ทะลุมิติมาเป็นภรรยาสุดร้าย ในปี1979

บทที่ 13 ทุบสิคะ รออะไร

เมื่อทำเรื่องหย่าระหว่างหนิงฮวนและฟู่เจียจิ่นแล้ว และทำเรื่องตัดขาดบวกหนังสือแยกบ้านของหนิงฮุ่ยหมินเรียบร้อย หนิงฮวนจึงหันมาไล่ทุกคนออกจากบ้านด้วยความไม่พอใจ

"หย่าแล้วก็ไปจากบ้านหนิงเสียที จะมายืนกันอยู่ทำไมตรงนี้ รำคาญ!"

"คุณลืมไปหรือเปล่า แม่ยังไม่เอาสินเดิมกลับคืนเลย และที่สำคัญเงินกองกลางของบ้านก็มีส่วนของฮุ่ยหมินด้วยเหมือนกัน คิดจะไม่ให้หรือยังไง" หนิงเหมยจูกระตุกยิ้มมุมปาก ยัง ยังไม่จบหรอก

"อะไร สินเดิมอะไร ในเมื่อหย่าแล้วก็ไปแต่ตัวสิ อย่ามาวุ่นวายกับของในบ้านนี้ ฉันไม่ให้อะไรทั้งนั้น" หวยซินรีบพูด เธอรู้อยู่แล้วว่าฟู่เจียจิ่นนั้นมีสินเดิมอยู่ เธอและสามีหาตั้งหลายครั้งแล้วแต่ไม่เจอ ไม่รู้ว่ามันเอาไปแอบซ่อนไว้ที่ไหน

"คุณก็พูดง่ายนะ ของของแม่ฉัน แม่ฉันมีสิทธิ์เอากลับไป อย่าหน้าด้านยึดเอาของคนอื่นแบบนี้ ฮุ่ยหมินคนที่พี่ให้ตามมา มาด้วยหรือเปล่า" หนิงเหมยจูหันไปถามน้องชาย เธอไม่อยากเสวนากับคนเห็นแก่ตัวแบบนี้ เธอถือคติที่ว่าหัวเราะทีหลังดังกว่า

"มาครับพี่ใหญ่ ผมหามาได้สิบคน" หนิงฮุ่ยหมินบอกพี่สาว

"พี่ๆ รบกวนเดินไปกับแม่และฮุ่ยหมินในบ้านหน่อยนะ ไปช่วยแม่เอาสินเดิมขอแม่คืนมา ฉันมีค่าแรงให้"

"ไม่เป็นไรหรอกเหมยจู ช่วยๆ กัน พวกเราไม่คิดเงิน แต่ถ้าเมื่อไหร่อยากหาแรงงานสร้างบ้านเรียกใช้พวกเราได้นะ" ชายคนหนึ่งพูด แค่พาน้าฟู่เจียจิ่นไปเอาสินเดิมในบ้านไม่ใช่งานหนักอะไร หนิงเหมยจูหันมองหน้าสามีว่าเอายังไง เธอไม่อยากติดหนี้บุญคุณใคร ถึงแม้คนคนนั้นจะเป็นคนดีก็ตาม เพราะเธอไม่อยากให้มาทวงบุญคุณกันทีหลัง

"ดีเหมือนกัน ฉันกับเหมยจูตั้งใจว่าจะสร้างบ้านใหม่ ยังไงต้องรบกวนพวกนายด้วยนะ" ตงซีเฉินพูดแทนภรรยา ชายหนุ่มทั้งหลายพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม อย่างน้อยๆ พวกเขาก็มีงานทำก่อนจะเข้าหน้าหนาวแล้ว

ฟู่เจียจิ่นเดินนำทุกคนเข้าไปในบ้านพอมาถึงในห้อง เธอให้ชายหนุ่มที่ตามมาช่วยรื้อเตียงออก จากนั้นพอเปิดไม้กระดาน กลับเจอหีบเหล็กขนาดกลางสองหีบและหีบเล็กหนึ่งหีบ หนิงฮวนและหวยซินตาลุกวาวก่อนจะมองหน้าฟู่เจียจิ่นด้วยความแค้น มิน่าทำไมก่อนหน้านี้พวกเขาจึงหาไม่เจอทั้งๆ ที่ไล่สองแม่ลูกไปอยู่ในห้องเก็บฟืนแล้วก็ตาม แต่ต่อให้แค้นใจแค่ไหนแต่เพราะมีชายหนุ่มในหมู่บ้านยืนกันเยอะสองคนสามีภรรยาจึงไม่กล้าทำอะไร

"หมดแล้วหรือยังคะแม่ ฮุ่ยหมิน ของเก่าไม่ต้องเอามาพรุ่งนี้พี่จะพาพี่ซีเฉินไปโรงพยาบาลพวกเราค่อยเข้าอำเภอกัน นายค่อยแวะไปซื้อของตัวเองแล้วก็ของแม่ เอาแต่ของสำคัญและอุปกรณ์การเรียนของนายก็พอแล้ว"

หนิงเหมยจูตะโกนบอกน้องชาย แต่ก่อนที่จะพูดอะไรต่อกลับเห็นกลุ่มชายหนุ่มที่มาพร้อมกับค้อนและไม้ใหญ่ในมือเดินเข้ามาหาตงซีเฉิน หนิงเหมยจูกลัวว่าสามีจะโดนทำร้ายจึงเดินออกมาขวางไว้ จนตงซีเฉินจับมือภรรยาแล้วหัวเราะเบาๆ

"ไม่ต้องกลัว นี่สหายพี่และคนงานของเขา เขาเป็นช่างรับสร้างบ้าน พี่คิดว่าเหมยจูต้องการใช้ช่าง พี่เลยให้คนไปตามมาให้ สหายพี่รับงานทั้งก่อสร้างและทำลายทิ้ง" ตงซีเฉินพูดกับภรรยา หนิงเหมยจูยิ้มกว้าง เธอตั้งใจจะทุบในส่วนที่ต่อเติมทิ้งจริงๆ แต่ยังคิดไม่ออกว่าจะทุบยังไงที่ให้เหลือแต่โครงบ้าน

"ฉันต้องขอโทษทุกคนด้วยนะ ใครจะคิดว่าเป็นช่างกันล่ะ ก็เห็นเดินพุ่งตรงมาที่พี่ซีเฉิน ฉันกลัวว่าพี่ซีเฉินจะถูกทำร้าย แต่ว่าหากพวกพี่เป็นช่างตอนสร้างบ้านฉันฝากพี่ๆ ทั้งสิบคนนี้เข้าเป็นแรงงานด้วยนะ ฉันรับปากพวกพี่เขาไว้แล้ว"

"ได้สิ แต่ว่าอาเฉินภรรยานายตลกเหมือนกันนะ คิดได้ยังไงว่าพวกฉันจะมาทำร้ายนาย หากใช้ค้อนนี่ทุบรับรองพวกฉันได้ไปอยู่ในคุกข้อหาฆ่าคนตายแน่ๆ ว่าแต่ให้เด็กน้อยไปตามฉันมาพร้อมอุปกรณ์ทุบทิ้งแบบนี้จะให้ฉันทำอะไร" สหายของตงซีเฉินคนหนึ่งถามขึ้น แม้แต่หัวหน้าหมู่บ้านและชาวบ้านที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างพากันมองหน้าเพราะไม่เข้าใจ

"นายถามเหมยจูเลยว่าให้ทุบตรงไหน" ตงซีเฉินให้สหายถามภรรยา เขามีหน้าที่ประสานงานให้เท่านั้น ที่เหลือให้หนิงเหมยจูภรรยาเขาตัดสินใจ

"พวกพี่รอก่อนนะคะ เพราะบ้านหลังนี้ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่ของแม่ฉัน แต่มันมีเงินสินเดิมของแม่ที่แม่ใช้จ่ายออกไป ดังนั้นฉันเลยต้องการเอาสินเดิมแม่กลับไปทั้งหมด ลุงหัวหน้าหมู่บ้านฉันทำแบบนี้ไม่ผิดใช่ไหมคะ ไม่ว่ายุคสมัยไหนบ้านสามีหรือครอบครัวสามีไม่มีสิทธิ์ที่จะใช้ในส่วนของสินเดิมภรรยาหรือว่าลูกสะใภ้นำติดตัวมาใช่ไหม ฉันทำแบบนี้ถือว่าไม่ผิดใช่หรือเปล่า" หนิงเหมยจูหันไปถามหัวหน้าหมู่บ้านคงด้วยท่าทางไม่รู้เรื่องแต่สายตานั้นบอกได้เลยว่าเธอรู้ทุกอย่างเต็มอกเพียงแค่อยากได้ยินคำยืนยันเท่านั้น

"ใช่ จริงอย่างที่เหมยจูบอก ไม่ว่าจะเป็นทรัพย์สินอะไรที่ซื้อหรือใช้จ่ายด้วยเงินสินเดิมของฟู่เจียจิ่น เธอสามารถเอากลับได้เพราะมันคือทรัพย์สินของเธอ" หัวหน้าหมู่บ้านคงยืนยัน และยังมีพ่อเฒ่าที่มาเป็นพยานต่างก็ยืนยันว่าคือเรื่องจริง

"แต่ปัญหาอีกส่วนหนึ่งของใช้ในบ้านต่างๆ ก็เป็นเงินจากสินเดิมของแม่ทั้งนั้น แต่ว่าฉันและพี่ซีเฉินกำลังจะสร้างบ้านใหม่ขนไปก็ไม่มีที่เก็บ ฉันจึงอยากให้ ลุงป้าน้าอาทั้งหลายที่อยู่ตรงนี้ ใครอยากได้อะไรเข้าไปขนเอาได้เลยค่ะ ฉันอนุญาต เดี๋ยวจะให้แม่บอกว่ามีอะไรบ้าง ไม่ต้องเสียเงินจ่ายเลย สักเหมาหรือเฟินเดียวก็ไม่ต้อง ฉันยกให้ฟรี"

"ของใช้ในบ้านทุกชิ้นไม่ว่าใครสั่งทำขึ้นมาแต่เป็นเงินจากสินเดิมของฉันทั้งนั้น ทุกคนสามารถหยิบไปได้เลยฉันอนุญาต เหมยจูสร้างบ้านเสร็จฉันค่อยซื้อให้ใหม่"

สิ้นเสียงของหนิงเหมยจูและฟู่เจียจิ่นชาวบ้านแตกฮือ ต่างก็มองหน้ากันว่าจะเอายังไง เพราะยังกลัวว่าจะผิดกฎหมายที่เข้ามาเอาของบ้านคนอื่นแบบนี้ พอเห็นว่าหัวหน้าหมู่บ้านพยักหน้าให้ ชาวบ้านจึงพากันเข้าไปในบ้านโดยไม่ฟังเสียงกรีดร้องของสองแม่ลูกบ้านหนิงเลย

หนิงเหมยจูยืนมองด้วยรอยยิ้ม เอาสินี่แค่อย่างแรกยังไม่จบหรอกนะ เธอจะให้สหายของสามีทุบไม่เหลือจนอยู่ไม่ได้เลยคอยดูสิ

"แกนังเจียจิ่น แกกล้าดียังไงให้คนเข้าไปเอาของในบ้าน แกอย่าอยู่เลยฉันขอสู้ตายกับแก" หวยซินที่โมโหจนเลือดขึ้นหน้า รีบพุ่งตัวเข้ามาหาฟู่เจียจิ่น แม้ว่าหวยซินจะพุ่งมาแบบรวดเร็วจนคนอื่นห้ามไม่ทัน แต่ด้วยสายตาและความรวดเร็วของหนิงเหมยจูเธอรีบพุ่งมาที่แม่ก่อนจะสะบัดมือปัดไปเต็มแรง

"แม่คะมีอะไรติดผมไม่รู้ เพียะ!!" หนิงเหมยจูแกล้งทำเป็นตกใจก่อนจะหันกลับไปมอง

"อุ้ย! ขอโทษนะฉันไม่เห็น ฉันกำลังจะปัดอะไรไม่รู้ออกจากผมแม่ ใครจะคิดว่าเธอจะอยู่ตรงนี้"

"แม่เดี๋ยวหนูไปดูหน่อยนะว่ายังมีอะไรเหลืออีกบ้าง เราจะได้เอาสินเดิมอย่างต่อไป" หนิงเหมยจูหมุนตัวกลับแต่เท่านั้นเหยียบเอามือของหวยซินเต็มแรงอีกเหมือนกัน ก่อนจะบดขยี้ซ้ำอย่างหนัก จนหวนซินต้องร้องขอความช่วยเหลือ

"โอ้ย เจ็บๆๆ ช่วยด้วยนังเหมยจูมันทำร้ายฉัน"

"คุณนี่สมองกลับแล้วนะ ใครจะไปทำร้ายคุณ แล้วมีคนบ้าที่ไหนลงไปนอนกับพื้น ฉันไม่ได้มีตาล่างนะที่จะมองเห็น" หนิงเหมยจูพูดจบก็กระทืบเท้าไปอีกครั้ง ก่อนจะมองเข้าไปในบ้านเห็นว่าแทบไม่เหลืออะไรแล้วจริงๆ เธอจึงบอกกับสหายของสามีเสียงดัง เพราะสมควรแก่เวลาแล้วนั่นจึงทำให้หนิงฮวนล้มทั้งยืนเพราะไม่คิดว่าหนิงเหมยจูจะทำอย่างที่พูด

"พี่ๆ คะ รออะไรคะ ทุบสิคะ ทุบอย่าให้เหลือ!"

*******************