บทที่ 11
“ตอนนั้นนายน้อยกำลังเป็นทุกข์ใจเรื่องคุณยาหยี ผมก็เลย...”
“ฉันเป็นคนเห็นแก่ตัวหรือไงเซอร์เก ถึงได้คิดว่าฉันจะไม่ช่วยเหลือนาย จำเอาไว้นะ ต่อให้ฉันกำลังจะตาย แต่หากนายบอกฉันสักคำ ไม่มีทางหรอกที่ฉันจะปล่อยให้นายเป็นทุกข์ใจอยู่ตามลำพังแบบนี้” ผู้เป็นนายพูดเสียงเรียบลึก ดวงตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและจริงจัง เซอร์เกก้มหน้าขออภัย
“ก็เพราะผมรู้ยังไงล่ะครับว่านายจะต้องทำทุกอย่างเพื่อช่วยผมช่วยเมลิน่า ผมถึงไม่บอก เพราะตอนนั้นสิ่งที่สำคัญที่สุดที่นายน้อยจะต้องทำก็คือการตามคุณยาหยีกลับมา”
คอร์เนลกระแทกกระทั้นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด
“ถ้าทำแบบนี้อีก ฉันจะไล่นายออก จำเอาไว้เซอร์เก จำเอาไว้นะ”
“ผมขอโทษครับนายน้อย”
เซอร์เกก้มศีรษะอีกครั้ง ขณะที่คอร์เนลเดินกลับไปกลับมาไม่ยอมหยุด ในสมองก็พยายามคิดค้นหาหนทางที่จะช่วยเมลิน่าที่คาดว่าน่าจะอยู่ในคฤหาสน์ของตระกูลเซอร์คอฟออกมาให้ได้ โดยที่ไม่ต้อ
