน “เห้อ~”ฉันถอนหายออกมาพรืดใหญ่กระพริบตาไล่น้ำตาตัวเอง ฉันคิดถึงพ่อนะแต่ตอนนี้เค้าอยู่ไหนก็ไม่รู้ ฉันพยายามเข้มแข็งแต่อยู่ตัวคนเดียวก็อ่อนแอ ก็อกๆ “ลิซมีคนมาหา” “ค่า~”ฉันเช็คหน้าตัวเองในกระจกก่อนจะเดินลงไปข้างล่าง “พี่อีกแล้วหรอคะ”ฉันมองผู้หญิงที่ตามฉันเมื่ออาทิตย์ก่อน ชื่ออะไรฉันตำไม่ได้แล้วแต่เป็นพวกเซเลปนางแบบ “ใช่ค่ะ พี่สนใจตัวหนูจริงๆนะ”ฉันมองแล้วเดินไปนั่งข้างพี่ริต้า “ลิซยังไม่ได้คุยกับครอบครัวเลย”ฉันยังไม่ได้คุยจริงๆ ฉันขอทำงานเองหาเงินเองพี่ริต้ากับลุงภาคก็ไม่ยอม ฉันเลยเลือกที่จะไม่คุย “อ้าวหรอ พี่ขอโทษค่ะพอดีพี่รีบไปหน่อย เดี๋ยววันหลังพี่มาหาใหม่นะ”เค้าพูดน้ำเสียงกับสีหน้ารู้สึกผิด ฉันพยักหน้าแล้วยิ้มอ่อนๆ “เอ่อนั่งก่อนก็ได้ค่ะ คุยกันเลยก็ได้”ริต้าพูดขึ้นก่อนแล้วพยักหน้าให้นั่งลงเหมือนเดิมก่อนจะมองลิซยิ้มๆ “คือทางเราเป็นบริษัทนางแบบชื่อดังนะคะ พี่เห็นลิซน่าดึงดูดเลยจะชวนมาทำงานนางแบบค่ะ ลืมแนะนำตัวเลย พี่ชื่อข้าวนะคะ^^” “นี้แหละ แล้วแต่พี่เลยลิซยังไงก็ได้”ฉันบอกพี่ริต้า ฉันมีอิสระนะมีมากๆเลยอยากทำไรก็ทำ ฉันอยากได้อะไรก็ได้ แต่ฉันไม่ใช่แบบนั้นฉันมีขอบเขตสำหรับตัวเอง “ลิซอยากทำลิซทำเลย เมื่อก่อนพี่เป็นห่วงลิซเรื่องปรับตัว ตอนนี้ลิซทำตามใจตัวเองเลย”ริต้าเมื่อก่อนเธอเป็นห่วงลิซมากๆเรื่องปรับตัวเข้ากับคนอื่น เมื่อก่อนลิซเก็บตัวไม่พูดเอาแต่อยู่ในห้องนานหลายปีติดกันเธอเลยเป็นห่วง แต่ตอนนี้ลิซดีขึ้นเข้ากับคนอื่นได้แต่ก็ยังมีความอ่อนแอแฝงไปด้วยความเข้มแข็ง “โอเคค่ะ ให้ลิซไปวันไหนก็บอกนะคะ”ฉันตอบตกลงเพราะอยากหาเงินด้วยตัวเองจะได้ไม่ต้องขอจากลุงภาค เค้าเลี้ยงฉันมาหมดไปก็หลายบาทฉันต้องหาเงินไว้เลี้ยงตัวเองบ้าง เริ่มจากงานนางแบบ 1 ปีต่อมา~~~ มหาลัยGD 9.45 ครืดดดด ครืดดดด (ลิซมึงอยู่ไหน! อาจารย์ให้พีเซนต์แล้ว) [รอกูแปปนึง กูกำลังวิ่งอยู่] (เออๆ) “วันไรของฉันวะเนี่ย!!”ฉันรีบวิ่งไปคณะวันนี้มาสายที่จอดรถเต็มต้องไปจอดไกล ไกลแบบมากๆจากคณะ งานก็ต้องพีเซนต์รีบวิ่งสิรอไร! “รอด้วยค่ะ!”ฉันยกมือขึ้นบอกคนที่อยู่ในลิฟต์ให้รอแล้วรีบวิ่งเข้าไป เหนื่อย! เหนื่อยมากเหนื่อยโครตๆดีนะใส่กระโปรงสั้นมาวิ่งสะดวก “เห้ออ~! ขอบคุณค่ะ”ฉันก้มหน้าขอบคุณไม่ได้มองหน้าหรอก ไม่รู้ด้วยใครอยู่บ้างขอแค่เข้ามาพอ “ไปชั้นไหนครับน้อง” “8ค่ะ”ฉันตอบแบบไม่มองหน้า ไม่ได้หยิ่งนะแต่รู้สึกเหมือนจะมีคนเดียวที่เป็นผู้หญิงในนี้ แต่แล้วไงฉันไม่กลัว ครืดดดด ครืดดดด [แปปนึงมึง อาจารย์แม่งรีบไรนักหนาวะ!!]ฉันเริ่มหัวเสีย สายนิดหน่อยก็เร่งฉันรีบอยู่ (เออนั่นดิ เร่งจังเลย) [เออกูถึงล่ะ]ฉันวางสายแล้วรีบเดินไปที่ห้อง รีบขนาดนี้ไม่ทันก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว @ ไนท์ “ใครวะ”ผมถามไอ้เต้กับไอ้เรียว เมื่อกี้มีผู้หญิงเข้ามาในลิฟต์พร้อมพวกผม แต่ผมไม่ได้ยืนใกล้ผมอยู่ด้านใน “ลลิซไงมึงไม่รู้จักไงวะ”ลลิซ? ผมไม่เคยรู้จักไม่เคยเห็นหน้า แต่ดูท่าจะหยิ่งๆขนาดคุยกับพวกผมยังไม่มองหน้า ผมเป็นรุ่นพี่ด้วยซ้ำ! “ถ้ารู้จักกูจะถามพวกมึงทำไม”ผมเลิกคิ้วถามพวกมันนิ่งๆ ถ้ารู้ผมไม่ตอบหรอก “น้องเค้าเป็นนางแบบอยู่ กูรู้แค่นี้” “หรอ หึ!”ผมยกยิ้มมุมปาก นางแบบ? ทำตัวโครตหยิ่ง คิดว่าสวยมากมั้ง?! หวังว่าคงจะเจอกันอีกนะ หึ!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more