ทั้งสามคนที่เดินจากไปไม่รู้เลยว่าระหว่างทางนั้นมีสายตาคู่หนึ่งมองอยู่ตลอด เมื่อเห็นว่าทั้งสามคนไปแล้วจึงได้เปิดประตูห้องเข้ามาด้วยความร้อนใจ
“ฮุ่ยหมิน ฮุ่ยหมิน นายตื่นสิ เราต้องรีบออกจากห้องนี้ก่อนจะเกิดปัญหานะ” หว่านหรูจิ่นใช้มือตบหน้าหนิงฮุ่ยหมินเบาๆ ไม่นานเขาก็รู้สึกตัวแต่อาการยังไม่ปกติเท่าไหร่
“พี่หรูจิ่น ช่วยผมด้วยผมร้อน” หนิงฮุ่ยหมินหรี่ตามอง เขาจึงเอ่ยเรียกสหายของพี่สาว และขอความช่วยเหลือเขาเองไม่รู้ว่าตัวเองนั้นเป็นอะไร ทำไมรู้สึกร้อนรุ่มแบบนี้
“ใช่พี่เอง นายไหวไหม ตอนนี้นายและพี่ต้องออกจากห้องนี้ก่อน ลุกขึ้นเร็ว พี่เปิดห้องถัดไปไว้แล้ว นายเข้าไปพักก่อน” หว่านหรูจิ่นช่วยพยุงร่างของหนิงฮุ่ยหมินไปที่ห้องข้างๆ ที่เธอเปิดจองไว้ก่อนที่เห็นสภาพของน้องชายสหาย แม้ว่าหนิงฮุ่ยหมินจะอายุแค่สิบหก แต่ร่างกายของเขานั้นสูงใหญ่ พอเทียบกับคนพยุงแล้วสภาพเลยทุลักทุเลพอสมควร
เมื่อเข้ามาให้ห้องได้
