นารินดายอมรับว่าหน้าเสีย ใจไม่ดี เมื่อเห็นนิโคลัสมองสบตากับเธอเขม็ง แววตาของอีกฝ่ายทั้งเย็นชา เฉยเมย อีกทั้งน้ำเสียงที่เค้นถามก็ไร้ความรู้สึกห้วนจัดจนแทบทนฟังไม่ได้
“มาที่นี่ทำไม นาเดีย”
นิโคลัสถามเสียงห้วนๆ โดยไม่รอฟังคำตอบจากนารินดา ร่างใหญ่ล่ำสันเดินผ่านหญิงสาวตรงไปยังรถยนต์ของตนเอง ซึ่งจอดอยู่ไม่ไกลเท่าไรนัก
“นิค...รอฉันด้วย”
นารินดารีบวิ่งตามร่างใหญ่ล่ำสัน พอวิ่งไปทัน ก็เอื้อมมือไปจับต้นแขนสีแทนไว้ พร้อมกับออกคำสั่งแกมขอร้องไปในตัว
“ฉันนัดกับเพื่อนไว้ คุณไปส่งฉันหน่อยได้ไหม”
“ไม่!”
นิโคลัสเค้นเสียงตอบในทันที โดยไม่ถนอมน้ำใจคนฟัง เขาสะบัดต้นแขนให้พ้นจากการจับกุมของมือเล็ก เปิดประตูรถได้แล้วก็รีบเข้าไปนั่งในรถ พร้อมกับกดล็อกประตูทั้งสี่ด้าน ด้วยรู้ทันว่านารินดาจะต้องเปิดประตูเข้ามานั่งในรถอย่างเป็นแน่
นารินดาทำเช่นนั้นจริงๆ พอเห็นนิโคลัสเข้าไปนั่งในรถ ก็รีบวิ่งไปเปิดประตู
