Büyük bir sessizlik oluştu. Gözlerimi kırpıştırarak kocama baktım. Evet hepimiz o adamın ölmesini istiyorduk ama bunu öyle hırsla ve kin ile dile getirmişti ki inanamadım. Minerva’nın bakılarını üzerimde hissedince gözlerimi masaya diktim. Bir ölümü hatta belki de kocamın ölümünü konuşmak istemiyordum. Oysa daha dün beni duymamış mıydı? Ona bir şey olursa peşinden gideceğimi söylediğimde ciddi olduğumu anlayamamış mıydı? Beni ciddiye mi almıyordu yoksa ciddiye almadığı kendi hayatı mıydı? Bir türlü anlayamıyordum. Anlam vermek git gide de zorlaşıyordu. Ellerimin titremesi başlarken pantolonumu avuçlarımın içine aldım. Babam;
“Nyxks bu konuşmanın yeri sence burası mı!?”
Sert sesi bir şeyleri ima ediyordu. Bu cümlelerinden sonra üzerime dönen bakışlarla ima edilen şeyin ben olduğumu anladı
