Kelimeler kifayetsizdi. Bazen sadece bakışarak konuşmak gerekirdi. Ve ben gözlerimle konuşabilirdim. Beni gözlerimden anlayabilirlerdi. Bundan daha güzel ne olabilirdi? Hiçbir şey yoktu. Gözlerim ikizimdeydi. Öyle suratsız oturuyordu ki ona bakmamak elde değildi. Suratsızdı çünkü dedikleri kabul görmüyordu. Kabul görmüyordu çünkü dedikleri saçmaydı.
“İyi de abi ben oldukça normal konuşuyorum siz beni anlamak istemiyorsunuz.”
Abim oldukça sakin bir şekilde;
“Abiciğim mantıklı bir şey söylesen neden bunu kabul etmeyelim? Söylediklerin normal şeyler değil. Biri sen, Minerva ve Tania ‘yı alıp gitmekten bahsediyorsun. Bir diğeri yeniden uyumak. Bunların hangisi mantıklı acaba?”
Rian oldukça üzgün bir şekilde;
“Of ya, ben mantıklı olsam da siz istemeyeceksiniz ki zaten. Ne var dediğimi ka
