Koku. Daha önce bu kadar güzel bir koku koklamış mıydım? Sanmıyorum. Ares Nidus kollarımın arasındaydı. Ares Nidus, benimleydi. Bizimleydi. Titredim. Gözlerimi anında kocama çevirdim. Öyle güzel bize bakıyordu ki aynı anda yutkunduk. Bana baktı. Anında;
“Gel.”
Sesim fısıltı gibiydi, bizimkiler de sessizdi. Eğildi dudaklarını oğlunu anlına doğru o kadar yumuşak bir şekilde bastırdı ki görmeden öptüğünü düşünemezdim. Gözlerini kapatıp kokusunu içeri çekti. Dudaklarında bir gülümseme oluşurken Ares Nidus bu sefer de gülümseyerek ona bakıyordu. Bu çocuğu diyar da doğurmuş olsaydım dört ayda böyle bir sonuç alamazdım. Üstelik doğumdan sonra bebeklerin bir süre gözlerini açamadığını biliyordum. Ama bizim ki tam tersi anında gülmeye bizi izlemeye başlamıştı. Sesim titrerken bir elim ile yanağın
